Γράφουν οι Παναγιώτης Κεΐσογλου και Δημήτρης Σπανός.
Στην σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης,
η Ελλάδα δεν έχει τόσο οικονομικό πρόβλημα όσο πνευματικό και
υπαρξιακό. Μια κοινωνία που φοβάται το διαφορετικό και τρομάζει σε καθε
τι τολμηρό. Νέοι που τα θέλουν όλα έτοιμα και απεχθάνονται το ρίσκο.
Γονείς που κοιμούνται και ξυπνούν με ένα όνειρο… Πως θα βολέψουν τα
παιδιά τους στο δημόσιο. Όμως, χωρίς ανθρώπους ικανούς να ρισκάρουν,
καμμία κοινωνία δεν μπορεί να πάει μπροστά. Αυτό μάς δείχνει η Ιστορία
και όσοι το αρνούνται κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους…
Το
παρελθόν τελείωσε. Χρειαζόμαστε οραματιστές και εμείς κάνουμε
άμυνα.. Πόσοι νέοι στην Ελλάδα τα έχουν καταφέρει και είναι σήμερα
σημαντικοί, αναγνωρισμένοι και κυρίως αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες;
Με ποιούς δημοκρατισμούς θεσμούς, αξιοκρατία και διαφάνεια μια κοινωνία
αναδεικεύει και καρπώνεται την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα
που μεταφράζεται σε θέσεις εργασίας και οικονομική άνθιση;
Μόνο
ένας τρόπος υπάρχει να μη σε κατασπαράξουν τα σαρκοβόρα όρνια, που
φέρνουν κύκλους πάνω από το κεφάλι σου: Να κινείσαι. Να αντιδράς. Κι
εσύ, παραμένεις ακίνητος και, απλώς, καταριέσαι τα όρνια. Κακομοίρη…
Δε
βγαίνει η ζωή με προγράμματα ΕΣΠΑ, τρίμηνες ή εξάμηνες συμβάσεις και
κόμπο στο στομάχι. Δεν κυλά με το φόβο του κακού μαντάτου. Με εξώσεις κι
ειδοποιητήρια, με κλειστές πόρτες συνεντεύξεων, ρολά κατεβασμένα,
Παπαδάκη τα πρωινά στην τηλεόραση, φραπέ, τσιγάρο και χριστοπαναγίες.
Πνιγηρά αποσπάσματα εφημερίδων, συναυλίες αλληλεγγύης για τον Αλέκο ή τη
Μαίρη που πήραν πόδι απ' τη δουλειά, μπύρες απ' την καντίνα και βρώμικη
πανσέτα. Με τον Κίτσο από τα Γκράβαρα που το '80 είχε γνωστό τον
κουμπάρο της συνυφάδας του ξαδέλφου του που ήταν πρόεδρος του χωριού και
με ένα απολυτήριο δημοτικού ή ένα ντενεκέ λάδι βρέθηκε να τσιμπά 3.000€
το μήνα για να βάζει δυο σφραγίδες τη μέρα.
Καμιά
αλλαγη δεν πρόκειται να συμβεί εξαπολύοντας άκριτα "κατηγορώ" κατά των
χαρτογιακάδων χαραμοφάηδων του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα. Με πτυχία
και μεταπτυχιακά καδραρισμένα στο παιδικό δωμάτιο πλάι στην κλασική
φωτογραφία του νηπιαγωγείου. Με τα "περνάμε τέλειααααα" του Star Channel
στη Μύκονο κάθε Ιούλη και δέκα κώλους που κουνιούνται στους ρυθμούς
ενός ξεχασμένου καλοκαιρινού χιτ. Με φωτογραφίες ενός κοκτέηλ στο
instagram και 30 like συνοδεύοντάς το να το λιγουρεύονται κρυφά. Με
κάλπικα "Θα, θα, θα..." που αριστερολαϊκίζουν και γιαλαντζί
αντισυστημικές ακροδεξιές φωνές που απειλώντας "ΘΑ ΣΕ..., ΘΑ ΣΕ..., ΘΑ
ΣΕ..." βάλουν κατά του σάπιου πολιτικού συστήματος που κατα βάθος
γλείφουν κι υπηρετούν. Με νεοφιλελεύθερα ρετάλια που θυμήθηκαν να σώσουν
μια Ελλάδα κι οραματίζονται σχολεία του μέλλοντος με κατάργηση των
παραδοσιακών μεθόδων διδασκαλίας κι αντικατάσταση αυτών με πρωτοποριακά
ipads, iphones και igamisou ενώ οι τυρόπιτες στέκουν μουχλιασμένες στα
κυλικεία και μαθητές λιποθυμούν από την αφαγία. Με κωλόπαιδα που έτυχε
το πιστοποιητικό γέννησής τους να φέρει το βαρύ όνομα του πατέρα τους
καθιστώντας τους αυτόματα άξιους συνεχιστές μιας λαμπρής οικογενειακής
παράδοσης και πολιτικής πορείας.
Ποια Χούντα και ποιο '73; Ποια πτώχευση και ποια Αργεντινή; Αλήθεια μωρό μου, δε σε καταλαβαίνω..
Υ.Γ. Δε βγαίνουνε τα όνειρα σε πλειστηριασμό…
δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα…
