Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου
Διαβάζουμε στα πρωτοσέλιδα του ημερήσιου τύπου την Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου, τα εφιαλτικά δεδομένα που διαμορφώθηκαν στην πατρίδα μας με το τέλος του 2012. «Η ανεργία βουλιάζει την Ελλάδα. Στο 27% για όλη τη χώρα και εφιαλτική εκτίμηση για 30% το 2013. Στο 61,7% στους νέους έως 24 ετών. Μια γενιά γίνεται θυσία στο μνημόνιο. Ανατροπή Σοκ. Απασχολούμενοι 3.642.102 και άνεργοι 4.690.163 πολίτες».
Λιγότερο από τρία χρόνια, λοιπόν, χρειάστηκαν οι κυβερνήσεις των μνημονίων για να διαλύσουν τελείως την Ελλάδα. Μια Ελλάδα που πλέον, βρίσκεται στα οικονομικά επίπεδα του Τζιμπουτί και της Ρουάντα. Μια χώρα που λιμοκτονεί καθημερινά από τις προδοτικές αποφάσεις των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά.
Ο Γιώργος Παπανδρέου από το Νοέμβριο του 2009, συζητούσε με τον πρόεδρο του ΔΝΤ Στρος Καν (όπως ο ίδιος δημόσια είχε αποκαλύψει) την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ, παρότι τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου ως αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολιτεύσεως δήλωνε: «Ιδιαίτερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν έχει την φήμη, ούτε για την κοινωνική του δικαιοσύνη, ούτε βεβαίως και για την αποτελεσματικότητά του. Το να πηγαίνει σε χώρεςαναπτυσσόμενες και να τους λέει, επειδή έχετε πολλά δάνεια πρέπει να κόψετε, και το πρώτο που θα κόψετε είναι από την παιδεία π.χ., αυτές είναι επίσημες πράξεις, που ουσιαστικά κόβουν το μέλλον της χώρας. Μπορεί αυτή η χώρα να μαζέψει κάποια λίγα χρήματα για ένα-δύο χρόνια, αλλά ουσιαστικά καταδικάζει τη χώρα αυτή στην υπανάπτυξη σε μόνιμη βάση. Άρα, λοιπόν, δεν έχουμε κανένα λόγο εμείς να μπούμε σε μια τέτοια διαπραγμάτευση, η οποία πιθανώς να διολισθήσει σε όρους που θα είναι αρνητικοί για την πορεία της χώρας μας». Αυτός ο πολιτικός καταστροφέας της πατρίδας, λίγο πριν τη συνειδητή προδοτική υπαγωγή της χώρας στο επαίσχυντο μνημόνιο του ΔΝΤ, απεμπολούσε δάνειο με πρώτη δόση 25 δις € και χαμηλό επιτόκιο που του προτάθηκε από τη Ρωσία στη συνάντηση που έγινε στη Μόσχα το Φεβρουάριο του 2010 μεταξύ Πούτιν και Παπανδρέου. Ένα δάνειο το οποίο θα αποπληρωνόταν με κρατικές δεσμεύσεις και δια μέσω πώλησης γεωργικών προϊόντων που θα τόνωναν ιδιαίτερα τις εξαγωγές μας (συνεχείς δημόσιες δηλώσεις του ομογενή βουλευτή της Ρωσικής Κρατικής Δούμας κ. Ιβάν Σαββίδη). Αποδεικνύεται, δηλαδή, πως εάν τότε είχε στραφεί αμέσως μετά την εκλογή του στη συμφωνία του προσφερόμενου δανείου από τη Ρωσία δεν θα είχε κανένα πρόβλημα πληρωμής μισθών και συντάξεων.
Ταυτόχρονα, όμως, αυτός o ολετήρας, τορπίλιζε ως αντιπολίτευση και ακύρωνε αργότερα ως κυβέρνηση τη συμφωνία Ρωσίας, Ελλάδος και Βουλγαρίας για την κατασκευή του διαβαλκανικού αγωγού μεταφοράς αργού πετρελαίου από το Βουλγαρικό λιμάνι του Μπουργκάς στην Αλεξανδρούπολη. Όπως, επίσης, ακύρωνε την συμφωνηθείσα στην Κωνσταντινούπολη, μεταξύ των Πρωθυπουργών της Ελλάδος (Κώστα Καραμανλή) και της Ρωσίας (Βλαδιμίρ Πούτιν) την κατασκευή και εκμετάλλευση του αγωγού φυσικού αερίου South Stream.
Αυτή την ατιμωτική πράξη της Εσχάτης Προδοσίας κατά της πατρίδας και του λαού της διά μέσω της υπαγωγής της πατρίδας μας στο ΔΝΤ, αφού πρώτα την καταξευτίλισε διεθνώς με τις προσβλητικές έως αντεθνικές δηλώσεις του, επιβεβαίωσε ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, σε συνέντευξή που είχε δώσει στην παγκόσμιου κύρους Αμερικάνικη εφημερίδα New York Times και τις οποίες δηλώσεις ήδη διερευνά η δικαιοσύνη: «Ξέραμε στο Ταμείο από την αρχή ότι το πρόγραμμα αυτό ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί, επειδή δεν είχαμε κανένα, μα κανένα, επιτυχημένο παράδειγμα… η τρόικα υποτίμησε τις αρνητικές επιδράσεις που θα είχε το φάρμακό της στην ελληνική οικονομία… το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι μεγάλες περικοπές συνέβαλαν στο καθοδικό σπιράλ αποδεκατίζοντας την οικονομική ζήτηση εντός της Ελλάδας…το επιχείρημα που συνήθως χρησιμοποιείται από την τρόικα για να ασκήσει κριτική στην Ελλάδα -και για να αγνοήσει τα δικά της λάθη- είναι πως η βαθιά ύφεση οφείλεται στη μη εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων».
Άλλωστε, αυτή την προδοτική πολιτική των μνημονίων επιβεβαιώνουν σήμερα ο Πολ Τόμσεν, διευθυντής του επιτελείου της τρόικα στην Ελλάδα και ο επικεφαλής των οικονομολόγων του ΔΝΤ, Ολιβιέ Μπλανσάρ, οι οποίοι πρόσφατα δήλωσαν πως «δώσαμε στον Ελληνικό λαό λάθος φάρμακο» και πως «Έχουμε κάνει λάθος εφ' όλης της ύλης».
Την παραπάνω πολιτική της υπαγωγής της χώρας στο μνημόνιο, κατηγορούσε ως αντιπολίτευση και ο «πολύς» Αντώνης Σαμαράς και διατυμπάνιζε πως όταν γίνει κυβέρνηση θα σύστηνε μια και μόνη εξεταστική επιτροπή, η οποία θα εξέταζε για το πώς οδηγήθηκε η χώρα στο μνημόνιο. Μας βομβάρδιζε με παχιά λόγια μέσω των φλουδών εξαγγελιών του, στο Ζάππειο I, II και III και των 18 αναπτυξιακών του σημείων. Απέκλειε σε συνέντευξή του στις 22 Οκτωβρίου 2011 στην «Καθημερινή» κυβερνητικό συνασπισμό με τεχνοκράτες, ισχυριζόμενος: «Οι τεχνοκράτες είναι χρήσιμοι να λένε τη γνώμη τους, αλλά δεν έχουν όλοι την ίδια γνώμη και κάποιος πρέπει να κάνει τη σύνθεση. Και κάποιος πρέπει να παίρνει την ευθύνη. Αυτό είναι δουλειά του πολιτικού». Ωστόσο, τελικά, αυτός ο χαμηλοϋψής πολιτικός και τεχνοκράτη Πρωθυπουργό έκανε (Παπαδήμο), αλλά και στο σημερινό καταστροφικό κυβερνητικό συνασπισμό (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ), το κλειδί της οικονομίας το παρέδωσε σε διορισμένο τεχνοκράτη (Στουρνάρας).
Έτσι, μετά από περίπου τρία χρόνια μνημονίων διαπιστώνουμε πως είναι επιτακτική ανάγκη η αποδέσμευσή μας από τα επαχθή μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, που καθορίζουν πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο και γι΄ αυτό αναμένεται νέο επώδυνο «κούρεμα». Η συνεχιζόμενη ύφεση είναι πλέον, χαρακτηριστικό γνώρισμα, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της ευρωπαϊκής οικονομίας. Η ευαγγελιζόμενη και πολυθρυλούμενη ανάπτυξη δεν μπορεί να επιτευχθεί σε ένα δυσμενές κλίμα οικονομικής εξαθλίωσης των πολιτών. Μέσα σ΄ αυτή τη ζοφερή κατάσταση, η κυβέρνηση Σαμαρά είναι απόλυτα προσδεμένη στο άρμα πολιτικής της Γερμανίας, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Τα αναπτυξιακά ανοίγματα, τύπου Κατάρ, είναι για να γελάει ο κόσμος με την ανεπάρκεια της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά.
Συνεπώς, είναι ιστορική ανάγκη, ένα γενναίο πολιτικό άνοιγμα προς την ομόδοξη και ομόθρησκη φίλη Ρωσία, εξ΄ ίσου γενναίο με το άνοιγμα προς το Κατάρ, τη Γαλλία και τον Αμερικανικό παράγοντα. Η προσέγγιση με τη Ρωσία, η οποία διαθέτει υπερεπάρκεια κεφαλαίων, είναι όχι μόνο επιβεβλημένη αλλά έπρεπε να είχε γίνει μόλις ξέσπασε η κρίση δανεισμού της Ελλάδος, όταν και μας προτάθηκε η βοήθεια αλλά ο ολετήρας Γιώργος Παπανδρέου συνειδητά εξυπηρετώντας άλλων σχέδια, απεμπόλησε. Η προσέγγιση εξασφάλισης κεφαλαίων από τη Ρωσία φαντάζει ως η μόνη σημερινή λύση για πραγματική ανάπτυξη της χώρας, χωρίς ταυτόχρονη απεμπόληση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Read more: http://tolimeri.blogspot.com/#ixzz2LX58MpWB
