Είμαστε ένα μεγάλο συγκρότημα ενοικιαζόμενων κατοικιών με κοινή συνισταμένη να πληρώνουμε το νοίκι. Τα υπόλοιπα είναι προσωπικές ιστορίες. Άλλος έχει ένα καλύτερο διαμέρισμα και λίγα λεφτά, άλλος πίσω από τους τοίχους στενάζει, άλλο εξασκεί τα χόμπι του, κάποιος δουλεύει αργά τα βράδια, ένα ζευγάρι τσακώνεται, ένας ηλικιωμένος ασχολείται με το πιεσόμετρο, κάποια παιδιά παίζουν στην αλάνα, κάποια άλλα παιδιά ίσως έχουν φτιάξει μια γιάφκα.
Οι ιδιοκτήτες εισπράττουν, επενδύουν, κάνουν μπίζνες, κατοικούν αλλού. Δεν γνωριζόμαστε. Δεν μας ξέρουν, δεν τους ξέρουμε, κοινή μας συνισταμένη, ο εισπράκτορας μια φορά το μήνα, να πάρει τα νοίκια. Δεν είναι δημοκρατία, δεν είναι δικτατορία, είναι απλά ενοικιαζόμενα. Μια κοινότητα της ΕΕ που μιλάει ελληνικά, τρώει φέτα, ψήνει σουβλάκια, βλέπει τσαντίρι, χαζεύει ριάλιτυ και πρωινάδικα, υποστηρίζει ο καθένας την ομάδα του, αγοράζει εφημερίδες ψάχνοντας αν υπάρχει δωροεπιταγή ή κάποιο καλό dvd για ξέσκασμα.
Το ξαφνικό καλοκαίρι έχει ανάγκη για περισσότερη ξάπλα, σύντομες κουβέντες, τσιμπήματα από κουνούπια, νοσταλγία για μπάνια, εκνευρισμό για τα περιττά παχάκια, λαχτάρα για καμάκι, νύστα, άραγμα, ανεμιστήρες και παγωμένη μπίρα. Πως είπατε? Υπάρχουν ένα σωρό δυστυχισμένοι κάτοικοι που στενάζουν? Νταξει μωρέ... Συμβαίνουν κι αυτά. Υπάρχουν και συσσίτια στην ενορία, σύλλογοι φιλάνθρωπων που δίνουν ένα χεράκι, και το διαδίκτυο που κάνει τη δική του καλωδιακή αντίσταση. Όλα τα διαμερίσματα έχουν συνδέσεις και μάλιστα γερές, γρήγορες. Ένα παράθυρο ανοιχτό για την επανάσταση, ένα για να κατεβάζεις σειρές κι ένα τρίτο για να κάνεις like..
Μια φάση είναι, θα περάσει...
