Σε κάθε συνάντηση με φίλους, συγγενείς, γνωστούς και άγνωστους, είναι δεδομένο το ότι θα λάβεις την ερώτηση "Η δουλειά πως πάει;". Η απάντηση είναι σχετική γιατί θα
μιλήσεις για την δουλειά που έχεις, που δεν έχεις, αυτή που ναι μεν έχεις αλλά δεν λαμβάνεις τον μισθό σου.
Ζεματιστή πατάτα το θέμα για το μισθό τόσο για τους εργοδότες όσο και για τους εργαζόμενους.
Ποιός να το θίξει χωρίς να εξετάσει τη δική του προσωπική θέση είτε ως κείνος που θα πληρώσει είτε ως κείνος που θα πρέπει να πληρωθεί. Πρέπει... ιδιαίτερη λέξη. Γιατί πρέπει;
Ναι, άλλαξαν πολλά σε τούτη εδώ τη χώρα. Ναι, οι μισθοί ελεύθερη πτώση προς τα κάτω έχουν πάρει με κλαδικές, εργασιακές και ότι θες συμβάσεις διαρκώς να αλλάζουν. Ναι και εγώ στους απλήρωτους εργαζόμενους ανήκω.
Όταν βρεθείς με όλους αυτούς τους φίλους, συγγενείς, γνωστούς και άγνωστους, η ερώτηση για την δουλειά (ο τόνος είναι στο -ά- μην παρεξηγηθώ κιόλας από τους καχύποπτους), είναι δεδομένη.
Την λαμβάνω και εγώ όπως εσείς, την απαντώ και την απευθύνω.
Προσωπικά απαντώ "Εργάζομαι ναι, είναι δύσκολα όμως" και με μια ανάσα συνεχίζω "... αλλά μισθό δεν λαμβάνω". Συνήθως αντικρίζω κεφάλια να ανεβοκατεβαίνουν γεμάτα συμπόνια, μορφασμούς στα πρόσωπα για το πρόβλημα, χτύπημα στην πλάτη κτλ.
Μέχρι εδώ καλά, αλλά ας σταματήσουμε με το: "Το θέμα φίλε μου είναι να έχεις την δουλειά σου τώρα, σε κάποια στιγμή θα πάρεις και τα λεφτά σου".
Ναι και εγώ σας αγαπώ......
........................................ αλλά δεν πάει έτσι το θέμα
