Χειμώνας 1912 (Γιώτα Τσερτεκίδου Ποιήτρια )

Φυσάει κρύος αέρας.

Τα κλαδιά σου σφιχτά στο σώμα

μην σπάσουν.

Βαρύ φορτίο κουβαλά

,
στα άσπρα ντύθηκες και φέτος

Μην χάθηκες από πέρυσι;

Άγνωστη αιτία σε φέρνει

σε τούτα τα μέρη.

Πάντα η σιωπή είναι γκρίζα

.
Πρόσωπο, απρόσωπο

σκοτεινό σοκάκι

υγρό σαν το 12.

Τότε που τα πάντα ήταν σκιά.

Το κρύο ως το κόκκαλο.

Ριγούσαν όλοι.

Ήλιο δεν έβλε

πε κανείς.

Κουρέλια πάνω σε κορμιά ισχνά.

Σιγά, σιγά οι περπατησιές

στη λασπωμένη γη

πίσω δεν άφηναν σημάδι.

Σα να μην πέρασε κανείς σ’ αυτό το τόπο

.
Κατηφορίζει η μοναξιά παραπατώντας.

Πέφτει στο λερωμένο χιόνι.

Αυτή τη φορά δεν θα ξανασηκωθεί.

Πεθαίνει με το 1912