Γράφει ο ΙΣΟΒΙΤΗΣ
Στις πλατείες καλούν κάποιοι τον λαό μέσα από την ανωνυμία
του διαδικτύου για στήριξη της κυβέρνησης, προσδίδοντας μάλιστα χαρακτηριστικά
<<αυθορμητισμού>>. Βέβαια την κατεύθυνση την είχε δώσει η
<<Αυγή>>, εφημερίδα που υποστηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, την Κυριακή 1
Φεβρουαρίου που έκανε λόγο σε άρθρο της, για την ανάγκη δημιουργίας
<<επιτροπών στήριξης του κυβερνητικού έργου>>
Οι πλατείες θα αποτελέσουν την κλιμάκωση της τεχνητής
ευφορίας που δημιουργούν στον λαό μετά την συγκρότησης της συγκυβέρνησης
(ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ). Και λέμε τεχνητή ευφορία γιατί για άλλη μια φορά επείγει μια
αστική κυβέρνηση(ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) να χειραγωγήσει τον λαό, να τον ενσωματώσει, για
να μπορεί αυτή η κυβέρνηση, ανεμπόδιστα, χωρίς τα αναχώματα που βάζει η λαϊκή
πάλη και οι λαϊκοί αγώνες, να υλοποιήσει της δεσμεύσεις της στο κεφάλαιο.
Γιατί περί αυτού πρόκειται. Για λογαριασμού του κεφαλαίου διαπραγματεύεται
η κυβέρνηση, αντιπαραθέτοντας ένα άλλο μείγμα αστικής διαχείρισης – πολιτικής
από την προηγούμενη συγκυβέρνηση (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ), για ένα χρέος που δεν είναι του
λαού, αλλά με την μία η την άλλη την μορφή του το φορτώνουν στην πλάτη του με
ότι αυτό συνεπάγεται για την ευημερία και την προοπτική του.
Και αυτά δεν είναι λόγια έωλα του γράφοντος. Ο ίδιος υπουργός
οικονομικών της συγκυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) ο πολυδιαφημιζόμενος κύριος
Βαρουφάκης είπε ότι εμείς με το 70% των μέτρων του προγράμματος
(μνημονίου)συμφωνούμε και θα υλοποιούσαμε τα μέτρα. Διαφωνούμε με το 30% και
για αυτό μιλάμε για μια γέφυρα του προγράμματος και επιζητούμε κάποιο χρόνο.
Βέβαια έχει αξία να θυμηθούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έσκιζε τα μνημόνια και τώρα λένε
ότι συμφωνούσαν και με το 70% των μέτρων του μνημονίου.
Η συγκυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) και ο ίδιος ο κύριος Τσίπρας
είναι αποκαλυπτικοί με βάση δηλώσεων στελεχών της κυβέρνησης και του ίδιου του
πρωθυπουργού.
Δεν συζητάμε με τους υπαλλήλους της τρόικας, συζητάμε
απευθείας με τα συστατικά της τρόικας (ΚΟΜΙΣΙΟΝ-ΕΚΤ-ΔΝΤ). Σεβόμαστε τους κανόνες της Ε.Ε. δεν τους
αμφισβητούμε. Αυτό από μόνο καταδεικνύει το εχθρικό έδαφος για τα λαϊκά
συμφέροντα και δικαιώματα που θέλει να διαπραγματευτεί η συγκυβέρνηση. Θα
υλοποιήσουμε της μεταρρυθμίσεις. Αυτό στις σημερινές συνθήκες σημαίνει, νέες
προσαρμογές στο σύστημα του καπιταλισμού για της σύγχρονες ανάγκες του
κεφαλαίου και της αναπαραγωγής τους. Είμαστε υπέρ της ανταγωνιστικότητας.
Δηλαδή αξιοποιήσει του εργαλείου της οικονομίας της αγοράς που μέσα από την
υποτίμηση της τιμής της εργατικής δύναμης και των προνομίων στο
κεφάλαιο(φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές) θα μεγιστοποιήσουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι, οι καπιταλιστές τα
κέρδη τους.
Τα εχέγγυα είναι αρκετά από της 10 πρώτες μέρες για το που το
πάει η κυβέρνηση. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε το αίτημα για διαγραφή τουλάχιστον
του 60% του χρέους το έκανε γαργάρα κάτι που ήταν σημαία του ΣΥΡΙΖΑ στην
προεκλογική περίοδο.
Με τα παραπάνω το συμπέρασμα είναι ένα. Φιλολαϊκή
διαπραγμάτευση μέσα στην λυκοσυμμαχία
της Ε.Ε. δεν μπορεί να γίνει. Ούτε έγινε ποτέ, ούτε πρόκειται να γίνει.
Όποιος το επικαλείται το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι, ότι σκορπάει
φρούδες ελπίδες στον λαό και αυταπάτες. Η Ε.Ε. είναι ένωση καπιταλιστικών
κρατών. Και ο στόχος συγκρότησης της έγινε, για να διασφαλίσει τα συλλογικά
συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα τους,
έναντι άλλων καπιταλιστικών χωρών ανταγωνιστών η ομάδα χωρών, στο κυνήγι για
περισσότερο κέρδος και οικονομική κυριαρχία.
Σήμερα με την καπιταλιστική οικονομική κρίση συγκρούονται δύο
σχολές διαχείρισης της οικονομικής κρίσης για λογαριασμού του κεφαλαίου. Η
περιοριστική πολιτική που έκφραζε η προηγούμενη κυβέρνηση με τους
ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και τα ματωμένα πλεονάσματα. Εδώ να πούμε ότι
και η νέα κυβέρνηση δεν αμφισβητεί τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμού, τους
μηχανισμούς εποπτείας και επιτήρησης της Ε.Ε., τα μνημόνια διαρκείας. Και η
επεκτατική πολιτική που εκφράζεται μέσα από την <<ποσοτική χαλάρωση>>
για να δοθούν άμεσα ζεστό κρατικό χρήμα με διαφορές μορφές(τράπεζες, συμπράξεις
δημοσίου με ιδιώτες, απευθείας το κράτος) σε καπιταλιστές στο όνομα των
επενδύσεων.
Και οι δυο εκδοχές διαχείρισης, γίνονται για λογαριασμό του
κεφαλαίου και οποιαδήποτε διαπραγμάτευση χρέους που ξαναλέμε δεν είναι του
λαού, γίνεται για λογαριασμό των καπιταλιστών που θα συνοδεύονται με μέτρα που
θα χουν αντιλαϊκό πρόσημο.
Να βουλιάξουν οι πλατείες από κόσμο και λαό, αλλά όχι για να
αθωώσουν άθελα τους μια πολιτική που πέρα από της διακηρύξεις θα είναι τελικά
εις βάρος του λαού. Σε τι καλούν τον κόσμο αυτοί που τον καλούν, Να παλέψουν
ενάντια στο 30% των μνημονιακών μέτρων, μια και μάθαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνεί με
το 70%.
Το σκηνικό είναι στημένο. Αυτό που επιδιώκουν με της νέες
πλατείες είναι να εκμαιεύσουν την ανοχή του λαού σε μέτρα που θα έρθουν και δεν
θα αργήσουν και θα χουν αντιλαϊκό περιεχόμενο. Να τον κάνουν να αποδεχτεί την
καπιταλιστική βαρβαρότητα, τον μονόδρομο της Ε.Ε., να τον απογοητεύσουν
παραπέρα, να τον κάνουν ηττοπαθή , μοιρολάτρη, αφού πρώτα είχε πειστεί από της
αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ.
Για αυτό καμιά αναμονή, καμιά ολιγωρία, αγωνιστική εγρήγορση
ετοιμότητα, μέσα από το οργανωμένο εργατικό – λαϊκό κίνημα και κυρίως εκείνου
του τμήματος που ποτέ δεν υπέστειλε την σημαία της ταξικής πάλης, της μάχης και
του αγώνα για τα λαϊκέ δίκια από την ταξική σκοπιά των θεμάτων.
Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που έγκαιρα και όχι μόνο
προεκλογικά ενημέρωσε τον λαό και είπε ότι μέσα στην Ε.Ε., με τα μονοπώλια
κυρίαρχα στην οικονομία, ο λαός, οι λαοί της ευρώπης, μόνο χειρότερες μέρες
μπορούν να ζήσουν χωρίς να θέλει να κινδυνολογήσει. Τα δεδομένα αυτό δείχνουν
Υπάρχει ελπίδα και
βρίσκεται στα χέρια του ίδιου του λαού που παλεύει καθημερινά και αγωνίζεται.
Αγώνας όχι γενικά και αόριστα, αγώνας που θα χειραφετεί από την αστική
ιδεολογία και πολιτική, θα δύνεται με ταξικούς όρους, με λαϊκή συμμαχία ενάντια
στον καπιταλισμό και τα μονοπώλια.
Αυτή είναι η προοπτική για να εξασφαλιστεί η λαϊκή ευημερία, η
κοινωνική πρόοδο και προκοπή, με τον ίδιο τον λαό να κάνει κουμάντο στην
οικονομία για να γίνει πραγματικά ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει, χωρίς
τους σφετεριστές, του μόχθου των εργαζόμενων, τους κηφήνες, εκμεταλλευτές, καπιταλιστές.
