Αλήθεια, μπορούμε στις μέρες μας να έχουμε εμπιστοσύνη στο σύντροφό μας; Στον εαυτό μας;
Για ένα πότο βγαίνεις με φίλους, σου μιλά κάποιος γοητευτικός άντρας, ενθουσιάζεσαι, κολακεύεσαι και στην κουβέντα επάνω απογοητεύεσαι. Γιατί; Επειδή είναι παντρεμένος με παιδί ή επρόκειτο να παντρευτεί ή έχει χρόνια σχέση. Η απιστία λοιπόν μοιάζει να είναι καθημερινό φαινόμενο. Όλοι ξέραμε για τα ερωτικά τρίγωνα, όμως σήμερα μιλάμε για επιδημία.
Ένα κοινωνικό φαινόμενο που δεν ξέρεις πως να το αντιμετωπίσεις. Οι άπειρες ώρες εργασίας, η έλλειψη χρόνου και επικοινωνίας, η ματαιοδοξία, η ανάγκη για προσοχή και επιβεβαίωση, η έλλειψη θαυμασμού και πόσα ακόμα προσπαθούν με κάποιον τρόπο να δικαιολογήσουν την έξαρση της απιστίας. Ή είναι η δική μας προσπάθεια να την κατανοήσουμε. Πώς είναι δυνατόν ο σύντροφός μας να μας προδώσει;
Ο έρωτας, η αγάπη, η πίστη, ο σεβασμός που πήγαν; Μπορεί να ακούγονται από άλλη εποχή ή πολύ ρομαντικά αλλά όμως σκεφτείτε λίγο, είστε ικανοποιημένες απ΄τη σχέση σας; Νιώθετε ελεύθερες να αγαπήσετε κάποιον ή προσπαθείτε να μπείτε σε μία σχέση κρατώντας κάποιες επιφυλάξεις; Κι αυτό επειδή ξέρετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας πως υπάρχει περίπτωση να σας προδώσει. Δεν θέλετε να πληγωθείτε και έτσι δεν επενδύετε. Συγνώμη, αν δεν επενδύσεις συναισθηματικά σε μία ερωτική σχέση, πού θα επενδύσεις;
Τι μπορεί να φταίει;
Ίσως, οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής μας έχουν επηρεάσει ακόμα και στη διαδικασία του έρωτα. Δεν υπάρχει πια το φλερτ, η προσπάθεια να γοητεύσεις ένα άτομο, να δώσεις χρόνο να το γνωρίσεις, να το ερωτευτείς. Συνοπτικές διαδικασίες ακόμα κι εκεί. Και καλά η έλλειψη χρόνου, γιατί μπαίνουμε σε μία σχέση ανταγωνιστικά. Η διαμάχη των δύο φύλων είναι πιο έντονη από πότε. «Σιγά, μην ασχοληθώ μαζί του». «Καλά άμα δεν γουστάρει, δεν με ενδιαφέρει», «Θα τολμήσει να μου πει εμένα κάτι», «Ας βρει άλλη, σιγά μην είναι σαν εμένα».
Καθαρή περίπτωση μίσους και όχι έρωτα. Συγνώμη, αλλά παίζετε στο ίδιο στρατόπεδο. Θα πρέπει να συνεργαστείτε, όχι να στηθείτε ο ένας απέναντι στον άλλο.
Όταν μπαίνουμε λοιπόν σε μία σχέση έτοιμοι για καβγά, επόμενο είναι να το πετύχουμε. Κι όταν αυτό με τους καβγάδες γίνει καθημερινότητα, είναι φυσικό ακόλουθο να βρούμε παρηγοριά, στο τρίτο πρόσωπο. Και εδώ, μπαίνει η γεωμετρία. Την αγάπη, το σεβασμό, το θαυμασμό, την κατανόηση, την επιβεβαίωση, τη συναντά κανείς έξω από τη σχέση του. Και τότε, γίνεται το εξής παράδοξο, αρχίζουμε να νιώθουμε πικρία, αδικία, θυμό για το σύντροφό μας. «Καλά να πάθει και τον κερατώνω, αφού δεν με καταλαβαίνει», «Εκείνος μια καλή κουβέντα δεν μου έχει πει», «Έτσι, ερωτικά δεν μ΄έχει κοιτάξει ποτέ»….
Έτσι, περνάμε στο επόμενο στάδιο της σχέσης, από το πεδίο μάχης, στο δικαστήριο. Ποιος φταίει βρε παιδιά; Να βρεθεί ο ένοχος. Εννοείται πως δεν είμαστε εμείς, αλλά ο άλλος. Η αυτοκριτική παραμένει μια έννοια ακόμη άγνωστη.
Ωραία, η θεωρία αλλά στην πράξη τι γίνεται;
Επικοινωνία. Εκεί κρύβεται το κλειδί. Μιλήστε με το σύντροφό σας. Πείτε του ένα «σ΄ αγαπώ», «μπράβο», «ευχαριστώ». Κοιτάξτε τον με θαυμασμό και όταν σας κοιτά εκείνος ερωτικά φροντίστε να το αναγνωρίσετε. Και οι δύο ζητάτε το ίδιο πράγμα, το θέμα είναι πως δεν το βρίσκετε στη σχέση σας. Αλλάξτε λίγο τη σειρά των πραγμάτων, μπορεί να αλλάξουν και τα πράγματα.
Το διαβάσαμε στο jenny.gr
