Λόγω της αύξησης του διοξειδίου του άνθρακα (CO2) και άλλων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, τα μοντέλα και οι προσομοιώσεις προβλέπουν ότι η Αρκτική θα μείνει χωρίς πάγο μέχρι το 2050.
«Προβλέπουμε μια Αρκτική χωρίς πάγους σύμφωνα με όλα τα σενάρια που εξετάζονται», αναφέρει μια επιστημονική έκθεση που υπογραμμίζει τα ευρήματα της IPCC. «Αυτά τα αποτελέσματα υπογραμμίζουν τις βαθιές επιπτώσεις των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου στην Αρκτική».
Μια παρόμοια πρόβλεψη έγινε το 2013, αλλά εκείνη την εποχή, η πρόβλεψη ήταν ότι δεν υπήρχε πάγος μέχρι το 2033 περίπου.
«Όλα τα κλιματικά μοντέλα προβάλλουν ένα καλοκαίρι χωρίς πάγο μέσα στα επόμενα 20 περίπου χρόνια», είπε ο Ron Kwok, ανώτερος ερευνητής στο Εργαστήριο Jet Propulsion της NASA, τον Ιούλιο του 2013. «Δεν αργεί πολύ από το να γίνει πραγματικότητα».
Ωστόσο, μια νέα έκθεση του Allan Astrup Jensen, διευθυντή έρευνας και διευθύνοντος συμβούλου στο Nordic Institute of Product Sustainability and Environmental Chemistry
and Toxicology στη Δανία, δείχνει ότι από τον Σεπτέμβριο του 2007 έως τον Σεπτέμβριο του 2023, η πτώση του θαλάσσιου πάγου στην Αρκτική ήταν σχεδόν μηδενική.«Το γεγονός είναι ότι η έκταση του πάγου της Αρκτικής Θάλασσας που μετρήθηκε από δορυφόρους από το 1978 εκφράζει ετήσιες διακυμάνσεις και έχει μειωθεί σημαντικά από το 1997 έως το 2007. Ωστόσο, πριν από αυτή τη χρονική περίοδο, από το 1978 έως το 1996, η πτωτική τάση ήταν ελάχιστη και τα τελευταία 17 χρόνια, από το 2007 έως το 2023, η πτωτική τάση ήταν επίσης περίπου μηδενική», αναφέρει η έκθεση.
«Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι θα πρέπει να περιμένουμε ότι ο καλοκαιρινός πάγος της Αρκτικής Θάλασσας θα εξαφανιστεί εντελώς, όπως είχε προβλεφθεί, σε μία ή δύο δεκαετίες».
Ο κ. Jensen είπε επίσης ότι η IPCC και άλλοι οργανισμοί «αποκλείουν την πιθανότητα η έκταση του θαλάσσιου πάγου να επεκταθεί στο μέλλον η ακόμη και να φτάσει σε επίπεδα πριν από το 1996».
«Αυτό συμβαίνει επειδή πιστεύουν ότι ο οδηγός της επέκτασης του θαλάσσιου πάγου είναι η προβλεπόμενη θέρμανση από την αύξηση των επιπέδων CO2 στην τροπόσφαιρα», είπε.
Ο Frank Geisel είναι ένας μηχανικός ωκεανών και ναυπηγός που εξέταζε το πάχος του πάγου στην Αρκτική και την Ανταρκτική με την Ακτοφυλακή σε διάφορες αποστολές στη δεκαετία του 1980.
Είπε ότι είναι προβληματικό να μετρήσουμε την έκταση του θαλάσσιου πάγου και το πάχος του πάγου και στη συνέχεια να συμπεράνουμε ότι το CO2 οδηγεί σε μείωση και στη συνέχεια θα πρέπει να μετριαστεί.
«Δεν μπορούμε έτσι απλά να βγαίνουμε και να λέμε πως ”αν κάνουμε αυτό και εκείνο” και μάλιστα να το επιβάλλουμε κιόλας, τότε θα σώσουμε τον πάγο και την Αρκτική, απλά δεν γίνεται», είπε ο κ. Geisel στους The Epoch Times. «Μπορεί και να το πετύχουμε, μπορεί και όχι, δεν είναι κάτι το δεδομένο»
CO2 και θαλάσσιος πάγος
Η Εθνική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (NOAA) χρησιμοποιεί δεδομένα από το Εθνικό Κέντρο Δεδομένων Χιονιού και Πάγου (NSIDC) για να καταγράψει τα ετήσια ελάχιστα θαλασσίων πάγων της Αρκτικής τον Σεπτέμβριο, στο τέλος της καλοκαιρινής περιόδου τήξης. Η μέτρηση βασίζεται στην έκταση του θαλάσσιου πάγου, που είναι η τετραγωνική χιλιομετρική απόσταση του πάγου που καλύπτει τον Αρκτικό Ωκεανό κατά τη διάρκεια ενός καθορισμένου χρόνου.
Τον Σεπτέμβριο του 1979, η NOAA ανέφερε ότι ο ελάχιστος ετήσιος πάγος της Αρκτικής ήταν 2,72 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια. Την ίδια στιγμή, οι συγκεντρώσεις CO2 ήταν 337,1 μέρη ανά εκατομμύριο (ppm), σύμφωνα με το The Nature Conservancy.
Σχεδόν 20 χρόνια αργότερα, το 1996, οι συγκεντρώσεις CO2 είχαν αυξηθεί στα 362,58 ppm και το ελάχιστο ετήσιο θαλάσσιο πάγο της Αρκτικής του Σεπτεμβρίου είχε αυξηθεί στα 2,93 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια.
Μετά το 1996, η έκταση του θαλάσσιου πάγου μειώθηκε μέχρι το 2007, με τη σημαντικότερη πτώση να σημειώνεται μεταξύ 2006 και 2007—από 2,26 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια το 2006 σε 1,65 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια έως το 2007. Οι συγκεντρώσεις CO2 ήταν 383,37 ppm.
Μετά τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων του 2007, η Αμερικανική Γεωφυσική Ένωση εξέδωσε μια έκθεση προειδοποιώντας ότι η Αρκτική μπορεί να είναι «στα πρόθυρα» μιας θεμελιώδους αλλαγής, και οι εικόνες πολικών αρκούδων που λιμοκτονούν, εγκλωβισμένες σε πλωτές πλάκες πάγου έγιναν συνηθισμένες.
Λόγω εν μέρει της φθίνουσας ενδιαίτησής τους, στις 15 Μαΐου 2008, οι πολικές αρκούδες καταχωρήθηκαν ως «απειλούμενες» σύμφωνα με τον νόμο για τα απειλούμενα είδη.
Όμως, οι καταγραφές της έκτασης του θαλάσσιου πάγου τους Σεπτέμβρη του 2008 και του 2009 αυξήθηκαν, και παρά το γεγονός ότι έφθασαν σε ιστορικό χαμηλό το 2012, από το 2007 έως το 2023, η πτώση του θαλάσσιου πάγου ήταν σχεδόν μηδενική.
Τον Σεπτέμβριο του 2023—κατά τη διάρκεια αυτού που η κα Kapnick του NOAA αποκάλεσε «μακράν» τη θερμότερη χρονιά στην πορεία 174 ετών καταγραφής του καιρού της NOAA—το ελάχιστο για τον ετήσιο θαλάσσιο πάγο της Αρκτικής ήταν 1,69 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια, κάτι που σημαίνει μια αύξηση περίπου 40.000 τετραγωνικά μίλια από το 2007. Το CO2 ήταν 421,55 ppm το 2023. Δηλαδή αυξήθηκε και το διοξείδιο του άνθρακα και η έκταση του θαλάσσιου πάγου.
Ο κ. Jensen είπε ότι πριν από μερικά χρόνια, άρχισε να φτιάχνει και να δημοσιεύει γραφήματα και διαγράμματα με τα δεδομένα του NSIDC για να παρέχει στους ανθρώπους απλές οπτικές αναπαραστάσεις.
«Το πρώτο μου διάγραμμα το έστειλα στο NSIDC, αλλά δεν πήρα καμία απάντηση από τον οργανισμό. Με εξέπληξε. Επίσης, με εξέπληξε το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων επιστημόνων, ακόμη και φίλων, είναι δύσκολο να πειστούν ότι ο θαλάσσιος πάγος έχει παραμείνει αμετάβλητος από το 2007, αν και χρησιμοποιώ τα ίδια επίσημα δεδομένα που χρησιμοποιεί και η IPCC», είπε ο κ. Jensen.
«Έχουν πάθει πλύση εγκεφάλου από τα πολλά ανησυχητικά άρθρα ειδήσεων που λένε για μείωση του θαλάσσιου πάγου της Αρκτικής και [από] τον μεγάλο σεβασμό τους για την οργάνωση του ΟΗΕ, τον IPCC», είπε.
Ο κ. Geisel είπε ότι ανησυχεί ότι ορισμένοι επιστήμονες και υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής χρησιμοποιούν «μια πολύ ακριβή, σχεδόν μικροανάλυση σε μια πολύ μεγάλη μακροοικονομική κατάσταση».
“Εξετάζουμε διαδικασίες που αλλάζουν με τις δεκαετίες, που δεν είναι σταθερές και δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς θα ανταποκριθούμε και πως θα τα βγάλουμε πέρα φέτος, οι μετρήσεις μας δεν είναι καν ακριβείς για τις επόμενες δέκα ημέρες, αυτό είναι παράλογο”, είπε ο κ. Geisel.
«Αν μελετήσετε τα μετεωρολογικά συστήματα στην Αρκτική, υπάρχει ένα τρομερό σύστημα υψηλής πίεσης που είναι πολύ γνωστό στους μετεωρολόγους και που βρίσκεται στην κορυφή του Βόρειου Πόλου. … Και μετατοπίζεται, και είναι γνωστό ότι αλλάζει θέσεις και έτσι αλλάζει τα καιρικά μοτίβα ανα τακτά χρονικά διαστήματα.
»Αυτές είναι πραγματικά τεράστιες, πιο μακροπρόθεσμες διαδικασίες που η τεχνολογία που διαθέτουμε σήμερα, δεν μπορεί ακόμα να τις κατανοήσει και να τις επεξεργαστεί πλήρως».
Ο κ. Geisel έκανε τη σύγκριση με επιστήμονες που μελετούν προσεκτικά τους τυφώνες μέσω δορυφορικών εικόνων και που ακόμα δεν είναι σε θέση να καταλάβουν πλήρως πώς θα συμπεριφέρονται στο εγγύς μέλλον.
«Έχουμε όλες αυτές τις εικόνες και μπορούμε να μοντελοποιήσουμε [τους τυφώνες] πολύ προσεκτικά, και μπορούν να διαμορφωθούν σε κλίμακα περίπου 100 μέτρων», είπε.
«Αλλά ο μετριασμός του καθώς έρχεται στην ακτή δεν γίνεται σε βάση 100 μέτρων. Γίνεται σε βάση 100 μιλίων. Όταν ένας τυφώνας έρχεται στην ακτή της Φλόριντα, ο κυβερνήτης λέει: “Κρυφτείτε στα καταφύγια ή φύγετε από τον τόπο σας!” Οι αναλύσεις αυτών των μετρήσεων δεν ισοδυναμούν απαραίτητα με μετριασμό ή ακόμα και κατανόηση των συνεπειών».
Αμφισβήτηση των δεδομένων
Το NSIDC λαμβάνει δορυφορικές μετρήσεις του θαλάσσιου πάγου και καταγράφει τα σημεία όπου οι συγκεντρώσεις πάγου είναι τουλάχιστον 15 τοις εκατό για να κατανοήσει την έκταση του θαλάσσιου πάγου. Στη συνέχεια, η NOAA χρησιμοποιεί τις μετρήσεις του Σεπτεμβρίου για να σχεδιάσει την έκταση του θαλάσσιου πάγου με την πάροδο του χρόνου.
Ωστόσο, το περιθώριο λάθους είναι σημαντικό. «Κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής τήξης και κατάψυξης το φθινόπωρο, η έκταση μπορεί να υποτιμηθεί κατά 1 εκατομμύριο τετραγωνικά μίλια. κατά τα μέσα και τα τέλη του χειμώνα πριν αρχίσει η τήξη, το σφάλμα θα είναι στο χαμηλό σημείο των εκτιμήσεων», αναφέρει το NSIDC .
Τα δεδομένα για την περιοχή του θαλάσσιου πάγου μπορεί να μειωθούν έως και 1 εκατομμύριο τετραγωνικά μίλια όταν μετρηθούν τον Σεπτέμβριο, σύμφωνα με το NSIDC, σε σύγκριση με τον Μάρτιο, ο οποίος έχει μικρότερο περιθώριο σφάλματος.
Όταν απεικονίζεται σε ένα γράφημα, η μείωση της έκτασης του θαλάσσιου πάγου από το 1979 έως το 2023 χρησιμοποιώντας τον πιο ακριβή αριθμό του Μαρτίου δείχνει το ήμισυ του ρυθμού μείωσης στα 15.000 τετραγωνικά μίλια σε σύγκριση με τον ρυθμό μείωσης του Σεπτεμβρίου που είναι στα 30.000 τετραγωνικά μίλια.
«Τα κλιματικά μοντέλα είναι τόσο καλά όσο τα δεδομένα που περιλαμβάνονται σε αυτά», είπε ο κ. Jensen.
«Η απότομη μείωση της έκτασης του θαλάσσιου πάγου της Αρκτικής πριν από το 2007, όταν παραδόθηκε το βραβείο Νόμπελ στην IPCC και τον Al Gore, υποτίθεται ότι θα συνεχιζόταν για πάντα. Υπό αυτό το πρίσμα, οι προβλέψεις ήταν ικανοποιητικές», είπε.
«Ωστόσο, όταν έγινε σαφές ότι η μείωση είχε σταματήσει, θα έπρεπε να είχαν σταματήσει τέτοιου είδους προβλέψεις».
«Αυτό, ωστόσο, ήταν δύσκολο πολιτικά για αυτούς να το χειριστούν, διότι αυτό θα έθετε υπό αμφισβήτηση το όλο θέμα της κλιματικής αλλαγής εξαιτίας του CO2, καθώς η πτώση του θαλάσσιου πάγου στην Αρκτική ήταν ένα σημαντικό επιχείρημα για τη θεωρία αυτή».
Επιπλέον, οι δορυφορικές εικόνες της έκτασης του θαλάσσιου πάγου δεν ξεκίνησαν το 1979, παρά τα περισσότερα γραφήματα που χρησιμοποιούν αυτή τη χρονιά ως σημείο εκκίνησης.
Χρησιμοποιώντας εικόνες από τους παλιούς δορυφόρους της, η NASA έχει συγκεντρώσει χονδρικές εκτιμήσεις για την έκταση του θαλάσσιου πάγου ήδη από τη δεκαετία του 1960.
Ο κ. Jensen επεσήμανε ότι αν και οι δορυφορικές εικόνες από τη δεκαετία του 1960 δεν ήταν τόσο ακριβείς όσο οι σημερινές, παρ’ όλα εξακολουθούν να δίνουν μια συνολική εικόνα που δεν ευθυγραμμίζεται με τους ισχυρισμούς της NOAA που αναφέρει ότι συνεχώς μειώνεται η έκταση του θαλάσσιου πάγου.
«Η έκταση ήταν πιθανώς χαμηλότερη κάποια χρόνια πριν από το 1978. Έτσι, τα επίπεδα 1978–1996 ήταν πιθανώς η ”μέγιστη περίοδος”. Ένα τέτοιο μέγιστο θα μπορούσε να εμφανιστεί ξανά στο μέλλον εάν δεν χρησιμοποιούν το CO2 ως αιτία της έκτασης του θαλάσσιου πάγου της Αρκτικής», είπε ο κ. Jensen.
Σε μια αρχειοθετημένη μελέτη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η IPCC αναφέρει: «Από το 1976 περίπου, η έκταση του θαλάσσιου πάγου στο βόρειο ημισφαίριο ποικίλλει περίπου σε ένα σταθερό κλιματολογικό επίπεδο, αλλά το 1972-1975 η έκταση του θαλάσσιου πάγου ήταν σημαντικά μικρότερη.
«Στο νότιο ημισφαίριο από το 1981 περίπου, η έκταση του θαλάσσιου πάγου ποικίλλει επίσης σε σταθερό επίπεδο. Μεταξύ 1973 και 1980 υπήρξαν περίοδοι αρκετών ετών όπου η έκταση του θαλάσσιου πάγου στο Νότιο Ημισφαίριο ήταν είτε αισθητά μεγαλύτερη είτε μικρότερη από τον γενικό μέσο όρο».
Ο κ. Jensen είπε ότι «φαίνεται ξεκάθαρα» ότι οι αλλαγές στον θαλάσσιο πάγο της Ανταρκτικής προκαλούνται κυρίως από τα φαινόμενα El Nino και La Nina. «Ίσως το Ρεύμα του Κόλπου από τον Ατλαντικό και άλλα ρεύματα του Ειρηνικού Ωκεανού να είναι ο κύριος λόγος μείωσης ή αύξησης του θαλάσσιου πάγου της Αρκτικής; «Χρειάζεται να γίνει περισσότερη έρευνα πάνω σε αυτό», είπε.
Το NSIDC απαντά
Όταν κλήθηκε να σχολιάσει την μελέτη του κ. Jensen, ο ανώτερος ερευνητής του NSIDC, Walt Meier, είπε ότι «δεν μας δείχνει κάτι καινούργιο και δεν περιέχει σημαντικά επιστημονικά ευρήματα» και ότι το έτος έναρξης που χρησιμοποιήθηκε για την έκθεση «ήταν ένα ελάχιστο ρεκόρ».
«Η χρήση του 2007 ως σημείου εκκίνησης είναι η επιλογή ενός έτους έναρξης για την ελαχιστοποίηση της τάσης και δεν παρέχει μια επιστημονικά χρήσιμη μέτρηση της αλλαγής. Η συνολική τάση από την έναρξη των συνεπών και συνεχών δορυφορικών δεδομένων μας που ξεκίνησε το 1979 δείχνει μια ισχυρή πτωτική τάση τα τελευταία 45 χρόνια», είπε ο κ. Meier στους The Epoch Times μέσω email.
«Τα 17 χρόνια από το 2007 έως το 2023 είναι τα χρόνια με τα χαμηλότερα ρεκόρ. Η ανάλυση του τύπου πάγου και του πάχους του πάγου δείχνει μια σημαντική μείωση με σχεδόν πλήρη εξαφάνιση του παλαιότερου και παχύτερου πάγου στην Αρκτική. Το περιβάλλον του θαλάσσιου πάγου της Αρκτικής έχει αλλάξει ριζικά από τις δεκαετίες του 1970 και του 1980».
Ο κ. Meier είπε ότι το NSIDC περιλαμβάνει μόνο δεδομένα από δορυφορικές εικόνες από το 1979, «επειδή είναι η υψηλότερη ποιότητα μακροπρόθεσμης καταγραφής. Η προσθήκη προηγούμενων δεδομένων μπορεί να προσφέρει περαιτέρω πλαίσιο, αλλά δεν αλλάζει τα συμπεράσματα χρησιμοποιώντας τα δεδομένα που ξεκινούν το 1979.
Όταν ρωτήθηκε γιατί δεν είδαμε μια πτωτική τάση της έκτασης του θαλάσσιου πάγου ανάλογη με την αύξηση του CO2 ppm – εάν το CO2 είναι ο κύριος παράγοντας μείωσης του θαλάσσιου πάγου – ο κ. Ο Meier είπε: «Οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου επηρεάζουν τον θαλάσσιο πάγο και το κλίμα γενικότερα, ως μια μακροπρόθεσμη «επίπτωση στην κλίμακα».
«Υπάρχει πάντα μεταβλητότητα στο κλίμα, οπότε αναμένουμε σκαμπανεβάσματα. Οι παγκόσμιες θερμοκρασίες δεν αυξάνονται σταθερά κάθε χρόνο—άλλοι παράγοντες, όπως το Ελ Νίνιο ή η Λα Νίνα— παίζουν επίσης ρόλο. Αλλά τα αέρια του θερμοκηπίου προσθέτουν λίγο επιπλέον «καύσιμο» κάθε χρόνο»
.Εν τω μεταξύ, ο θαλάσσιος πάγος της Αρκτικής αυξήθηκε κατά 4,63 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια τον Δεκέμβριο του 2023, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του NSIDC, κάτι που αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη αύξηση σε πάγο τα τελευταία 45 χρόνια.
Η έκταση του θαλάσσιου πάγου αυξήθηκε κατά μέσο όρο κατά 33.700 τετραγωνικά μίλια την ημέρα, «σημαντικά ταχύτερα από τον μέσο όρο του 1981 έως το 2010 των 24.700 τετραγωνικών μιλίων την ημέρα», αναφέρει η έκθεση…
