Όποιος για το δίκιο δεν παλεύει θα ζει και θα πεθαίνει σαν ραγιάς!

Η άμεση κατάργηση των νόμων 4057/2012 και 4093/2012 δεν είναι ένα «συντεχνιακό» αίτημα των δημοσίων υπαλλήλων. Είναι ουσιαστικό ζήτημα δημοκρατίας και ατομικών δικαιωμάτων. Και σαν τέτοιο θα πρέπει να το δει το μαζικό κίνημα. Γιατί, η πειθαρχική δίωξη της προσωπικής ζωής και έκφρασης των εργαζόμενων μας ξαναγυρίζει σε εποχές χούντας και κατοχής.

Τα κρούσματα πληθαίνουν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου. Πρώτα σημειώθηκε η αργία νηπιαγωγού στη Μυτιλήνη επειδή εκκρεμεί σε βάρος της μήνυση από εργολάβο με τον οποίο έχει προσωπικές αντιδικίες που καμιά σχέση δεν έχουν με την εκπαιδευτική της επάρκεια. Αλλά το πιο καραμπινάτο ως τώρα δείγμα φασιστικής απαγόρευσης ελεύθερου (;) Έλληνα πολίτη είναι κείνο που συνέβη με άλλον εκπαιδευτικό στη Λάρισα.

Πρόκειται για τον Στέφανο Γκουλιώνη δάσκαλο του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Λάρισας  για παιδιά με αυτισμό ο οποίος παραπέμπεται από τον διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας  Β. Σακελλαρίου στο πειθαρχικό συμβούλιο με την κατηγορία της «ανάρμοστης για δημόσιο υπάλληλο συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας» και αντιμετωπίζει την ποινή της απόλυσης. Το «έγκλημα» του; Στις 25 Μάρτη συμμετείχε σε πορεία διαμαρτυρίας που διοργάνωναν φορείς της πόλης κατά της μνημονιακής πολιτικής, συνελήφθη από τις δυνάμεις κατοχής καταστολής  οι οποίες χάλκευσαν εναντίον του την κατηγορία της «αντίστασης κατά της αρχής». Με συνοπτικές διαδικασίες καταδικάστηκε πρωτόδικα (με αναστολή) από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Λάρισας και αναμένεται η εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό από το Εφετείο Λάρισας τον Οκτώβρη του 2013.

Η καταδίκη και η πιθανή απόλυση του Στ. Γκουλιώνη από την εκπαίδευση είναι πισώπλατη μαχαιριά στην ελευθερία των δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι με το πρόσχημα της «καθώς πρέπει» συμπεριφοράς καλούνται να σιωπούν και να μην έχουν άποψη για τα πολιτικά πράγματα ακόμα και στον ελεύθερο τους χρόνο. Αυτά ακριβώς προωθούν οι μνημονιακοί νόμοι 4057/2012 και 4093/2012: την απόλυτη υποταγή των δημοσίων υπαλλήλων στο «κράτος-αφεντικό» για να διατηρήσουν τη δουλειά τους.

Δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή εκπαιδευτικών ως πρώτα θύματα αυτής της θηριωδίας. Η λογική να γονατίσουν πρώτα τους δασκάλους της νεολαίας για να τους μετατρέψουν σε αποχαυνωτές της νέας γενιάς και γενικότερα της κοινωνίας είναι τόσο παλιά και τόσο αποκρουστική όσο το ίδιο το πολιτικό σύστημα που τάχθηκε να υπηρετεί.

Μα δε θα τους περάσει. Δεν πρέπει να τους περάσει. Η άμεση κατάργηση των νόμων 4057/2012 και 4093/2012 δεν είναι υπόθεση μιας δεκάδας εκπαιδευτικών. Ούτε μιας εκατοντάδας δημοσίων υπαλλήλων. Είναι υπόθεση δημοκρατίας και συνταγματικών ελευθεριών που οι ευροϋποταγμένοι «δημοκράτες» κουρέλιασαν. Και σαν τέτοια πρέπει να γίνει υπόθεση όλου του εργατικού κινήματος. Αταλάντευτα και χωρίς ολιγωρίες.

Αντί επιλόγου, ας θυμίσουμε τους στίχους του Κώστα Βίρβου που μελοποίησε ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ζωντάνεψε η φωνή του Λάκη Χαλκιά. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους ψήφισαν τους νόμους 4057/2012 και 4093/2012 αλλά και στον διευθυντή Π.Ε. Λάρισας:

Τον δάσκαλο, τον δάσκαλο
αυτόν τον σαρδανάπαλο
να μου τον φέρετε στο στρώμα
που λέει στους χουσμεκιάρηδες
που λέει στους μεσιακάρηδες
ότι δικό τους είν’ το χώμα.

Τον δάσκαλο, τον δάσκαλο
αυτόν τον σαρδανάπαλο
να σταματήσει πια να δασκαλεύει
με λόγια σαν και τούτα της φωτιάς
πως όποιος για το δίκιο δεν παλεύει
θα ζει και θα πεθαίνει σαν ραγιάς.

Τον δάσκαλο, τον δάσκαλο
αυτόν τον σαρδανάπαλο
που κατσαπλιάδες έχει γύρω,
παράδες θα γεμίσετε
το στόμα αν του κλείσετε
που τάζει στου κολίγους κλήρο.

Τον δάσκαλο, τον δάσκαλο
αυτόν τον σαρδανάπαλο
να σταματήσει πια να δασκαλεύει
με λόγια σαν και τούτα της φωτιάς
πως όποιος για το δίκιο δεν παλεύει
θα ζει και θα πεθαίνει σαν ραγιάς.

Εργατικός Αγώνας