seisaxthiablog
Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Θύελλα συζητήσεων έχει ξεσπάσει στη Γαλλία και ιδίως στους κόλπους της Κεντροαριστεράς, αλλά όχι μόνο για την ερμηνεία και τις πολιτικές συνέπειες του αποτελέσματος των ιταλικών εκλογών. «Νέα προειδοποίηση προς τις Βρυξέλλες και τοΒερολίνο.
Παντού στην Ευρώπη διογκούται η εξαγρίωση εναντίον τηςλιτότητας», «Βρυξέλλες, το μοναδικό αντικείμενο της οργής τους», «Η διείσδυση των λαϊκιστών στην Ιταλία είναι σύμπτωμα μιας γενικευμένης δυσπιστίας των λαών εναντίον μιαςΕΕ που βασίζεται στη λιτότητα» είναι π.χ. μερικοί μόνο από τους τίτλους της φιλοσοσιαλιστικής «Λιμπερασιόν» που αναφέρονται στο θέμα. Δεν είναι διαφορετική η γραμμή της εφημερίδας «Λε Μοντ», η οποία απηχεί πάντα στα θέματα εξωτερικής και διεθνούς πολιτικής την πραγματική γνώμη τουΚε ντ’ Ορσέ, του γαλλικού υπουργείου Εξωτερικών. «ΣτοΒερολίνο αυξάνεται η ανησυχία απέναντι στην οργή των πολιτών εναντίον του ευρώ», «Γερμανικό όνειρο, ευρωπαϊκός εφιάλτης», «Πολυάριθμοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι επισημαίνουν την αυξανόμενη απόρριψη της πολιτικής λιτότητας» είναι μερικοί από τους σχετικούς δικούς της τίτλους. «Οξύνεται η κρίση πολιτικής νομιμοποίησης σε μια Ευρώπη φυλακισμένη στο ευρώ… Είναι η αποτυχία της Ευρώπης. Η αποτυχία του ευρώ. Επρεπε να υπογράψουμε αυτή την συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 που μετατρέπεται σε καταστροφή; Αφότου την υπερασπίσαμε τόσο πολύ, καταλήξαμε να αμφιβάλλουμε» γράφει στη «Μοντ» γνωστός αρθρογράφος της, γνωστός επίσης και για την προσωπική πολιτική σχέση με τον δεξιό τέως πρόεδρο της Γαλλία Νικολά Σαρκοζί.
Η «Λιμπερασιόν» η οποία αναφερόμενη στο ιταλικό εκλογικό αποτέλεσμα γράφει ότι η «κατάπληξη κυριαρχεί στις Βρυξέλλες και στις κυριότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες», αναδεικνύει μια ακόμη πτυχή του θέματος. «Αν οι Ιταλοί από πολύ καιρό τρέφουν μηδαμινό σεβασμό για τους πολιτικούς τους, τηνΕυρώπη αντιθέτως τη θεωρούσαν ως εγγύηση, ακόμη και ως καταφύγιο. Σήμερα όμως περισσότεροι από τους μισούς Ιταλούς την περιφρονούν…» υπογράμμιζε η κεντροαριστερή γαλλική εφημερίδα.«Ξεκίνησε ένας κύκλος μείζονος πολιτικής κρίσης στην ΕΕ»μ δήλωσε σε συνέντευξή του στη «Μοντ» ο νεοφιλελεύθερος Ντομινίκ Ρεϊνιέ. «Αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία είναι μια στιγμή ιστορικής ανατροπής. Παρατηρούμε μια αποσύνθεση των πολιτικών συστημάτων (σ.σ.: των χωρών της ΕΕ). Μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση ακολούθησε η οικονομική κρίση και τώρα βρισκόμαστε στην πολιτική κρίση», τόνισε.
Πέρα όμως από τις πολύ ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις των Γάλλων που ελάχιστο ψήγμα τους αναφέραμε, η αλήθεια είναι πως η πυρετώδης συζήτηση για τις ιταλικές εκλογές στη Γαλλία πυροδοτείται και από λόγους εσωτερικής γαλλικής πολιτικής. Ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ επιθυμούσε σφοδρότατα να εκλεγεί στην Ιταλία πρωθυπουργός ο γερμανόφιλος κεντροαριστερός Πιέρ Λουίτζι Μπερσάνι, ώστε να σχηματίσουν από κοινού μια υπολογίσιμη ομάδα (με αδιαφιλονίκητο ηγέτη τον Ολάντ, εννοείται), η οποία δεν θα αμφισβητούσε βεβαίως την ηγεμονία της Γερμανίας, αλλά θα επεδίωκε την εφαρμογή ηπιότερων μορφών λιτότητας. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι και ο Μπέπε Γκρίλο όχι μόνο του τίναξαν στον αέρα τα σχέδια αυτά, αλλά και τον υπερκέρασαν θεαματικά σε ριζοσπαστισμό τόσο από τα δεξιά (ο Μπερλουσκόνι) όσο και από τα αριστερά (ο Μπέπε Γκρίλο), θέτοντας επί τάπητος το ζήτημα εξόδου της Ιταλίας από το ευρώ και απαιτώντας τελεσιγραφικά την εγκατάλειψη της πολιτικής της λιτότητας, την οποία εφαρμόζει και ο ίδιος ο Ολάντ στη Γαλλία, παραβιάζοντας κραυγαλέα τις προεκλογικές του υποσχέσεις, πράγμα που έχει ρίξει στο ναδίρ τη δημοτικότητα του Γάλλου προέδρου. «Αυτό που θα ήθελε να αποφύγει πάση θυσία ο Φρανσουά Ολάντ είναι η ιταλική κρίση να ανοίξει τη συζήτηση στη Γαλλία για μια άλλη πολιτική» ομολογεί με ειλικρίνεια η «Λιμπερασιόν».
Είναι αυτονόητο ότι μια τέτοια συζήτηση θα φέρει τους Γάλλους σοσιαλιστές σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί η δημοσιονομική κατάσταση της Γαλλίας είναι κυριολεκτικά σε μαύρα χάλια! Αυτό το γνωρίζουν άριστα οι Γερμανοί, αλλά για την ώρα συγκαλύπτουν την άθλια κατάσταση της Γαλλίας, εκβιάζοντας όμως στο παρασκήνιο τη γαλλική κυβέρνηση τόσο του Ολάντ σήμερα όσο και του Σαρκοζί μέχρι πέρυσι τον Μάιο να συμφωνεί απολύτως με όλες τις απαιτήσεις του Βερολίνου! Αν το Παρίσι τολμήσει να παρεκκλίνει, κάηκε! Ηδη από το περασμένο Σάββατο έριξε προειδοποιητική βολή ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: «Η Γαλλία θα εκπληρώσει τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της», δήλωσε πολυσήμαντα.
Η «Λιμπερασιόν» η οποία αναφερόμενη στο ιταλικό εκλογικό αποτέλεσμα γράφει ότι η «κατάπληξη κυριαρχεί στις Βρυξέλλες και στις κυριότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες», αναδεικνύει μια ακόμη πτυχή του θέματος. «Αν οι Ιταλοί από πολύ καιρό τρέφουν μηδαμινό σεβασμό για τους πολιτικούς τους, τηνΕυρώπη αντιθέτως τη θεωρούσαν ως εγγύηση, ακόμη και ως καταφύγιο. Σήμερα όμως περισσότεροι από τους μισούς Ιταλούς την περιφρονούν…» υπογράμμιζε η κεντροαριστερή γαλλική εφημερίδα.«Ξεκίνησε ένας κύκλος μείζονος πολιτικής κρίσης στην ΕΕ»μ δήλωσε σε συνέντευξή του στη «Μοντ» ο νεοφιλελεύθερος Ντομινίκ Ρεϊνιέ. «Αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία είναι μια στιγμή ιστορικής ανατροπής. Παρατηρούμε μια αποσύνθεση των πολιτικών συστημάτων (σ.σ.: των χωρών της ΕΕ). Μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση ακολούθησε η οικονομική κρίση και τώρα βρισκόμαστε στην πολιτική κρίση», τόνισε.
Πέρα όμως από τις πολύ ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις των Γάλλων που ελάχιστο ψήγμα τους αναφέραμε, η αλήθεια είναι πως η πυρετώδης συζήτηση για τις ιταλικές εκλογές στη Γαλλία πυροδοτείται και από λόγους εσωτερικής γαλλικής πολιτικής. Ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ επιθυμούσε σφοδρότατα να εκλεγεί στην Ιταλία πρωθυπουργός ο γερμανόφιλος κεντροαριστερός Πιέρ Λουίτζι Μπερσάνι, ώστε να σχηματίσουν από κοινού μια υπολογίσιμη ομάδα (με αδιαφιλονίκητο ηγέτη τον Ολάντ, εννοείται), η οποία δεν θα αμφισβητούσε βεβαίως την ηγεμονία της Γερμανίας, αλλά θα επεδίωκε την εφαρμογή ηπιότερων μορφών λιτότητας. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι και ο Μπέπε Γκρίλο όχι μόνο του τίναξαν στον αέρα τα σχέδια αυτά, αλλά και τον υπερκέρασαν θεαματικά σε ριζοσπαστισμό τόσο από τα δεξιά (ο Μπερλουσκόνι) όσο και από τα αριστερά (ο Μπέπε Γκρίλο), θέτοντας επί τάπητος το ζήτημα εξόδου της Ιταλίας από το ευρώ και απαιτώντας τελεσιγραφικά την εγκατάλειψη της πολιτικής της λιτότητας, την οποία εφαρμόζει και ο ίδιος ο Ολάντ στη Γαλλία, παραβιάζοντας κραυγαλέα τις προεκλογικές του υποσχέσεις, πράγμα που έχει ρίξει στο ναδίρ τη δημοτικότητα του Γάλλου προέδρου. «Αυτό που θα ήθελε να αποφύγει πάση θυσία ο Φρανσουά Ολάντ είναι η ιταλική κρίση να ανοίξει τη συζήτηση στη Γαλλία για μια άλλη πολιτική» ομολογεί με ειλικρίνεια η «Λιμπερασιόν».
Είναι αυτονόητο ότι μια τέτοια συζήτηση θα φέρει τους Γάλλους σοσιαλιστές σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί η δημοσιονομική κατάσταση της Γαλλίας είναι κυριολεκτικά σε μαύρα χάλια! Αυτό το γνωρίζουν άριστα οι Γερμανοί, αλλά για την ώρα συγκαλύπτουν την άθλια κατάσταση της Γαλλίας, εκβιάζοντας όμως στο παρασκήνιο τη γαλλική κυβέρνηση τόσο του Ολάντ σήμερα όσο και του Σαρκοζί μέχρι πέρυσι τον Μάιο να συμφωνεί απολύτως με όλες τις απαιτήσεις του Βερολίνου! Αν το Παρίσι τολμήσει να παρεκκλίνει, κάηκε! Ηδη από το περασμένο Σάββατο έριξε προειδοποιητική βολή ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: «Η Γαλλία θα εκπληρώσει τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της», δήλωσε πολυσήμαντα.
*Δημοσιεύθηκε στο “ΕΘΝΟΣ” την Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013
