συγκατάβασης, όπως λέγεται ευγενικά η υποχωρητικότητα, μπροστά στην Άνγκελα Μέρκελ.
Επιβεβαιώνει λοιπόν ότι η όποια αντικειμενική και ρεαλιστική προσδοκία αλλαγής υπάρχει, όχι μονάχα για την Ελλάδα αλλά συνολικά για την Ευρωπαϊκή Ένωση, περνάει μέσα από την αλλαγή στη Γερμανία. Μια αλλαγή που δεν μπορεί να συντελεστεί πριν από τον Σεπτέμβριο του 2013, όταν και είναι προγραμματισμένες να διεξαχθούν οι βουλευτικές εκλογές για τη νέα Μπούντεσταγκ. Εκεί όπου η πρώην (ή μάλλον… πάντα) Ανατολικογερμανίδα, είτε θα βρεθεί εκτός εξουσίας, είτε θα υποχρεωθεί να συγκατοικήσει με τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους.
Η Μέρκελ βέβαια, δεν έφτασε ως εδώ, επειδή υπήρξε πολιτικά… αφελής. Όσοι αμφιβάλλουν, δεν έχουν παρά να ρωτήσουν τον Χέλμουτ Κολ, τον πολιτικό μέντορά της, τον οποίο κόντεψε να… βάλει φυλακή, με το γνωστό σκάνδαλο των «μαύρων ταμείων» του CDU. Ή τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο οποίος διαδέχτηκε τον Κολ, και επίσης απειλήθηκε με τα… περαιτέρω από την πολιτικό που γεννήθηκε στη λάθος πλευρά του Τείχους, ώστε να υποχρεωθεί να της παραδώσει «πακεταρισμένη» την ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών.
Αυτή τη φορά ωστόσο, το παρελθόν της Άνγκελα Μέρκελ, και το διακύβευμα της βιωσιμότητας του πολιτικού μέλλοντός της, μπορεί να λειτουργήσει θετικά για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Η Καγκελάριος γνωρίζει ότι αν δεν υποχωρήσει από τις φαινομενικά αδιαπραγμάτευτες θέσεις της, δεν έχει πολιτικό μέλλον. Αναζητεί λοιπόν την κατάλληλη στρατηγική, ώστε ο απεγκλωβισμός από την πολιτική που η ίδια εμπνεύστηκε και επέβαλε, να μην είναι δραματικά εκκωφαντικός για την ίδια.
Ο άχρωμος Ολάντ αποτελεί την καλύτερη απενοχοποίηση για τη Μέρκελ. Μπορεί δηλαδή να εμφανιστεί ότι… υποχωρεί στις αιτιάσεις περί αναπτυξιακών αντίβαρων και δράσεων, χωρίς ουσιαστικά να έχει μετακινηθεί σχεδόν καθόλου από τις θέσεις της. Και να «πιστώσει» τη διαφοροποίηση στον νέο Πρόεδρο της Γαλλίας.
Μια προχωρημένη στρατηγική ωστόσο, θα αφορούσε το πιθανό «ξήλωμα» των μελών της τρόικας, που έχουν ταυτιστεί με την αδιέξοδη συνταγή των Μννημονίων Ι και ΙΙ για την Ελλάδα. Ο Πολ Τόμσεν κυρίως, αλλά και οι Ματίας Μορς και Κλάους Μαζούχ δευτερευόντως, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως… βολικά «θύματα». Η θυσία των οποίων θα έδινε στην Άνγκελα Μέρκελ τον ούριο πολιτικό αέρα που χρειάζεται, για να διατηρήσει το ηγετικό imperium της. Και να περιορίσει το εις βάρος της… ανάθεμα.
statesmen.gr
