Πέντε είναι οι σημαντικοί παράγοντες στήριξης της ανθρώπινης ύπαρξης στο συναρπαστικό όσο και επικίνδυνο ταξίδι από το φως στο σκοτάδι.
Υγεία, Οικογένεια, Εργασία, Ακίνητη Περιουσία, Κινητή Περιουσία.
Η υγεία αποτελεί την αναγκαία συνθήκη των πάντων.
Η οικογένεια σχηματίζει το πλαίσιο από όπου αντλείται αλληλεγγύη.
Η εργασία παρέχει τα απαραίτητα προς το ζην και δημιουργική διέξοδο.
Η ακίνητη περιουσία στηρίζει την επιβίωση και ισχυροποιεί την κοινωνική θέση.
Τέλος, η κινητή περιουσία εξασφαλίζει ευελιξία και άμεση ανταπόκριση στις πιεστικές ανάγκες.
Βιώνουμε κοινωνικό πόλεμο. Στην Ευρώπη, έχει και την μορφή του μετασχηματισμού της από «Ενωμένη» σε «Γερμανική». Πλέον, μόνον αφελείς ή ιδιοτελείς το παραβλέπουν.
Αλλά ο Αμερικανός μεγαλοεπενδυτής Warren Buffett, τέταρτος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, δεν μασά τα λόγια του: «Διεξάγεται πόλεμος των τάξεων, η τάξη μου, η τάξη των πλουσίων κάνει πόλεμο, και νικάμε».
Ο πόλεμος αφορά την κατανομή των πόρων. Οι πολλοί αποστερούνται σε όφελος των ολίγων.
Η πορεία, εάν συνεχιστεί, οδηγεί στην μαζική εξαθλίωση ανθρώπων που μέχρι πρόσφατα λάμβαναν μέρος στο κοινωνικό γίγνεσθαι ως μικροαστοί ή μεσοαστοί.
Όχι τυχαία, βάλλεται η ισχύς και των πέντε παραγόντων για τον μέσο άνθρωπο.
Η δημόσια υγεία έχει αποδιοργανωθεί.
Η οικογένεια έχει αποδυναμωθεί.
Η εργασία έχει χαθεί.
Η ακίνητη περιουσία έχει απαξιωθεί.
Οι παραπάνω εξελίξεις λαμβάνουν χώρα λίγο-πολύ πανευρωπαϊκά, ενώ στον Νότο καθολικά.
Έμενε, τελευταίο προπύργιο προσωπικής ισχύος και ανεξαρτησίας, η κινητή περιουσία.
Εννοούμε κυρίως τα μετρητά, σε κάθε μορφή.
Γιατί, για παράδειγμα, στην Ελλάδα, από τα άλλα στοιχεία κινητής περιουσίας, τα αυτοκίνητα έχουν ακινητοποιηθεί ή πουληθεί ή κατασχεθεί. Τα δε τιμαλφή, μεταξύ τους και οικογενειακά κειμήλια, έχουν καταλήξει, οικειοθελώς ή μετά από κλοπές, στα ανταλλακτήρια χρυσού, έχουν λειωθεί και ταξιδέψει σε Γερμανία και Τουρκία – μια αθέατη πτυχή της αρπαγής του ελληνικού πλούτου.
Ωστόσο κάποια μετρητά υπάρχουν, αν και επισήμως άνισα κατανεμημένα.
Σε σχέση με τον πληθυσμό εμφανίζονται ακόμα άξιες λόγου καταθέσεις.
Αλλά και παντού στην Ευρώπη, ως κατάλοιπο των συντηρητικών παραδόσεων, οι καταθέσεις αποτελούν το «αποκούμπι» εκατομμυρίων.
Όχι πια.
Ίσως η ιστορικότητα της στιγμής δύσκολα γίνεται αντιληπτή στο παρόν. Όπως όταν ο Τσώρτσιλ μίλησε για «Σιδηρούν Παραπέτασμα» που κάλυψε την μισή Ευρώπη, μετά τις αποφάσεις του τελευταίου Eurogroup και κυρίως μετά τον τρόπο με τον όποιο επιβλήθηκαν, μια ανατριχίλα διαπέρασε όλη την Ευρώπη.
Οι τεχνικές λεπτομέρειες, η χορήγηση μετοχών έναντι των κατασχόμενων καταθέσεων, το γεγονός ότι τα κατασχόμενα ποσά μπορεί τελικά να αποτελούν αποδόσεις τοκοφόρου διετίας, το ότι ένα πρόγραμμα διάσωσης χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ δεν θα κατάφερνε να λάβει την έγκριση της γερμανικής Κάτω Βουλής, ωχριούν μπροστά στην τρομακτική ισχύ του μηνύματος:
Έχουμε το δικαίωμα να βάζουμε το χέρι στην τσέπη σας.
Για να γίνει κατανοητή η τελευταία εξέλιξη είναι χρήσιμη μια ελάχιστη επίκληση του Carl Schmitt , ο οποίος μετουσίωσε σε διεθνές δίκαιο τον φεουδαρχικής προέλευσης γερμανικό δεσποτισμό.
Για τους Γερμανούς υπάρχουν μόνο ισχυροί και αδύναμοι, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι. Κάθε αντίσταση στον ισχυρό από τον στη συγκυρία αδύναμο συνιστά παράβαση του, κατ’ αυτούς, φυσικού νόμου.
Το Δίστομο και τα Καλάβρυτα ήταν ακριβώς απότοκα αυτής της αντίληψης. Δεν διανοούνταν ότι οι κατακτημένοι μπορούν ή δικαιούνται να διαμαρτυρηθούν έμπρακτα για το καθεστώς που τους επιβλήθηκε και τιμωρούσαν την απώλεια γερμανικών ζωών με σφαγή εκατονταπλάσιων ιθαγενών.
Σήμερα, για τους Γερμανούς, η υπερχρέωση συνιστά δουλεία. Και ο δούλος δεν έχει δικαιώματα. Ούτε φυσικά το δικαίωμα του απαραβίαστου των αποταμιεύσεων.
Οι Έλληνες και οι Κύπριοι δεν έχουν αντιληφθεί ότι για τον γερμανικό παράγοντα δεν χρωστάει αφηρημένα «το Κράτος» αλλά οι ίδιοι προσωπικά !
Δεν έγινε ευρέως γνωστό τι διαμείφθηκε όταν ήρθε εδώ η Black Rock.
Οι άνθρωποί της είπαν στους εμβρόντητους ανώτερους τραπεζικούς:
«τι ανοησίες μας λέτε, χρωστάτε 300 δις αλλά εδώ υπάρχουν (τότε) 180 δις ευρώ καταθέσεις».
Οι Έλληνες, όπως και οι Κύπριοι, νοούνται δια του Χρέους κατακτημένοι. Κατ’ επέκταση οι ιδιωτικές ελληνικές καταθέσεις νοούνται λεία κατοχής. Μήπως ξεχάσαμε τα κατοχικά, υποχρεωτικά δάνεια, από όπου πηγάζουν οι απαιτήσεις για τις περίφημες «γερμανικές αποζημιώσεις»;
Το ότι στην Ελλάδα δεν έγινε ευθέως επέμβαση στους λογαριασμούς οφείλεται στον κίνδυνο κοινωνικής εξέγερσης. Όμως μετά από εντολές της Τρόικα προέκυψαν
- η μερική δήμευση καταθέσεων με την υπερφορολόγηση της ακίνητης περιουσίας
- η απόσπαση μέρους της απόδοσης των καταθέσεων με την αύξηση της φορολογίας των τόκων από 10% σε 15%
- η απόπειρα αρπαγής καταθέσεων με το πρόσχημα της «αδράνειας λογαριασμού»
- η επιβολή επιπλέον φόρου στους τόκους με τη μορφή «εισφοράς αλληλεγγύης »
- η επιδίωξη να μειωθούν συντονισμένα από τις τράπεζες οι αποδόσεις των προθεσμιακών καταθέσεων.
Η Κύπρος, ως ο πλέον αδύναμος κρίκος στην Ευρωζώνη, επελέγη σαν πεδίο εφαρμογής για την τραπεζική «τελική λύση».
Το ευχόμαστε, αλλά θα είναι δύσκολο για τον κ. Στουρνάρα να πείσει ότι «στην Ελλάδα δεν θα συμβεί».
Αυτό που σίγουρα συνέβη ήταν η δημιουργία ενός άδηλου, πανευρωπαϊκού, αντιγερμανικού μετώπου.
Το μήνυμα ελήφθη, από το Πόρτο μέχρι το Βουκουρέστι και από το Εδιμβούργο μέχρι την Αθήνα. Οι απλοί άνθρωποι δεν μιλάνε. Αλλά συνειδητοποίησαν ότι κάποια στιγμή θα έρθει η σειρά τους.
Και τι να κάνει τελικά η Κύπρος ;
Να χρησιμοποιήσει γερμανική σοφία :
In Gefahr und größter Not bringt der Mittelweg den Tod :
Σε κίνδυνο και καιρό δυστυχίας η μεσοβέζικη λύση οδηγεί στον χαμό.
Και να θυμηθεί έναν μεγάλο Πρώσσο, τον Carl von Clausewitz :
«Είναι προτιμότερο μια χώρα να αντισταθεί και να χάσει τον πόλεμο υπερασπιζόμενη την τιμή της, γιατί, όσο τρομερές κι αν είναι οι συνέπειες της ήττας, μετά την καταστροφή θα έρθει η αναγέννηση. Αλλοίμονο όμως στο λαό που υποκύπτει με την θέλησή του. Που δέχεται αδιαμαρτύρητα την ταπείνωση της κατοχής, την ντροπή της σκλαβιάς, την ταπείνωση της εθελούσιας υποταγής. Ένας τέτοιος λαός είναι χαμένος».
Προλαβαίνοντας μερικούς νενέκους που θα μιλήσουν για επίδειξη «βαλκανικού εθνικισμού» θα ρωτήσω: πόσες πιθανότητες έχει πλέον η Κύπρος να παραμείνει εφεξής διεθνές χρηματοοικονομικό κέντρο;
