Βρίσκονται ανάμεσά μας. Ζουν μαζί μας. Αναπνέουν τον αέρα που αναπνέουμε. Μήπως είναι πολλοί; Είμαστε κι εμείς; Ισως…
Του Στέλιου Συρμόγλου
Αδυναμία και….δύναμή τους η σιωπή. Εχουν κάνει τη σιωπή τους “ποίηση” και την ποίηση την έχουν αναγάγει στον απέραντο χρόνο. Αλλοι είναι ταλαιπωρημένοι, θύματα της βαρβαρότητας της πολιτικής απάτης και των καιρών. Αλλοι απ’ αυτούς συμμάζεψαν την πνευματική τους πραμάτεια, τη βιωματική τους απόσταση από τα δρώμενα της καθημερινότητας, την όποια πίστη τους και επιχείρησαν το μεγάλο ταξίδι…
Είναι και τα απογοητευμένα όντα, διαφόρων ειδών, που η σιωπή τους ανατέμνει την κοινωνική ελλαδική πραγματικότητα. Εχουν νιώσει την κτηνωδία στο πετσί τους.
Ανεργία. Δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα. Αλαζονική και αυταρχική πολιτική λογική. Ψέμματα και αφείδωλες υποσχέσεις για πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη. Οι προκλήσεις των σκανδάλων. Πολιτική ανικανότητα και παχυδερμία. Ανατροπή της ζωής τους. Εξαθλίωση για πολλούς… Απογόητευση. Μόνη προοπτική το…αδιέξοδο. Τίποτα δεν έμεινε όρθιο. Εθνική συνείδηση και εθνική υπερηφάνεια; Τι είναι αυτά; Ηθική συνείδηση; Κιτρινισμένο γράμμα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ελληνική παιδεία και γλώσσα; Την έφαγε η…μαρμάγκα και το “δηθεναριό” της αποβλακωμένης από την καλοπέραση της διανόησης. Χρηστότητα; Ακόμα και οι…κότες μάθανε να κλεβουν, να αρπάζουν και να υπεξαιρούν. Δικαιοσύνη; Ανέβλεψε η τυφλή Θέμιδα και βλέπει σκότος και ζόφο…
Και σιωπούν…
Θέση και άρνηση. Επικοινωνία και αδιαφορία. Ευλογία και κατάρα. Γνήσια αποτύπωση κάποιου κοσμογονικού και η τελειότερη πρόταση του ανθρώπινου γίγνεσθαι, η σιωπή, καθιερώνεται στο διηνεκές, σαν δηλωτικό ζωής, μοίρας και τέχνης. Ανάδοχοι όμως παραμένουν τα καθοριστικά του μέγιστου και του ελάχιστου. Σαν ζωή εκφράζει τη συνέχεια, σαν μοίρα τη συντέλεια και σαν τέχνη την απελπισία.
Εκφραση όμως του συμπαντικού, αυτοπεριορίζεται στην επιμέρους ερμηνεία με την αυτή συνέπεια παλμού, συγκίνησης και ενέργειας.
Η σιωπή, ενώ δεν προσφέρεται σαν γενικότητα επεξηγηματικής συλλογιστικής, εντούτοις δημιουργεί μυστηριακά και κατασκευάζει ανθρώπινα τη διαλλεκτική του κωμικού, του τραγικού, του γελοίου και του σαρκαστικού. Η μιμητική και η κίνηση είναι παραπληρωματικές γωνίες αυτής της πολυεδρικής ταυτότητας, που διαφοροποιείται εναλλάξ από τους θεούς και τους δαίμονες σαν ανθρώπινη ευλογία και κατάρα.
Διαμετρικά αντίθετη σε κάθε φωνήεν, δεν παύει να είναι η αρχή και το τέλος μέσα στην ίδια αυτή περίπτωση έκφρασης, όταν ιδίως το δεδομένο επιχειρεί να μεγιστοποιηθεί ή να ελαχιστοποιηθεί. Η σιωπή δηλώνει τη σιγή της ματαιότητας και το δέος του απρόσμενου. Ετσι, αντί να γίνεται πεπραγμένο τυποποίησης, διαφοροποιείται ενανθρωπισμένα σε πρόκληση συμμετοχής…
Πλημμυρισμένη από τη σοφία του υπερθετικού, η σιωπή συνθέτει το μόνιμο και το μηνυματικό του πεπερασμένου. Ακόμη η σιωπή, ενώ διερευνά με το δικό της ρυθμό την εσώτατη σχέση υποκειμένου και αντικειμένου, ποτέ δεν παρουσιάζεται σαν απλή διαδικασία διασυνδετικής ερμηνείας. Εκφράζει το μέγα, ενώ τροφοδοτείται και συντηρείται από το ελάχιστο. Είναι σταθμός, αλλά και αφετηρία.
Τα μεγέθη της σιωπής είναι γεωμετρικά σχήματα που πανικοβάλλουν με την απεριόριστη αυξομείωση των διαστάσεων, παρόλον ότι διαπερνούν σκληρότατα την αιωνιότητα. Είναι οι τάφοι και χάρις στη σιωπή δεν είναι κενοί. Ετσι οι νεκροί ακολουθούν την αρχέτυπη σειρά ενός συμπαντικού και κληρώνονται δίπλα στο έλεος. Η σιωπή είναι ένας τρόπος χρονομέτρησης της κάθε είδους αλλαγής και προσφέρει τη συγκίνηση του απόλυτου, αλλά είναι θέαμα και θέμα, εικόνα και σφυγμός, χρώμα και απόρριψη.
Ομως, αυτή η παράθεση της αλληλουχίας του φθαρτού προσφέρει οικεία τη γνώση και προκαλεί το δέος στην αναμέτρηση και στη σύγκριση με τα πρόσωπα και τους κλήρους της αιωνιότητας. Επισπρόσθετα, η όποια εννοιολογία της γαλήνης είναι απότοκος της σιωπής στην ανθρώπινη οριοθέτηση και θα πρέπει να υπάρχει πάντα και να προηγείται η κατάφαση και η λογιστικοποίηση από το γνήσιο, το αληθινό και το ιερουργό, για να μπορέσουμε να αισθανθούμε το μέγεθος και τα σχήματα της σιωπής, στη διάσταση της ειλικρίνειας, αλλά και του κάποιου εμβόλιμου συναισθήματος.
Κι αυτή περίπου είναι η αναφορά μας γύρω από το μέγιστο και το ελάχιστο της επιχειρούμενης να σταθεί συσιφιακά σιωπής, σαν κοσμογονικό δεδομένο ισορροπίας και τάξης πάνω στους λατρευτικούς και μυστηριακούς κλήρους της συνέχειας.
Οι άνθρωποι, ωστόσο, και τα λοιπά όντα, μέσα από τη σιωπή δίνουν τις κλιμακούμενες μαρτυρίες και οκιμάζουν σπαραχτικά τη γήινη παρουσία τους, όταν και οσάκις τους το καταγράφει η μοίρα. Ειδικότερα, ο πόνος, η οδύνη και ο ποικιλότροπος βασανισμός μέσα στη σιωπή οριοθετούν τη μέγιστη επικοινωνία της διαμαρτυρίας. Κακομεταχείριση και ο θανατισμός, δηλαδή η διάρκεια από καταβολής κόσμου, του εξολοθρεμού για τα είδη και τις κατηγορίες των όντων μέσα από τη σιωπή, διαφαίνεται αποδεδειγμένα, ότι κακοποιούν το έλεος, τη μοίρα, την τύχη και το δίκαιο.
Και μέσα από την ίδια αυτή κλιμακούμενη μουσικά σιωπή, υψώνεται η κορυφαία και η σταυρική επίκληση για την πιθανή συμπαράσταση, ενώ ο αιώνας ο άπας, κωφεύει στερητικά μπροστά σε αυτήν την ομοούσιον καθαρότητα της φιλοσοφίας, της διαλεκτικής και της μεταφυσικής του αδύνατου.
Είναι λοιπόν η σιωπή το μέγιστο και το ελάχιστο για κάθε ερμηνεία, κίνηση, μίμηση, για κάθε μνήμη πάνω στην ακαθαρσία της ύλης. Και ενίοτε, αυτή η σιωπή των αμνών, εκδηλώνεται σαν υπέρτατη αντίδραση και ανατρεπτική δύναμη, που παρασύρει στο διάβα της κάθε αναισθησία, αδιαφορία και επιχειρούμενη προσπάθεια ανθρώπινης υποταγής στα ανομολόγητα συμφέροντα των ολίγων φωνασκούντων και των όποιων προνομιούχων…
Πηγή FreePen
