Αναρωτιούνται πολλοί ότι με όλα τα δραματικά που συμβαίνουν γύρω μας δεν έχουν πέσει ακόμα τα τσιμέντα. Γιατί ένα τεράστιο πέπλο σιωπής μοιάζει να σκεπάζει τη χώρα; Γιατί πέρα από τις γνωστές γυμναστικές επιδείξεις όσων και ό,τι απέμεινε από τον συνδικαλισμό οι εργαζόμενοι λουφάζουν απελπισμένοι και τρομαγμένοι;
Ποιες μεταλλάξεις έχουν συντελεστεί στην κοινωνία μας για να επιτρέπουν εκεί που λίγα χρόνια πριν για ψύλλου πήδημα γινόταν το «έλα να δεις» τώρα να ξεθεμελιώνονται, ουσιαστικώς χωρίς αντίσταση, τα ιερά και τα όσια πολιτών, εργαζομένων και συνταξιούχων;
Δύσπιστοι και αμήχανοι ισορροπούμε πάνω σε μια σχιζοφρενή παραδοχή και αποδοχή ταυτοχρόνως. Υποπτευόμαστε ότι τα ζητήματά μας πάνε από το κακό στο χειρότερο, πλην όμως εξακολουθούμε να εμπιστευόμαστε τους συνεχιστές των υπευθύνων για την κατάντια μας, όταν δεν το κάνουμε και με τους ίδιους τους υπευθύνους αυτοπροσώπως!
Οι εναλλακτικές λύσεις, ο Θεός να τις κάνει τέτοιες (!) οι οποίες μας προτείνονται μας τρομάζουν περισσότερο. Εν πολλοίς, δικαίως. Γιατί όταν δεν είναι άναρθρες, αποσπασματικές, λαϊκίστικες και χυδαίες, είναι απλώς άτολμες και λίγες.
Ατολμες, γιατί θα περίμενε κανείς από αυτούς που ευαγγελίζονται μια νέα πρόταση εξουσίας να μιλήσουν καθαρά και ξάστερα. Δίχως περιστροφές και γενικεύσεις. Με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις. Με έργα και ημέρες. Με τις ευθύνες ενός εκάστου από αυτούς που υποτίθεται ότι καταγγέλλουν για την τραγωδία των μνημονίων, κοστολογημένες μέχρι δεκάρας.
Λίγες, γιατί, αντί να επικεντρωθούν στο να αποτελέσουν μια συγκροτημένη, ρεαλιστική και άρα πειστική αντιπρόταση, αναλώνονται σε ένα είδος πολιτικής ψυχοθεραπείας, που καθόλου δεν ενδιαφέρει τους χειμαζόμενους νοικοκυραίους στους οποίους υποτίθεται ότι θέλουν να απευθυνθούν και να εκπροσωπήσουν.
Το σκηνικό που έχει διαμορφωθεί είναι πραγματικά τρομακτικό. Οι κυβερνώντες, ξεβολεμένοι και απροετοίμαστοι, χωρίς όραμα και χωρίς λόγο, φοβούνται, τρέμει το φυλλοκάρδι τους, για το τι θα τους ζητήσουν κάθε φορά οι δανειστές. Λιώνουν από την αγωνία για το αν η σωτηρία της χώρας μπορεί να περιλάβει και τη δική τους. Γιατί γνωρίζουν και την απάντηση των πολιτών στους οποίους οφείλουν την ύπαρξή τους.
Οι αντιπολιτευόμενοι, μεθυσμένοι από την απρόσμενη επιτυχία που τους έφεραν η καταστροφή και τα παρελκόμενά της, αδυνατούν να σχεδιάσουν με νηφαλιότητα την επόμενη μέρα. Σαν να 'ναι η μοίρα τους μόνο για τις νύχτες. Η δική τους αγωνία είναι πιο σύνθετη, γιατί είναι φιλοσοφικά και πολιτικά υπαρξιακή. Γι’ αυτό και δεν τους βγαίνει ο λόγος που θα μπορούσε να κινητοποιήσει.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, για έναν προικισμένο και άξιο λαό, που αδυνατεί να συνέλθει από το σοκ τού πώς και γιατί τα επέτρεψε να συμβούν όλα αυτά εξαιτίας των οποίων σήμερα ανέχεται και υποφέρει. Εξ ου και η αγχωμένη βουβαμάρα του.
Γιατί δεν ξέρει κατά πού να κάνει και με ποιον παρέα. Το μόνο που ξέρει είναι ότι όσο κι αν προκαλείται πρέπει να συγκρατήσει την οργή του. Αποδεδειγμένα είναι ο μόνος που μπορεί να κρατήσει χαλινάρι σε μια πατρίδα όπου, όπως αποδεικνύεται, οι ιθύνουσες τάξεις έχουν προ πολλού αποκόψει το χαλινό και με την πραγματικότητα και με τη σοβαρότητα.
Ποιες μεταλλάξεις έχουν συντελεστεί στην κοινωνία μας για να επιτρέπουν εκεί που λίγα χρόνια πριν για ψύλλου πήδημα γινόταν το «έλα να δεις» τώρα να ξεθεμελιώνονται, ουσιαστικώς χωρίς αντίσταση, τα ιερά και τα όσια πολιτών, εργαζομένων και συνταξιούχων;
Δύσπιστοι και αμήχανοι ισορροπούμε πάνω σε μια σχιζοφρενή παραδοχή και αποδοχή ταυτοχρόνως. Υποπτευόμαστε ότι τα ζητήματά μας πάνε από το κακό στο χειρότερο, πλην όμως εξακολουθούμε να εμπιστευόμαστε τους συνεχιστές των υπευθύνων για την κατάντια μας, όταν δεν το κάνουμε και με τους ίδιους τους υπευθύνους αυτοπροσώπως!
Οι εναλλακτικές λύσεις, ο Θεός να τις κάνει τέτοιες (!) οι οποίες μας προτείνονται μας τρομάζουν περισσότερο. Εν πολλοίς, δικαίως. Γιατί όταν δεν είναι άναρθρες, αποσπασματικές, λαϊκίστικες και χυδαίες, είναι απλώς άτολμες και λίγες.
Ατολμες, γιατί θα περίμενε κανείς από αυτούς που ευαγγελίζονται μια νέα πρόταση εξουσίας να μιλήσουν καθαρά και ξάστερα. Δίχως περιστροφές και γενικεύσεις. Με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις. Με έργα και ημέρες. Με τις ευθύνες ενός εκάστου από αυτούς που υποτίθεται ότι καταγγέλλουν για την τραγωδία των μνημονίων, κοστολογημένες μέχρι δεκάρας.
Λίγες, γιατί, αντί να επικεντρωθούν στο να αποτελέσουν μια συγκροτημένη, ρεαλιστική και άρα πειστική αντιπρόταση, αναλώνονται σε ένα είδος πολιτικής ψυχοθεραπείας, που καθόλου δεν ενδιαφέρει τους χειμαζόμενους νοικοκυραίους στους οποίους υποτίθεται ότι θέλουν να απευθυνθούν και να εκπροσωπήσουν.
Το σκηνικό που έχει διαμορφωθεί είναι πραγματικά τρομακτικό. Οι κυβερνώντες, ξεβολεμένοι και απροετοίμαστοι, χωρίς όραμα και χωρίς λόγο, φοβούνται, τρέμει το φυλλοκάρδι τους, για το τι θα τους ζητήσουν κάθε φορά οι δανειστές. Λιώνουν από την αγωνία για το αν η σωτηρία της χώρας μπορεί να περιλάβει και τη δική τους. Γιατί γνωρίζουν και την απάντηση των πολιτών στους οποίους οφείλουν την ύπαρξή τους.
Οι αντιπολιτευόμενοι, μεθυσμένοι από την απρόσμενη επιτυχία που τους έφεραν η καταστροφή και τα παρελκόμενά της, αδυνατούν να σχεδιάσουν με νηφαλιότητα την επόμενη μέρα. Σαν να 'ναι η μοίρα τους μόνο για τις νύχτες. Η δική τους αγωνία είναι πιο σύνθετη, γιατί είναι φιλοσοφικά και πολιτικά υπαρξιακή. Γι’ αυτό και δεν τους βγαίνει ο λόγος που θα μπορούσε να κινητοποιήσει.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, για έναν προικισμένο και άξιο λαό, που αδυνατεί να συνέλθει από το σοκ τού πώς και γιατί τα επέτρεψε να συμβούν όλα αυτά εξαιτίας των οποίων σήμερα ανέχεται και υποφέρει. Εξ ου και η αγχωμένη βουβαμάρα του.
Γιατί δεν ξέρει κατά πού να κάνει και με ποιον παρέα. Το μόνο που ξέρει είναι ότι όσο κι αν προκαλείται πρέπει να συγκρατήσει την οργή του. Αποδεδειγμένα είναι ο μόνος που μπορεί να κρατήσει χαλινάρι σε μια πατρίδα όπου, όπως αποδεικνύεται, οι ιθύνουσες τάξεις έχουν προ πολλού αποκόψει το χαλινό και με την πραγματικότητα και με τη σοβαρότητα.
