Acropolis adieu… αν θυμηθούν οι αναγνώστες του Spiegel το ρομαντικό τραγουδάκι με τη Μιρέιγ Ματιέ, και το ακούσουν στο Γιουτιούμπ,
μπορεί και να αποφασίσουν να έρθουν το καλοκαίρι για διακοπές στην
Ελλάδα. Για λίγες μέρες, όπως κι η τραγουδίστρια, που έζησε έναν
ευχάριστο έρωτα και τώρα φεύγει. Διαφήμιση πάλι μας κάνει το Spiegel.
Δεν μπορεί να βάζει τέτοιο τίτλο για να διευκολύνει ψυχολογικά τους
ευρωπαίους να αποχωριστούν την Ελλάδα. Αυτό δεν γίνεται.
Στο οικονομικό θέμα δεν ξέρω πώς έχουν οργανωθεί με το ευρώ για ενδεχόμενη αποχώρηση της Ελλάδας. Υπάρχουν πολλές δημοσιεύσεις επ’ αυτού από τους ειδικούς, καθημερινά τον τελευταίο καιρό. Μπορεί να είναι πράγματι θωρακισμένοι, μπορεί και να συμβεί. Μοιάζει να βαδίζουμε προς τα κει
σαν υπνοβάτες, με τα μάτια κλειστά και το χαμόγελο στα χείλη. Ηγέτες κομμάτων κατώτεροι των περιστάσεων, πολίτες βουτηγμένοι στο αίσθημα αδυναμίας.
Αν ο χωρισμός συμβεί πάντως θα κοστίσει σε όλους, κι όχι μόνο οικονομικά. Θα κοστίσει ψυχολογικά. Δεν ξέρω αν υπάρχουν Πανεπιστήμια και ειδικοί που μετράνε αυτό το κόστος σε ευρώ, σε δολάρια ή σε ψυχοφάρμακα, ξέρω όμως ότι είναι αληθινό κόστος, ότι μετράει ακόμα και για τους πιο ανάλγητους και σκληρούς οικονομολόγους, κι ότι θα αλλάξει την πορεία της Ευρώπης πολύ περισσότερο από το οικονομικό διαζύγιο.
Βέβαια οι Έλληνες το ξέρουμε αυτό πολύ καλά. Ξέρουμε, και το τονίζουμε συνέχεια, με κακόγουστο τρόπο τις περισσότερες φορές, ότι η Ευρώπη θεωρεί την Ελλάδα κάτι σαν μήτρα. Λίκνο, πηγή, πείτε το όπως θέλετε. Ξέρουμε ότι οι Ευρωπαίοι θέλουν την Ελλάδα στην Ευρώπη, κι αφού μπήκε και στο ευρώ τη θέλουν και στο ευρώ, μόνο και μόνο για να μη ζήσουν την τραυματική εμπειρία της αποβολής της. Όσο κι αν οι γενιές του ΄80 και μετά μεγάλωσαν με την κλάψα του αναδερφισμού, ότι δεν μας αγαπούν οι Δυτικοί αρκετά, ότι δεν μας υπερασπίστηκαν όσο έπρεπε, ότι φταίνε για όλα τα κακά που μας έχουν τύχει στη νεώτερη ιστορία, ξεχνώντας τους Φιλέλληνες και το Ναυαρίνο, όσο κι αν συνήθισαν την αχορτασιά απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κατά βάθος ξέρουν την αδυναμία των Δυτικών όπως τα κακομαθημένα παιδιά ξέρουν την αδυναμία των γονιών τους. Έχουν δίκιο που θεωρούν ότι μπορούν να εκβιάσουν την Ευρώπη. Πράγματι οι ευρωπαίοι δεν θέλουν να αποχωρήσει η Ελλάδα, αλλά πόσο να την κρατήσουν με το ζόρι;
Το αστείο είναι πως παραπονιόμαστε ότι δεν αναγνωρίζουν αρκετά την ελληνική συνεισφορά στον πολιτισμό, τη στιγμή που η μανιακή μας προσκόλληση στην ανωτερότητα του ελληνικού πολιτισμού είναι αντανάκλαση του δικού τους θαυμασμού για τους αρχαίους Έλληνες.
Θα θέλαμε να μην αποδέχονται κανένα άλλο στοιχείο της ταυτότητάς τους οι ευρωπαίοι, να μην ασχολούνται με τη ρωμαϊκή περίοδο, τον Μεσαίωνα, την Αναγέννηση, να είναι προσκολλημένοι στην αρχαία Ελλάδα και στην αναβίωση της που επιχειρήθηκε σε διάφορους περιόδους. Ακριβώς όπως κάνουμε εμείς δηλαδή, που έχουμε πρόβλημα να εντάξουμε στη δική μας ταυτότητα ιστορικές περιόδους οι οποίες μας φαίνονται μπερδεμένες, δηλαδή όλη τη φάση που αρχίζει από το 146 π.Χ και τελειώνει το 1821, ή μάλλον το 1912, ή μάλλον το 1948. Έχοντας πρόβλημα με τον εαυτό μας έχουμε και με τους γείτονες, που μας θυμίζουν έντονα αυτές τις θολές περιόδους, κι επιθυμούμε σχέσεις μόνο με την ακραιφνώς Δυτική Ευρώπη, η οποία όμως μας προδίδει, μας πιέζει, μας … μας… μας…. και τις δεν μας κάνει. Και στο τέλος μας εγκαταλείπει κι από πάνω. Ή μήπως εμείς την εγκαταλείπουμε;
Να κάνουμε πως φεύγουμε, να τρέξουνε ξοπίσω μας. Μέχρι πού να πάμε; Πού να σταματήσουμε;
ένα άρθρο των πρωταγωνιστώνΣτο οικονομικό θέμα δεν ξέρω πώς έχουν οργανωθεί με το ευρώ για ενδεχόμενη αποχώρηση της Ελλάδας. Υπάρχουν πολλές δημοσιεύσεις επ’ αυτού από τους ειδικούς, καθημερινά τον τελευταίο καιρό. Μπορεί να είναι πράγματι θωρακισμένοι, μπορεί και να συμβεί. Μοιάζει να βαδίζουμε προς τα κει
σαν υπνοβάτες, με τα μάτια κλειστά και το χαμόγελο στα χείλη. Ηγέτες κομμάτων κατώτεροι των περιστάσεων, πολίτες βουτηγμένοι στο αίσθημα αδυναμίας.
Αν ο χωρισμός συμβεί πάντως θα κοστίσει σε όλους, κι όχι μόνο οικονομικά. Θα κοστίσει ψυχολογικά. Δεν ξέρω αν υπάρχουν Πανεπιστήμια και ειδικοί που μετράνε αυτό το κόστος σε ευρώ, σε δολάρια ή σε ψυχοφάρμακα, ξέρω όμως ότι είναι αληθινό κόστος, ότι μετράει ακόμα και για τους πιο ανάλγητους και σκληρούς οικονομολόγους, κι ότι θα αλλάξει την πορεία της Ευρώπης πολύ περισσότερο από το οικονομικό διαζύγιο.
Βέβαια οι Έλληνες το ξέρουμε αυτό πολύ καλά. Ξέρουμε, και το τονίζουμε συνέχεια, με κακόγουστο τρόπο τις περισσότερες φορές, ότι η Ευρώπη θεωρεί την Ελλάδα κάτι σαν μήτρα. Λίκνο, πηγή, πείτε το όπως θέλετε. Ξέρουμε ότι οι Ευρωπαίοι θέλουν την Ελλάδα στην Ευρώπη, κι αφού μπήκε και στο ευρώ τη θέλουν και στο ευρώ, μόνο και μόνο για να μη ζήσουν την τραυματική εμπειρία της αποβολής της. Όσο κι αν οι γενιές του ΄80 και μετά μεγάλωσαν με την κλάψα του αναδερφισμού, ότι δεν μας αγαπούν οι Δυτικοί αρκετά, ότι δεν μας υπερασπίστηκαν όσο έπρεπε, ότι φταίνε για όλα τα κακά που μας έχουν τύχει στη νεώτερη ιστορία, ξεχνώντας τους Φιλέλληνες και το Ναυαρίνο, όσο κι αν συνήθισαν την αχορτασιά απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κατά βάθος ξέρουν την αδυναμία των Δυτικών όπως τα κακομαθημένα παιδιά ξέρουν την αδυναμία των γονιών τους. Έχουν δίκιο που θεωρούν ότι μπορούν να εκβιάσουν την Ευρώπη. Πράγματι οι ευρωπαίοι δεν θέλουν να αποχωρήσει η Ελλάδα, αλλά πόσο να την κρατήσουν με το ζόρι;
Το αστείο είναι πως παραπονιόμαστε ότι δεν αναγνωρίζουν αρκετά την ελληνική συνεισφορά στον πολιτισμό, τη στιγμή που η μανιακή μας προσκόλληση στην ανωτερότητα του ελληνικού πολιτισμού είναι αντανάκλαση του δικού τους θαυμασμού για τους αρχαίους Έλληνες.
Θα θέλαμε να μην αποδέχονται κανένα άλλο στοιχείο της ταυτότητάς τους οι ευρωπαίοι, να μην ασχολούνται με τη ρωμαϊκή περίοδο, τον Μεσαίωνα, την Αναγέννηση, να είναι προσκολλημένοι στην αρχαία Ελλάδα και στην αναβίωση της που επιχειρήθηκε σε διάφορους περιόδους. Ακριβώς όπως κάνουμε εμείς δηλαδή, που έχουμε πρόβλημα να εντάξουμε στη δική μας ταυτότητα ιστορικές περιόδους οι οποίες μας φαίνονται μπερδεμένες, δηλαδή όλη τη φάση που αρχίζει από το 146 π.Χ και τελειώνει το 1821, ή μάλλον το 1912, ή μάλλον το 1948. Έχοντας πρόβλημα με τον εαυτό μας έχουμε και με τους γείτονες, που μας θυμίζουν έντονα αυτές τις θολές περιόδους, κι επιθυμούμε σχέσεις μόνο με την ακραιφνώς Δυτική Ευρώπη, η οποία όμως μας προδίδει, μας πιέζει, μας … μας… μας…. και τις δεν μας κάνει. Και στο τέλος μας εγκαταλείπει κι από πάνω. Ή μήπως εμείς την εγκαταλείπουμε;
Να κάνουμε πως φεύγουμε, να τρέξουνε ξοπίσω μας. Μέχρι πού να πάμε; Πού να σταματήσουμε;
