Κάποιοι επιδίωκαν την ηθική, πολιτική και οικονομική μου εξόντωση.
Με το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών πριν από δύο σχεδόν χρόνια νιώθω ηθικά δικαιωμένος. Με την ομόφωνη αθώωση του δικαστηρίου πριν από τρεις μήνες, νιώθω και τυπικά δικαιωμένος. Κάποιους μάλλον του έκατσε βαριά. Τόσο βαριά που έχασαν και τον ύπνο τους.
Δεν υπήρξα ποτέ γόνος πολιτικής οικογένειας. Δεν κρατώ από κανένα τζάκι.
Ευτυχώς ζούμε σε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα και όχι σε καμία Μπανανία και γνωριζόμαστε καλά. Ευτυχώς ζούμε σε έναν μικρό Δήμο και γνωριζόμαστε ακόμα καλύτερα μεταξύ μας.
Εγώ εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ έκανα οικογένεια, εδώ ζω. Δεν έκανα μεταδημότευση από κάποιο Δήμο της Αττικής για να είμαι υποψήφιος. Δεν κάνω τις καλοκαιρινές μου διακοπές στην Πιερία.
Δεν ρώτησε κανείς, αν ήταν ηθικό όταν ήμουν σε αργία χωρίς δίκη.
Δεν ρώτησε κανείς τι υπέφερε η σύζυγός μου, τα 3 παιδιά μου αλλά και όλοι οι δικοί μου άνθρωποι από τη λασπολογία και τις συκοφαντίες.
Δεν ρώτησε κανείς αν είναι ηθικό να ξοδεύω χρήματα σε δικηγόρους και σε δίκες για να αποδείξω τα αυτονόητα.
Τα χρήματα που με βάση το Νόμο 3852/10 δικαιούμαι να πάρω καθαρά για τους (13) δεκατρείς μήνες που ήμουν σε αργία, ανέρχονται στις 33.000 ευρώ περίπου. Τα χρέη από τα ΚΑΠΗ ανέρχονται σε 180.000 ευρώ. Του Συνδέσμου Αποκομιδής Σκουπιδιών σε 650.000 ευρώ. Το συνολικό χρέος του Δήμου Δίου Ολύμπου σε 18.000.000 ευρώ.
Κυβερνητικός είναι ο κ. Δημόπουλος, στην Αθήνα μένει, εκεί ζει και αναπνέει. Ας πιέζει λοιπόν κάθε μέρα -αν πράγματι νοιάζεται για τον Δήμο μας- τους Υπουργούς να μην μας περικόψουν και άλλα έσοδα άλλα και να μας δώσουν όσα μας χρωστούν.
“Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη....” Είναι καιρός πλέον κάποιοι να αποδεχθούν και την ετυμηγορία του κόσμου αλλά και της Δικαιοσύνης. Δεν θα κάνουν χάρη σε μένα αλλά στο τόπο μας.
