BRICS: «Μόνο ο χρυσός είναι αληθινό χρήμα. Όλα τα άλλα είναι πίστωση», είχε πει κάποτε, στην κατάθεσή του ενώπιον του Κογκρέσου, ο `Τζέι Πι Μόργκαν`. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1933, έμελλε η κυβέρνηση Ρούζβελτ να αρπάξει κανονικά και με το νόμο (κανόνας του χρυσού) τον χρυσό των πολιτών, δίνοντάς τους «αποζημίωση» 20 δολάρια την ουγγιά. Τους είπαν πως… είναι το ίδιο πράγμα.
Κάποιοι ξύπνιοι φρόντισαν να κρύψουν το κομπόδεμά τους, αλλά οι περισσότεροι τρέξαν να… απαλλαχθούν από το βάρος (κυριολεκτικά) του κιτρινωπού μετάλλου, περιχαρείς για τα χάρτινα δολάρια που θα κονόμαγαν. Σήμερα ο χρυσός διαπραγματεύεται σε ιστορικά υψηλά, πάνω από τα 2.000 δολ./ουγγιά, δηλαδή 100 φορές παραπάνω από τότε. Στέκει ως φάρος άφθαρτος πλάι στον σταδιακό εκφυλισμό του παραστατικού χρήματος, να μας υπενθυμίζει το πώς ο πληθωρισμός κατατρώει την αγοραστική δύναμη και τις εργατοώρες μας, το πώς πράγματι μόνο ο χρυσός είναι αληθινό χρήμα.
Κάποιοι (μεταξύ τους κι εγώ) θα πουν ότι εκείνη τη μέρα, το 1933, τελείωσε κι επίσημα ο πραγματικός καπιταλισμός, πέθανε μαζί με το πραγματικό χρήμα. Ο παλιός καλός –ο «αγνός» δηλαδή– καπιταλισμός τής όσο γίνεται πιο ελεύθερης αγοράς. Ελεύθερης όχι από κράτος, διότι το κράτος δεν το αποφεύγεις με τίποτα, αλλά από τον χρηματοπιστωτικό εκφυλισμό της νομισματικής πολιτικής των κεντρικών τραπεζών.
