Είναι από αυτές τις στιγμές που από τη μια πιάνω τον εαυτό μου αποσβολωμένο να κοιτά τη σκηνή με ανοιχτό το στόμα, που δάκρυα ανεξέλεγκτα τρέχουν από τα μάτια μου, που νιώθω όλα τα κύτταρα του κορμιού να πάλλονται σα να με έχουν διαπεράσει ηλεκτροφόρα καλώδια και που δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη, γιατί πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την εμπειρία που βίωσα. Τότε μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Βιτγκενστάιν: "Για όσα δεν μπορείς να μιλήσεις καλύτερα να σωπαίνεις". Από την άλλη όμως θέλω να σηκωθώ και να ουρλιάξω και να επευφημίσω και να ζητοκραυγάσω για αυτά τα παιδιά, που κατάφεραν να με πλημμυρίσουν με άφατα συναισθήματα και σκέψεις, που μόνο η ψυχή μπορεί να πει καθώς οι λέξεις είναι φτωχές. Αυτά τα παιδιά που πήραν τη νιότη και τη ζευγάρωσαν με τη φαντασία και γέννησαν τη δημιουργία!

Γυμνάσιο Λιτοχώρου- Βραβείο Καλύτερης Παράστασης στον 1ο Σχολικό Θεατρικό Διαγωνισμό- Έργο "Ζητείται Ελπίς" του Αντώνη Σαμαράκη. Οι μαθητές από το γυμνάσιο Λιτοχώρου μαζί με την υπεύθυνη καθηγήτριά τους πήραν τη συλλογή διηγημάτων και επέλεξαν το ομώνυμο διήγημα καθώς και το "Ο ήλιος έκαιγε πολύ" και το διασκεύασαν σε ένα ενιαίο θεατρικό έργο. Ανοίγοντας εδώ μια παρένθεση θα ' θελα να πω ότι κάποτε διάβασα μια βιβλιοκριτική σχετική με το "Ζητείται Ελπίς" και το μόνο αρνητικό σχόλιο ήταν το ότι δεν υπήρχε κάποιος συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις αυτοτελείς ιστορίες. Βέβαια ο Αντώνης Σαμαράκης ως μέγας τεχνίτης του λόγου είχε αφήσει να αιωρείται ένα αδιόρατος κρίκος, που η ομάδα απο την Πιερία τον βρήκε και ένωσε άρτια τα δύο διηγήματα με τέτοιο τρόπο, που έκανε το κείμενο να μοιάζει σα να ήταν εξαρχής ένα και αδιαίρετο. Στο διήγημα "Ζητείται Ελπίς" κεντρικός ήρωας είναι ένας άνεργος νέος του 1950- πόσο διαχρονικός ο συγγραφέας- , ο οποίος καθισμένος σε ένα καφενείο ψάχνει για δουλειά μέσα από τις μικρές αγγελίες. Όμως μέσα από την εφημερίδα που κρατά δέχεται και όλες τις προσλαμβάνουσες της τότε κοινωνίας-που μοιάζουν πολύ με τη σημερινή- οι οποίες είναι αρνητικές, ανήθικες και καταστροφικές για το άτομο αλλά και για το σύνολο. 
Νιώθει τη δυσλειτουργία της χώρας, τη φθορά, την απόγνωση. Ο νέος λοιπόν ανάμεσα στα υπόλοιπα ζητείται των αγγελιών αποφασίζει να βάλει τη δική του αγγελία και να αναζητήσει την ελπίδα. Στο διήγημα "Ο ήλιος 'εκαιγε πολύ" ο ήρωας είναι πάλι ένας άνεργος νέος, εξαθλιωμένος, πεινασμένος και κουρασμένος από τις άσχημες συνθήκες της ζωής, που ψάχνει και αυτός δουλειά. Και εδώ η απόγνωση και η ελπίδα ως αντίπαλες δίνουν τη δική τους μάχη στο ρινγκ της ψυχικής του δύναμης- τόσο επίκαιρη θεματική για άλλη μια φορά!

Σαφώς το κείμενο είναι εξαιρετικό αλλά ειδική μνεία αξίζει να γίνει στην απόδοσή του επί σκηνής, η οποία ήταν τόσο ξεχωριστή και ιδιαίτερη, που ξεπερνούσε πολλές επαγγελματικές δουλειές- μάλλον σε αυτή την παράσταση βγήκε η αγάπη των "εραστών της τέχνης". Κυρίαρχη και πρωταγωνίστρια: η κίνηση! Σώματα σε κίνηση παντού. Σώματα μπλεγμένα σε κουβάρι, σώματα μονάδες. Σώματα σκληρά και άκαμπτα αλλά και σώματα εύπλαστα, αέρινα. Σώματα που πάλλονταν όπως η καρδιά, σώματα που πάλευαν, σώματα που ορθώνονταν σαν τοίχος, σώματα που λυτρώνονταν. Σώματα σιωπές, σώματα κραυγές. 

Το σώμα έγινε τραπέζι, ρολόι, βρύση , ανελκυστήρας, σκαλοπάτια και καρδιά- και πραγματικά τα αποτύπωσαν καλύτερα από τα πιο καλοφτιαγμένα σκηνικά!! Το σώμα όμως έγινε και κραυγή, απελπισία, απόγνωση, διαμαρτυρία και στο τέλος έγινε ελπίδα... Και ο ήχος συμπρωταγωνιστής και συμπαραστάτης. Ήχος και δόνηση, ήχος και παύση, ήχος και λόγος και πάντα ήχος και κίνηση σε απόλυτη αρμονία.

Ο Αντώνης Σαμαράκης σε ένα από τα έργα του είχε πει: "Όσο υπάρχουν άνθρωποι ανήσυχοι στον κόσμο μας, όσο υπάρχει ανησυχία στον κόσμο μας, υπάρχει ελπίδα". Όταν, λοιπόν, στο τέλος της παράστασης είδα αυτά τα εφηβάκια να φωνάζουν με πάθος, αγωνία αλλά και δύναμη "Ζητείται Ελπίς" τότε κατάλαβα ότι εγώ αυτή την ελπίδα την είχα μπροστά μου!

κείμενο | δήμητρα_λαμπροπούλου
φωτογραφίες | κωνσταντία_μαζαράκη
επιμέλεια | ιάκωβος_καγκελίδης