Του Λεωνίδα Βατικιώτη (*) –
Άραγε υπάρχει κάτι χειρότερο από τα μέτρα αύξησης της φορολογίας και περικοπής των κοινωνικών δαπανών που περιλαμβάνει το τρίτο Μνημόνιο;
Είναι οι όροι που θωρακίζουν τη σύμβαση, ισχυροποιώντας υπέρμετρα τη θέση των δανειστών.
Το πλαίσιο της συμφωνίας έρχεται να αποτρέψει κάθε μελλοντική προσπάθειας ακύρωσης του αντιλαϊκού τυφώνα, επιχειρώντας να αφαιρέσει από την Ελλάδα συνταγματικά δικαιώματα που αποτελούν γνώρισμα κάθε σύγχρονου κράτους…
Mόνο εκνευρισμό προκαλούσαν στην προεκλογική περίοδο ιοι επαναλαμβανόμενες φλυαρίες στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (κυρίως) και των ΑΝΕΛ για τα περίφημα «αντίρροπα ή παράλληλα μέτρα», με τα οποία υποτίθεται ότι δα εξουδετερωθούν ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα ………..
λειανθούν οι πιο τραχιές πλευρές του τρίτου Μνημονίου, που συμφώνησαν με τους πιστωτές και ψήφισαν στη Βουλή παραμονή του 15Αύγουστου.
Οι σχετικές υποσχέσεις λίαν συντόμως δα ξεχαστούν, επειδή… πολύ απλά το Μνημόνιο δεν προβλέπει τίποτε το σχετικό. Αντίθετα, το τρίτο Μνημόνιο βρίθει άρθρων και προβλέψεων για νέα και άγνωστα μέχρι στιγμής μέτρα, τα οποία θα ληφθούν σε περίπτωση που η απόδοση των ψηφισμένων αποδειχθεί υποδεέστερη των προβλέψεων.
Αναμενόμενο από τη μεριά των πιστωτών: ξέροντας πως η φοροδοτική ικανότητα ακολουθεί εδώ και χρόνια φθίνουσα πορεία, θέλησαν να επιβεβαιώσουν πως η χρυσοτόκος όρνιθα θα συνεχίσει να γεννάει αυγά…
Προς επίρρωση τα ακόλουθα: Αναφέρεται, για παράδειγμα, στις σελίδες 95-96 του τρίτου Μνημονίου (άρθρο 1, παρ. 25 του ν. 4334/2015 Α’ 80), που πρέπει να ειπωθεί ότι αποτελεί μνημείο προχειρογραφήματος: «Το δημοσιονομικό συμβούλιο εισηγείται στον υπουργό Οικονομικών ημιαυτόματα μέτρα περικοπής δαπανών σε περίπτωση απόκλισης από τους στόχους πρωτογενών πλεονασμάτων, και ειδικότερα μηνιαίων/τριμηνιαίων στόχων σύμφωνα με το πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής εξαιρουμένου του επενδυτικού σκέλους, οι οποίοι ορίζονται για όλους τους υποτομείς της κυβέρνησης.
Σε περίπτωση κατά την οποία σε επίπεδο γενικής κυβέρνησης εμφανίζονται σημαντικές αποκλίσεις από τον τριμηνιαίο στόχο… ενεργοποιείται διορθωτικός μηχανισμός ύστερα από σχετική γνώμη του Δημοσιονομικού Συμβουλίου. Ο διορθωτικός μηχανισμός συνίσταται στην κάλυψη της απόκλισης είτε με περικοπή δαπανών, είτε με ανάληψη δράσεων για την ενίσχυση των εσόδων…
Η περικοπή των δαπανών ή/και η ενίσχυση των εσόδων θα εφαρμόζεται κατά σειρά προτεραιότητας:
α) στον φορέα ή τους φορείς από τον οποίο προέρχεται η απόκλιση,
β) σε οποιονδήποτε από τους φορείς που ανήκουν στον ίδιο υποτομέα και που εποπτεύονται από το ίδιο Υπουργείο με εκείνον ή εκείνους από τον οποίο προέρχεται η απόκλιση, και
γ) σε οποιονδήποτε φορέα ή φορείς της γενικής κυβέρνησης»!
Κοινώς… όποιον πάρει ο χάρος!
Νοσοκομεία, σχολεία ή δήμοι 8α κλείνουν πάραυτα και χωρίς δεύτερη κουβέντα, σε περίπτωση που διαπιστώνεται απόκλιση από τα έσοδα που έχουν προϋπολογιστεί!
ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΑ, ΟΧΙ ΑΝΤΙΡΡΟΠΑ ΜΕΤΡΑ
Το ενδεχόμενο πολύ σύντομα να βρεθούμε αντιμέτωποι με μέτρα πολύ χειρότερα από όσα περιλαμβάνει ήδη το Μνημόνιο και, αντί για αντίρροπα, να εφαρμοστούν επιπρόσθετα μέτρα, διακρίνεται πίσω κι από άλλα άρθρα. Για παράδειγμα, αναφέρεται στην παράγραφο Γ’, με τίτλο Συμφωνία δημοσιονομικών στόχων και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, στη σελίδα 298: «Οι όροι θα επικαιροποιούνται σε τριμηνιαία βάση, λαμβανομένης υπόψη της επιτευχθείσας προόδου όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις κατά το προηγούμενο τρίμηνο.
Σε κάθε επανεξέταση θα εξειδικεύονται πλήρως με λεπτομέρειες και χρονοδιαγράμματα τα συγκεκριμένα μέτρα πολιτικής και τα λοιπά μέσα για την επίτευξη αυτών των ευρύτερων στόχων που παρατίθενται στο παρόν έγγραφο. Για την επιτυχία απαιτείται ο ενστερνισμός του προγράμματος μεταρρυθμίσεων από τις ελληνικές αρχές. Επομένως, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να λάβει οποιαδήποτε μέτρα ενδέχεται να κριθούν κατάλληλα για τον σκοπό αυτόν, καθώς οι περιστάσεις μεταβάλλονται»!
Βρέθηκε, λοιπόν, κυβέρνηση και Βουλή στον 21ο αιώνα που ψήφισε πως θα εφαρμόζει «οποιαδήποτε μέτρα κριθούν κατάλληλα».
Πρόκειται για όρο που ισοδυναμεί με πλήρη παράδοση της χώρας και των εργαζομένων στους πιστωτές, καθώς στο εξής οι τοκογλύφοι δα μπορούν να ζητούν οτιδήποτε τους έρθει στο μυαλό για να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα, από τη στιγμή που ξέρουν πως αυτός ο όρος έχει ψηφισθεί από τη Βουλή και η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη, τυπικά πάντα, να τα ψηφίσει και να τα υιοθετήσει.
Μπορεί, μάλιστα, οι 222 βουλευτές που ψήφισαν αυτό το έκτρωμα να αγνοούσαν εντελώς αυτόν τον απαράδεκτο όρο, οι πιστωτές ωστόσο που τον επέβαλαν έχουν πλήρη γνώση της ύπαρξής του και δα το χρησιμοποιήσουν κατάλληλα…
Το ενδεχόμενο να βρεθούμε ενώπιον νέων αντιλαϊκών μέτρων επιβεβαιώνεται επίσης κι από έναν ακόμη όρο που περιέχεται στο τρίτο Μνημόνιο, και έρχεται να ακυρώσει εκ προοιμίου κάδε ενδεχόμενο έκδοσης φιλεργατικής απόφασης από δικαστήριο και χαλάρωσης έτσι της εφαρμοζόμενης πολιτικής, έστω διά της πλαγίας οδού.
Αναφέρεται συγκεκριμένα, στη σελίδα 305 (2.1 δημοσιονομική πολιτική): «Η ελληνική κυβέρνηση θα παρακολουθεί τους δημοσιονομικούς κινδύνους, συμπεριλαμβανομένων των δικαστικών αποφάσεων, και θα λάβει αντισταθμιστικά μέτρα, στον βαθμό που αυτό απαιτείται για την εκπλήρωση των δημοσιονομικών στόχων».
Η συγκεκριμένη πρόβλεψη θυμίζει τα εκδικητικά μέτρα τιμωρίας που εφάρμοζαν οι Ναζί στην κατοχή.
Έτσι και τώρα, το μήνυμα που στέλνεται είναι πως όποιος καταφέρνει να δραπετεύει από τη φυλακή των μέτρων λιτότητας, δα τιμωρείται κάποιος άλλος. Αν καταφέρνουν, για παράδειγμα, οι συνταξιούχοι να ξανακερδίσουν μέρος των απωλειών τους, το ποσό αυτό θα αφαιρείται αυτόματα από τους εν ενεργεία δημόσιους υπάλληλους. Ο αριθμός των κρατουμένων, τότε, και το ύψος των δημοσίων εσόδων, σήμερα, δα είναι πάντα σταθερά, είναι το μήνυμα του Μνημονίου!
Ο αποικιοκρατικός χαρακτήρας του νέου τρίτου δανείου, τριετούς διάρκειας (Αύγουστος 2015 – Αύγουστος 2018), ύψους έως 86 δισ. ευρώ, με περίοδο πλήρους εξόφλησης τα 32,5 χρόνια, δεν προκύπτει ωστόσο μόνο από όρους όπως οι τρεις παραπάνω που προαναφέραμε. οι οποίοι ανοίγουν τον δρόμο για την επιβολή νέων αυστηρότερων μέτρων.
Το χειρότερο για τον ελληνικό λαό είναι πως ο Οργανισμός που ανέλαβε να δανειοδοτήσει την Ελλάδα, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (European Stability Mechanism) αποτελεί εκ φύσεως έναν τοκογλυφικό οργανισμό που περνάει θηλιά σε όσα κράτη ξεπέφτουν στην ανάγκη του. Αρκεί μια ματιά στους όρους που περιλαμβάνονται στο τρίτο Μνημόνιο, τους οποίους υπέγραψαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, διασύροντας την Αριστερά και την αντιμνημονιακή Δεξιά.
ΣΕ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΠΑΡΑΛΕΙΣΟ Η ΕΔΡΑ ΤΟΥ Ε.Μ.Σ.
Ωστόσο, πριν δούμε τους όρους που περιλαμβάνονται στο τρίτο Μνημόνιο, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στα έργα και τις ημέρες του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας.
Έδρα του ΕΜΣ, που ξεκίνησε να λειτουργεί στις 8 Οκτωβρίου 2012 και διαδέχθηκε το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), από το οποίο η Ελλάδα δανείστηκε 141,8 δισ. ευρώ από τον Μάρτιο του 2012 ως τον Ιούνιο του 2015, είναι το βουτηγμένο στην πλήξη και τις φορολογικές αμαρτίες μικροσκοπικό Λουξεμβούργο. Μετά, δε, την ένοχη σιωπή που συνόδευσε τις αποκαλύψεις των Luxleaks για σκάνδαλα φοροαποφυγής κολοσσιαίων αμερικάνικων και ευρωπαϊκών πολυεθνικών, με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι ανάλογες παρασπονδίες χαίρουν της κάλυψης και της ίδιας της ΕΕ.
Βρυξέλλες και Φρανκφούρτη που, κατά τ’ άλλα, κόπτονται για τη φορολογική δικαιοσύνη και την εξάλειψη των φορολογικών παραδείσων, σφύριζαν αδιάφορα όσο διαρκούσαν οι αποκαλύψεις, πείθοντας ότι το πάθος τους για την περίφημη διεύρυνση της φορολογικής βάσης είναι… λίγο μονοσήμαντα προσανατολισμένο προς τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα της κοινωνίας: εργασιακή επισφάλεια, μικρομεσαίοι κι ελευθεροεπαγγελματίες.
Κι όταν τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν στα δισεκατομμύρια που χάνονται από τα δημόσια ταμεία από περίτεχνα, ομολογουμένως, κόλπα φορολογικής λούφας, με τη σφραγίδα της κορυφαίας πολυεθνικής λογιστικοελεγκτικής εταιρείας Price Waterhouse Coopers, τότε επιδεικνύεται παντελής αδιαφορία.
Το Λουξεμβούργο, λοιπόν, αγαπάει τις διαδρομές του έξυπνου χρήματος και δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο χρηματοδοτικός Οργανισμός, τον οποίο έστησε η ΕΕ φιλοδοξώντας να αποτελέσει έναν διαρκή μηχανισμό επίλυσης κρίσεων, έχει ως έδρα του το… Λουξ, κατά την αγαπημένη ορολογία ευρωλιγούρηδων υποτιθέμενων κοσμοπολιτών.
Στην αποστολή του ΕΜΣ, που μέχρι στιγμής έχει χρηματοδοτήσει την Ισπανία (με 41,3 δισ. ευρώ για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι χρεοκοπημένες τράπεζες της) και την Κύπρο (με 5,7 δισ. ευρώ), περιλαμβάνεται, πέρα από τη χορήγηση δανείων, η αγορά ομολόγων από την πρωτογενή και τη δευτερογενή αγορά, η έγκριση πιστωτικών γραμμών (PCCLκαι ECCL), όπως αυτές που συζητούσε το φθινόπωρο του 2014 η κυβέρνηση Σαμαρά με τους πιστωτές σαν ένα είδος μερικού απεγκλωβισμού από τα Μνημόνια, και τέλος περιλαμβάνεται η απευθείας αναχρηματοδότηση χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων κάτω από συγκεκριμένες και εξαιρετικές συνθήκες.
ΦΟΥΣΚΑ 0 ΕΜΣ
Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, ωστόσο, παρότι έχει να επιτελέσει ένα τόσο σημαντικό έργο, λειτουργώντας δηλαδή ως ο δανειστής έσχατης ανάγκης για τα 19 κράτη-μέλη της ευρωζώνης που συμμετέχουν στο κεφάλαιό του, είναι μια τεράστια φούσκα. Το καταβεβλημένο κεφάλαιό του ανέρχεται σε 80,5 δισ. ευρώ, το οποίο επενδύεται στις αγορές για να συγκεντρώσει μέσω της μόχλευσης επιπλέον 624,3 δισ. ευρώ (χάρη στην υψηλή αξιολόγηση που απολαμβάνει από τους Οίκους Αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, με τη Fitchνα βαθμολογεί τον ΕΜΣ με ΑΑΑ και την Moody’s με Αα1), τα οποία είναι και τα μοναδικά κεφάλαια που διατίθενται για δανεισμό. Συγκεντρώνει, έτσι, συνολικά ένα κεφάλαιο ύψους 704,8 δισ. ευρώ.
Επομένως, ο ΕΜΣ δεν δανείζει στις χώρες που έχουν ανάγκη λεφτά Ευρωπαίων φορολογουμένων, όπως μονότονα επαναλαμβάνουν αξιωματούχοι της κυβέρνησης και της ΕΕ, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να αποκρούσουν τα επιχειρήματα για την ανάγκη διαγραφής του χρέους. Ο ΕΜΣ δανείζει στην πραγματικότητα… δανεικά λεφτά, επαναλαμβάνοντας επί ευρωπαϊκού εδάφους, με τη σφραγίδα μάλιστα της ΕΕ, ένα κερδοσκοπικό πείραμα που απέτυχε παταγωδώς στις ΗΠΑ το 2008, προκαλώντας μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις από γεννήσεως καπιταλισμού. Επομένως, την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα επαναλαμβάνεται η χρηματοπιστωτική μηχανική…
Εντούτοις, όσο χαλαρά, ακροβατώντας στα όρια μεταξύ ηθικού και ανήθικου, είναι τα συναλλακτικά ήθη που επιστρατεύει ο ΕΜΣ για να συγκεντρώσει τα κεφάλαιά του, τόσο δρακόντειοι είναι οι όροι που επιβάλλει στους δανειολήπτες. Ως αποτέλεσμα, το τρίτο μνημόνιο περιλαμβάνει πλήθος όρων που παραπέμπουν στις χειρότερες μέρες της αποικιοκρατίας, με την Ελλάδα να θυμίζει χώρα δεύτερης κατηγορίας, που απεμπόλησε και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματά της για να μπορέσει να πάρει το δάνειο ανώτερου ύψους 86 δισ. ευρώ, με το τελικό ποσό να διαμορφώνεται αφού αποφασίσει οριστικά το ΔΝΤ για τη συμμετοχή του.
Αξίζει να δούμε ορισμένους όρους της δανειοδότησης που υπογράφτηκε μεταξύ τεσσάρων μερών (ΕΜΣ, Ελληνικής Δημοκρατίας, Τράπεζας Ελλάδας και Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ή Ταμείου Ανακεφαλαιοποίησης), όπως περιγράφονται στις τελευταίες σελίδες του Μνημονίου.
ΜΕ ΠΡΟΣΤΙΜΟ Η ΕΓΚΑΙΡΗ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ
Παράδειγμα πρώτο: το «ελάχιστο ποσό ακύρωσης» και «ελάχιστο ποσό εθελοντικής προπληρωμής» ορίζεται στα 100 εκατ. ευρώ (σελ. 277). Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι κάδε προσπάθεια που μπορεί να καταβάλει μια κυβέρνηση για να απαλλαγεί από τους τοκογλύφους νωρίτερα από τον χρόνο που προβλέπεται, και να είναι ελεύθερη έτσι να ασκήσει μια ανεξάρτητη οικονομική πολιτική, επισείει ένα εξωφρενικό πρόσημο. Έτσι φαίνεται ότι ο ΕΜΣ αποθαρρύνει την Ελλάδα κι ευρύτερα τα κράτη δανειολήπτες να απαλλαγούν από τα δεσμά τους.
Όπως ακριβώς συμβαίνει και με το ΑΝΤ, ο δανεισμός του ΕΜΣ μετά από ένα σημείο μετατρέπεται σε αυτοσκοπό, μέσο επιβίωσής του, σε βάρος φυσικά των κρατών που υποτίθεται καλείται να «διασώσει». Αποκαλύπτεται, έτσι, πως ο ΕΜΣ δεν αποτελεί ένδειξη της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Το ζητούμενο των δανείων δεν είναι να ορθοποδήσει μια χώρα. Αν ήταν αυτό το ζητούμενο, η έγκαιρη αποπληρωμή θα έπρεπε να επιβραβευόταν, όχι να τιμωρείται, όπως συμβαίνει.
Να θυμίσουμε πως τα πρόστιμα για την έγκαιρη αποπληρωμή αποτελούσαν συνηθισμένη μορφή κερδοσκοπίας των τραπεζών, που με αυτό τον τρόπο τιμωρούσαν τους καλούς τους πελάτες, μέχρι που καταργήθηκαν με δικαστικές αποφάσεις. Νοικοκυριά κι επιχειρήσεις σώθηκαν, αλλά τα κράτη συνεχίζουν να είναι όμηροι του αχαλίνωτου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, που θέλει τους δανειζόμενους σε ισόβια δεσμά.
Παράδειγμα δεύτερο: Εισάγεται η πλήρης χρηματοπιστωτική πρόσδεση στο ΕΜΣ, μέσω της απαγόρευσης κάθε είδους νέου δανεισμού από άλλη πηγή. Αναφέρεται χαρακτηριστικά (σελίδα 283): «(Σύναψη δανείων εξυγίανσης) Το Ταμείο Ανακεφαλαιοποίησης δεσμεύεται να μη συνάψει οποιοδήποτε δάνειο εξυγίανσης, εκτός εάν:
Α. Οι όροι του εν λόγω δανείου εξυγίανσης: 1. Περιλαμβάνουν τον ΕΜΣ ως δικαιούχο τρίτο με πλήρη δικαιώματα επιβολής όλων των δικαιωμάτων και συμφερόντων του Ταμείου Ανακεφαλαιοποίησης… 2. Παρέχουν στο Ταμείο Ανακεφαλαιοποίησης το δικαίωμα να εκχωρήσει οποιοδήποτε από τα δικαιώματα και συμφέροντά του δυνάμει του δανείου εξυγίανσης στον ΕΜΣ…
Β. Έχει υποβάλει μια μορφή του δανείου εξυγίανσης στον ΕΜΣ, και ο ΕΜΣ έχει επιβεβαιώσει ότι η μορφή του δανείου εξυγίανσης είναι ικανοποιητική για τον ΕΜΣ».
Στην πράξη, όλοι οι παραπάνω όροι δημιουργούν ένα καθεστώς που ευνοεί σκανδαλωδώς τον ΕΜΣ σε βάρος οποιασδήποτε άλλης λύσης, ακόμη και πιο συμφέρουσας, που θα μπορούσε να προκύψει στο μέλλον. Μια τέτοια χρηματοδοτική λύση θα γίνει δεκτή εάν κι εφόσον θέλει ο ΕΜΣ. Ποτέ εν αγνοία του ή σε περίπτωση που έχει άλλη γνώμη…
Παράδειγμα τρίτο: Ρητή απαγόρευση κάθε νομοθετικής πρωτοβουλίας, εάν πρώτα δεν ενημερωθεί και συναινέσει ο ΕΜΣ. Για πολλοστή φορά, στο ελληνικό κράτος απαγορεύεται να νομοθετεί! Αναφέρεται χαρακτηριστικά (σελ. 284): «(Αλλαγές σε νόμους που αφορούν το Ταμείο Εξυγίανσης) το δικαιούχο κράτος μέλος δεσμεύεται ότι:
Α. τυχόν αλλαγές που απαιτούνται σε οποιονδήποτε νόμο ή άλλες νομοθετικές ή κανονιστικές διατάξεις του δικαιούχου κράτους μέλους που αφορούν το Ταμείο Εξυγίανσης, προκειμένου να εφαρμοστούν πλήρως οι υποχρεώσεις… τίθενται αμέσως σε εφαρμογή, μετά από διαβούλευση με τον ΕΜΣ… και
Β. πλην των όσων απαιτούνται βάσει της παραγράφου επάνω, δεν προβαίνουν σε οποιαδήποτε αλλαγή σε οποιονδήποτε νόμο που αφορά το Ταμείο Εξυγίανσης χωρίς την προηγούμενη συγκατάθεση του ΕΜΣ, ο οποίος δεν αρνείται αυτή τη συγκατάθεση χωρίς βάσιμους λόγους».
ΔΗΜΟΣΙΟ, ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΟΥ ΕΜΣ
Παράδειγμα τέταρτο: Οι ελληνικές Αρχές αναλαμβάνουν την υποχρέωση να γίνουν τα μάτια και τα αυτιά του ΕΜΣ, καθώς στο εξής δεσμεύονται να το ενημερώσουν για τα πάντα… όλα! Αναφέρει κατά λέξη το Μνημόνιο (σελ. 289) «Β. (Δεσμεύσεις που αφορούν τα βοηθούμενα ιδρύματα) Το δικαιούχο κράτος μέλος και το Ταμείο Ανακεφαλαιοποίησης δεσμεύονται, αμέσως μόλις λάβουν γνώση για:
ι) οποιεσδήποτε περιστάσεις ή γεγονότα που έχουν (ή που θα μπορούσαν δυνητικά να έχουν) ουσιαστική αρνητική επίπτωση στη χρηματοπιστωτική κατάσταση του βοηθούντος ιδρύματος ή στην ικανότητά του να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του…
ιι) οποιαδήποτε ουσιώδη παραβίαση από βοηθούμενο ίδρυμα των υποχρεώσεών του δυνάμει του σχεδίου αναδιάρθρωσης… να πληροφορήσουν τον ΕΜΣ σχετικά με τις εν λόγω περιστάσεις και να παράσχουν στον ΕΜΣ περαιτέρω λεπτομέρειες για αυτές, τις οποίες ενδέχεται να ζητήσει ο ΕΜΣ».
Οι σκανδαλώδεις θεσμικές θωρακίσεις και παρεμβάσεις του τρίτου μνημονίου, που είναι ένα κείμενο-κουρελού (αφήνοντας εκτός σχολιασμού τα άγρια νεοφιλελεύθερα και αντιλαϊκά μέτρα που εισάγει στη φορολογία κ.α.), συνεχίζονται με προβλέψεις που υπάρχουν για να αποκλειστούν στο Ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας οι πολιτικές παρεμβάσεις. Έτσι, να είναι δεδομένη η ασυδοσία των αργυρώνητων τεχνοκρατών. Αναφέρεται συγκεκριμένα (στη σελ. 329), στο κεφάλαιο με τίτλο Διακυβέρνηση του ελληνικού ΤΧΣ:«Η ανεξαρτησία του ΤΧΣ θα είναι πλήρως σεβαστή, ενώ θα ενισχυθεί η δομή της διακυβέρνησής του, με σκοπό την πρόληψη πολιτικών παρεμβάσεων στη διαχείριση ή τις δραστηριότητές του».
Στην επόμενη σελίδα, το Μνημόνιο (που σε άλλες σελίδες ζητάει ακόμη και ομαδικές απολύσεις, ενώ ορίζει πως η εισαγωγή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος θα είναι δημοσιονομικά ουδέτερη, δηλαδή δεν θα προέλθει από νέα κονδύλια, αλλά από τον αποπροσανατολισμό των υπαρχόντων κοινωνικών δαπανών) εγγυάται πως τα τραπεζικά στελέχη θα αμείβονται πλουσιοπάροχα: «Ο νόμος θα διασφαλίσει επίσης ότι:
1) η αμοιβή και οι λοιποί όροι απασχόλησης είναι ανταγωνιστικοί, ούτως ώστε να προσελκύουν υψηλής ποιότητας διεθνείς υποψηφίους για τις διευθυντικές θέσεις του ελληνικού ΤΧΣ,
2) θα καλύπτονται οι εξουσίες, τα κριτήρια και οι διαδικασίες, με βάση τις οποίες το ΤΧΣ θα εξετάζει και θα αλλάζει – εφόσον κρίνεται σκόπιμο- τα διοικητικά συμβούλια και τις επιτροπές των τραπεζών που τελούν υπό τον έλεγχό του»!
Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα Μνημόνιο – θεσμικό και νομικό Άουσβιτς!
(*) Πηγή: Μηναίο περιοδικό Nexus, Οκτώβριος 2015.
