Η οικονομική κρίση, η κατάρρευση βασικών θεσμών, η υποδούλωση στο Μνημόνιο, η κρίση αξιών, η διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, το τέλος της Μεταπολίτευσης, το τέλος των παραδοσιακών κομμάτων και των παλαιοκομματικών νοοτροπιών.
Και κυρίως, η αλλαγή νοοτροπίας των Ελλήνων πολιτών, η αρχή για κάτι καινούργιο, καλύτερο, ποιοτικότερο, σημαντικότερο. Η ελπίδα για μια καλύτερη Ελλάδα.
Τα ακούμε σχεδόν τέσσερα χρόνια τώρα, από τότε που η βαριά σκιά της κρίσης άρχισε να καλύπτει την ελληνική κοινωνία. Τα λέμε μεταξύ μας πίνοντας ένα ποτήρι κρασί. Τα συζητούν όλοι, όπου βρίσκονται, αλλά πάνω απ’ όλα βάζουν μια και μόνη κατεύθυνση, βλέπουν μια και μόνη διέξοδο. Όλοι λένε ότι μακάρι η κρίση να συνταράξει την ελληνική κοινωνία που τόσα χρόνια ζούσε στο ψέμα. Είναι ίσως η πιο καλή στιγμή για να διορθωθούν πολλά από τα κακώς κείμενα της χώρας. Αν όχι να εξαλειφθούν γιατί κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, τουλάχιστον να μειωθούν. Γραφειοκρατία, διαφθορά, ρεμούλα, ωχαδερφισμός στο δημόσιο, διαπλοκή στον ιδιωτικό τομέα, κρυφά παζάρια και επιχειρηματικό παρασκήνιο, φοροδιαφυγή, κλοπή δημόσιας περιουσίας, λαμογιά, κακώς εννοούμενος νεοελληνικός τσαμπουκάς. Μια σειρά από χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ελληνικής κοινωνίας που έχουν δημιουργήσει ένα απέραντο σκουπιδαριό το οποίο έπνιξε την Ελλάδα εδώ και 40-50 χρόνια.
Είχαμε την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει με όσα συμβαίνουν καθημερινά, ωστόσο, οι απογοητεύσεις δίνουν και παίρνουν. Τα πιράνχας στην υγεία ζουν και βασιλεύουν.
Γιατροί και φαρμακοποιοί στήνουν συνεχώς κομπίνες και κερδίζουν απίστευτα λεφτά.
Ελεγκτές του ΣΔΟΕ συλλαμβάνονται συνεχώς για χρηματισμό.
Διοικητές αστυνομικών τμημάτων πιάνονται στα πράσα για μπραβιλίκι.
Χιλιάδες αγρότες στήνουν κομπίνες και παίρνουν τον ΦΠΑ που ανήκει σε άλλους έντιμους. Χιλιάδες συνταξιούχοι – μαϊμού κατακλέβουν τα ταμεία που έχουν καταρρεύσει.
Βουλευτές και κομματάρχες, ακόμη και παπάδες απαιτούν να μη φύγουν τα ΤΕΙ από τα… χωριά τους.
Ένα σωρό καθημερινά περιστατικά απίστευτης διαφθοράς επιβεβαιώνουν ότι τίποτε (ή σχεδόν τίποτε) δεν αλλάζει. Γιατί αν δεν αλλάξει η νοοτροπία των πολιτών, δεν υπάρχει ελπίδα.
Όσο κι αν φωνάζουμε για τους άθλιους πολιτικούς και την κακή Βουλή και τους 300 που πρέπει να κρεμαστούν, τίποτε δε θα αλλάξει αν δεν το πάρουμε απόφαση όλοι μας.
Ένα «ντου» χρειάζεται που έλεγε κι ο Βενιζέλος. Αλλά «ντου» παντού.
Στις επιχειρήσεις που πρέπει να αποκτήσουν εξωστρέφεια.
Στους αγρότες που πρέπει να καινοτομήσουν και να αφήσουν τη βολή των επιδοτήσεων.
Στους δημοσίους υπαλλήλους που πρέπει να εγκαταλείψουν τη νοοτροπία του μόνιμου και να αξιολογούν κάθε μέρα οι ίδιοι τους εαυτούς τους.
Σε όλους τους πολίτες που πρέπει να εγκαταλείψουν τη λογική του «να καεί το σπίτι του γείτονα».
Ένα «ντου» χρειάζεται για να φύγει το σκουπιδαριό από τη χώρα.
Ποιος θα είναι ο ηγέτης; Ο Σαμαράς, κάποιος άλλος; Όποιος κι αν είναι πρέπει, αν δεν υπάρχει να τον εφεύρουμε. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Ο Ελληνισμός χάνεται.
Κι όπως λέει ο μεγάλος ποιητής Γκάτσος:
«Έλα, της θάλασσας θεριό και του πελάγου μπόρα,
το φοβερό σκουπιδαριό, να διώξεις απ’ τη Χώρα».
