Η όψιμη μαζικοδημοκρατική κοινωνία χαρακτηρίζεται από την καινοτομία που αφορά στην οικονομικώς λειτουργική ενσωμάτωση στον πυρήνα του μαζικοδημοκρατικού υστεροκαπιταλιστικού συστήματος, της “συστημικής διαφθοράς” και του οργανωμένου εγκλήματος. Ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του ’80 και την επικράτηση του ριγκανισμού και του θατσερισμού, με τη μονοδιάστατη “ενιαία σκέψη” και το νεοφιλελευθερισμό.
Μοχλοί προς αυτή την κατεύθυνση είναι τα χρηματιστήρια και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πρόκειται για αυτό που ονομάζεται “συμπερίληψη της διαφθοράς”. Το παραβατικό κανονικοποιείται και από ανωμαλία μετατρέπεται σε προϋπόθεση της ομαλής λειτουργίας του νεοκαπιταλιστικού μηχανισμού. Η διαφθορά τείνει να αυτοαναπαράγεται μαζί με ένα σύστημα κανόνων και αξιών. Αυτή είναι η σκοτεινή όψη του συστήματος, που παρότι διαφέρει από το νόμιμο ομόλογό του, απέχει πολύ από το να συνιστά ανομία.