Συγκλονισμένη είναι η κοινότητα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από τον χαμό και τον τραυματισμό φοιτητών του ιδρύματος στο πολύνεκρο δυστύχημα που έγινε στα Τέμπη.
Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, προκύπτει ότι εννέα φοιτητές του ΑΠΘ είναι νεκροί, ενώ 26 ακόμα είναι τραυματίες. Πρόκειται για φοιτητές της Οδοντιατρικής, της Ιατρικής ΣΣΑΣ (Στρατιωτική Σχολή Αξιωματικών Σωμάτων), της Γεωπονικής, του Φαρμακευτικού τμήματος, του Φυσικού, της Νομικής, της Αρχιτεκτονικής και του Παιδαγωγικού.
Ο πόνος για την τραγωδία είναι διάχυτος σε κάθε διάδρομο του Πανεπιστημίου. Όλοι οι φοιτητές περπατούν με σκυμμένο το κεφάλι μην μπορώντας να πιστέψουν πως οι συμφοιτητές και οι φίλοι τους που μέχρι χθες κάθονταν στα διπλανά θρανία χάθηκαν σε μία στιγμή.
Σε κλίμα βαθιάς οδύνης και ίδιος ο Πρύτανης του ΑΠΘ, κ. Νίκος Παπαϊωάννου, μιλώντας στο kathimerini.gr, σημείωσε συγκινημένος πως πρόκειται για τον μεγαλύτερο φόρο αίματος που έχει «πληρώσει» ποτέ η σχολή.
«Η οικογένεια του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης θρηνεί. Θρηνεί για τα εννέα -με τα έως τώρα δεδομένα- παιδιά της που χάθηκαν στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα, τόσο άδικα και ξαφνικά. Τα παιδιά μας, που δεν χωράει ο νους ότι δεν θα βρεθούν ξανά ανάμεσά μας. Η ζωή στο ΑΠΘ “πάγωσε” στο λεπτό της μοιραίας σύγκρουσης» ανέφερε στη δήλωσή του, προσθέτοντας πως «μέχρι που άρχισε η διαδικασία ταυτοποίησης των σορών που εντοπίστηκαν από τα σωστικά συνεργεία, μέσα στον βουβό πόνο προσπαθούσαμε να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα για τα παιδιά μας. Για τους νεκρούς, που καθώς απέκτησαν ονοματεπώνυμο, είναι οι κόρες και οι γιοι κάποιων μανάδων και πατεράδων- ανάμεσά τους και συνάδελφοί μας. Είναι οι φοιτητές μας, οι συμφοιτητές κάποιων, οι φίλοι και οι κολλητοί κάποιων, οι αγαπημένες και οι αγαπημένοι κάποιων. Μα και για όσους ποτέ δεν είχαν και δεν θα έχουν πια την ευκαιρία να τους γνωρίσουν ο πόνος της απώλειας είναι συντριπτικός».
Στη συνέχεια, σε πιο προσωπικό τόνο, ο κ. Παπαϊωάννου, τόνισε στη δήλωσή του πως «ως πατέρας, μα και ως πρύτανης, λυγίζω μπροστά στο αδιανόητο που συνέβη, μα και αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ τα οδυνηρά συναισθήματα που με κατακλύζουν, για να καλέσω όλα τα μέλη της οικογένειάς μας να είμαστε δυνατοί, ώστε ενωμένοι να σταθούμε πλάι στις οικογένειες των φοιτητών μας που χάθηκαν. Να σταθούμε πλάι στους συναδέλφους μας καθηγητές που θρηνούν τα παιδιά τους, να σταθούμε πλάι σε όσους περιμένουν τη σπαραχτική διαδικασία της αναγνώρισης, να σταθούμε πλάι στους 26 τραυματίες- μέλη της πανεπιστημιακής μας κοινότητας, που επιβίωσαν στο φρικτό δυστύχημα, αλλά ποτέ δεν θα είναι οι ίδιοι. Να σταθούμε δυνατοί ο ένας για τον άλλον. Κι ο συλλογικός μας πόνος να γίνει δύναμη που θα στηρίξει τους οικείους των θυμάτων, δύναμη που θα τη χρειαστούν για να μάθουν να ζουν ξανά.
Δεσμεύομαι προσωπικά ότι το Αριστοτέλειο θα υποστηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο -ηθικά και πρακτικά- τις οικογένειες των θυμάτων της τραγωδίας, που υπήρξαν μέλη και της δικής μας οικογένειας. Και θα σταθεί επίσης, όπως οφείλει ένα δημόσιο πανεπιστήμιο, αρωγός στην Πολιτεία, με συγκεκριμένες προτάσεις και έργα, ώστε το ανθρώπινο λάθος, να μην είναι ποτέ ξανά ικανό να αποβεί μοιραίο. Οι ψυχολόγοι του Κέντρου Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης του Πανεπιστημίου μας καθώς και η ειδική επιστημονική ομάδα της της Γ Ψυχιατρικής Κλινικής του ΑΧΕΠΑ, είναι στη διάθεση κάθε μέλους της πανεπιστημιακής κοινότητας, για να βοηθήσουν στη διαχείριση του σοκ που όλους μας έχει καταβάλει».
