Αυτή η κυβέρνηση δεν σταματά να μας εκπλήσσει. Εκεί που πιστεύουμε, όπως και η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών, ότι έχει φτάσει σε ακραία όρια την αδιαφάνεια, τις μεθοδεύσεις και τις προσπάθειες για στημένα παιχνίδια, εφευρίσκει τρόπους για να αντιλαμβανόμαστε ότι αυτές οι ιστορίες δεν έχουν τέλος.
Για την ακρίβεια, επειδή... πλέον δεν έχει κανένα νόημα η χρήση... διπλωματικής γλώσσας, όταν στοιχειώδεις αρχές της δημοκρατίας γίνονται καπνός, αυτές οι ιστορίεςδεν τελειώνουν όσο δεν τις τελειώνουμε, γυρίζοντας ενωτικά και αποφασιστικά σελίδα.
Για την ακρίβεια, επειδή... πλέον δεν έχει κανένα νόημα η χρήση... διπλωματικής γλώσσας, όταν στοιχειώδεις αρχές της δημοκρατίας γίνονται καπνός, αυτές οι ιστορίεςδεν τελειώνουν όσο δεν τις τελειώνουμε, γυρίζοντας ενωτικά και αποφασιστικά σελίδα.
Γιατί δεν είναι δυνατόν σε μια υπόθεση όπως αυτή των υποβρυχίων, που ο ελληνικός λαός πλήρωσε και συνεχίζει να πληρώνει ακριβά, να σχηματίζεται δικογραφία, να διαπιστώνουν οι αρμόδιοι εισαγγελείς στο διαβιβαστικό τους έγγραφο ότι προέκυψαν στοιχεία «περί ενδεχόμενης ευθύνης υπουργών μελών της κυβέρνησης και συγκεκριμένα του Ευάγγελου Βενιζέλου, πρώην υπουργού Εθνικής Αμυνας, και του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, πρώην υπουργού Οικονομικών» και μόλις οι «αρμόδιοι» το διαβάζουν να αρχίζουν να μεθοδεύουν πώς αυτή η δικογραφία θα πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων, ή, για να είμαστε απολύτως ακριβείς, πώς θα παραγραφούν οι ευθύνες αυτών που κατονομάζονται.
Παίρνουν λοιπόν τη δικογραφία, την κρατούν στο υπουργείο Δικαιοσύνης όσο «πρέπει» (να τος πάλι, σε ακόμη μία υπόθεση, ο αξιότιμος υπουργός Χαράλαμπος Αθανασίου!) και τη διαβιβάζουν στο αρμόδιο να αποφασίσει για το τι θα κάνει με τις ευθύνες των συγκεκριμένων υπουργών Κοινοβούλιο, ακριβώς την ημέρα που «πρέπει», δηλαδή την ημέρα που η Βουλή -απρόσμενα αλλά και μεθοδευμένα, όπως αποδεικνύεται- έκλεισε τις εργασίες της.
Με αυτήν τη μεθόδευση, βάσει του νόμου περί ευθύνης υπουργών, εμπνεύσεως του... Ευάγγελου Βενιζέλου (να τος πάλι, σε ακόμη μία υπόθεση, ο αξιότιμος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης), οι τυχόν ευθύνες του ιδίου αλλά και του τότε υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου (να τος πάλι, σε ακόμη μία υπόθεση, και αυτός ο αξιότιμος και «καταλληλότερος», κάποτε, υπουργός) παραγράφονται.
Και μετά τους φταίει ο λαϊκισμός! Τους φταίνε, δηλαδή, όσοι βλέπουν το προφανές και το καταγγέλλουν, όσοι εντοπίζουν τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και τις στηλιτεύουν, όσοι δεν αναμεταδίδουν τις επικοινωνιακές τους πομφόλυγες.
Δυστυχώς γι' αυτούς, αλλά ευτυχώς για τη χώρα, αυτοί που τους... «φταίνε» καθημερινά αυξάνονται.
