Η λίστα των αθώων

Χρειάστηκε να περάσουν δύο χρόνια από τις διπλές εκλογές του 2012 για να μάθουμε ότι υπήρχαν άνθρωποι -πολλοί άνθρωποι- που γνώριζαν ότι ένα κάρο κόσμος μάζευε χρήμα και το έστελνε μαζικά στο εξωτερικό.

Η χώρα είχε χρεοκοπήσει και οι κεντρικοί τραπεζίτες, οι πολιτικοί αλλά και ορισμένοι δημοσιογράφοι που το 2014 πολιτεύτηκαν με το κόμμα που υποτίθεται ότι κάλυπταν δημοσιογραφικά, ήξεραν ότι πηγαινοερχόντουσαν αεροπλάνα γεμάτα χαρτονομίσματα αλλά δεν έκαναν τίποτα. Ούτε...

καν το δημοσίευσαν.

Όλα αυτά τα μάθαμε τώρα, επειδή στη χώρα επικρατεί σταθερότητα και οι νυκοκυραίοι τρώνε με χρυσά κουτάλια, σύμφωνα με τον Αντώνη Σαμαρά και τις εφημερίδες του.

Την ίδια στιγμή μαθαίνουμε ότι εκείνη η λίστα Λαγκάρντ που υποτίθεται ότι αποτελούνταν από βιοπαλαιστές και αποταμιευτές της διπλανής πόρτας, δεν έδωσε μόνο 40 εκατ. ευρώ φοροδιαφυγής από τον έλεγχο 80 μόλις ατόμων (από τα 2000+), αλλά συνδέθηκε με τα ονόματα της οικογένειας εφοπλιστών στην κατοχή των οποίων βρέθηκε ένας ολόκληρος τόνος ηρωίνη.

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι τρία σχεδόν χρόνια από τη μέρα της αποκάλυψης της λίστας και των ονομάτων της, η αίσθηση που επικράτησε είναι ότι κανείς δεν πρέπει να προδικάζει το αποτέλεσμα των ερευνών παρότι η ύπαρξή της παρέμενε ένα από τα καλύτερα κρυμμένα κρατικά μυστικά, τα CD χάνονταν στα υπουργικά συρτάρια επί μήνες, κι όλοι οι άμεσα εμπλεκόμενοι έπαθαν αμνησία.

Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι πως όλοι όσοι έκρυβαν τη λίστα μάς είπαν ότι το έκαναν για το καλό μας. Ακόμη κι αν αυτό έγινε από τον υπουργό ο οποίος στην συζήτηση εντός της βουλής για τους λογαριασμούς με τις μίζες των εξοπλιστικών ισχυρίστηκε πως οι αριθμοί τους ήταν νούμερο κινητού τηλεφώνου.

Στη χώρα που η απόδοση δικαιοσύνης αποτελεί το συντομότερο ανέκδοτο της χιλιετίας, ένας επώνυμος που βγάζει τα λεφτά του στην Ελβετία θεωρείται ίσος με τον αποταμιευτή που έκανε τα χρήματα μιας ζωής κρατικά ομόλογα και μετά του εξαφάνισαν τα μισά λέγοντας του πως ότι απέμεινε θα το εισπράξει σε δυο-τρεις δεκαετίες.

Οι μικροομολογιούχοι δεν έδειξαν το ψυχικό σθένος των μελών της λίστας Λαγκάρντ. Έσπασαν, και βγήκαν στους δρόμους. Έφαγαν όμως πολύ ξύλο, ενώ κάποιοι από αυτούς οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία. Αυτά τα πράγματα είναι όμως λαϊκισμός, όπως λαϊκισμός είναι να λες πως μια λίστα καταθετών με λεφτά στην Ελβετία που τρεις-τέσσερις υπουργοί έκαναν τα πάντα για να την κρύψουν, αποτελείται από προσκοπάκια που περνούν γριές στο δρόμο και πουλάνε κουλουράκια πόρτα-πόρτα για να ενισχύσουν την UNICEF.

Είχω ξαναπεί ότι αυτού του είδους οι λίστες είναι γεμάτες νόμιμους ή παράνομους φοροφυγάδες. Διότι η φοροδιαφυγή -όταν έχεις πολλά λεφτά- μπορεί να επιτευχθεί πανεύκολα αν ξέρεις καλά τα νόμιμα παραθυράκια και πληρώνεις αδρά δικηγόρους και νομοθέτες.

Εκτός κι αν δε έχεις μία, οπότε το μόνο πράγμα που ελπίζεις είναι να στραβώσει ο διάολος το ποδάρι του και να καταφέρουμε κάποια στιγμή να μάθουμε ότι πρώην υπουργοί οικονομικών και κεντρικοί τραπεζίτες είναι διατεθειμένοι να φάνε ακόμη και ισόβια, παρά να αποκαλύψουν εμπόρους όπλων και ναρκωτικών.

Από polyfimoss