Hπαροχή ψήφου εμπιστοσύνης, απόψε τα μεσάνυχτα, στη νέα ελληνική κυβέρνηση θα αποτελέσει μία κορυφαία πράξη ταύτισης της Βουλής με τη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Και αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά σε αυτή τη χώρα. Αν πάμε λίγο πίσω, τον Ιούνιο του 2012, θα δούμε πως ήδη από την επόμενη μέρα των εκλογών και το σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης υπό τον Τρελαντώνη της ΠΟΛΑΝ, πολύς ήταν ο κόσμος που ένιωθε ότι τον έπιασαν μαλάκ@, που κατάλαβε ότι η τρικομματική δεν θα αμφισβητούσε...
τις προηγούμενες συμφωνίες με τους… εταίρους, ούτε θα ζητούσε την αλλαγή των όρων των δανειακών συμβάσεων που προβλέπουν τη φτωχοποίηση των πολλών καλών ανθρώπων.
Για την πολιτική ελίτ της μεταπολίτευσης ποτέ δεν ήταν ντροπή το να λέει άλλα προεκλογικά και άλλα μετεκλογικά, μάλλον καλύτερα για την πολιτική ελίτ της μεταπολίτευσης ήταν κάτι το εντελώς φυσιολογικό να λέει άλλα πράγματα προεκλογικά και άλλα πράγματα να εφαρμόζει μετά τις εκλογές. Το… φυσιολογικό, όπως μας το εξήγησε χθες από το βήμα της Βουλής ο γιός του Μητσοτάκη, έχει να κάνει με το «ελεύθερο» που έχουν οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες για να… ποδοπατούν τους λαούς τους. Γι’ αυτό και ακόμα και σήμερα ο γιος του Παπανδρέου απορεί γιατί θυμόμαστε – και του το κρατάμε - ότι πριν από τις εκλογές του 2009 μιλούσε για σοσιαλισμό ενώ μετά την άνοιξη του 2010 έγινε πρόεδρος της Διεθνούς της Βαρβαρότητας.
Η νέα ελληνική κυβέρνηση μπορεί να φάει πολύ ξύλο και στο euro group και στη Σύνοδο Κορυφής, αλλά θα πρέπει να αντέξει και θα αντέξει γιατί θα ξέρει ότι πίσω στην Ελλάδα, αλλά και σε κάθε φτωχογειτονιά από το Αμβούργο έως τη Μαδρίτη και από το Πόρτο μέχρι τη Στοκχόλμη, οι πολλοί καλοί άνθρωποι είναι μαζί της, ξέρουν ότι δεν θέλει να τους ποδοπατήσει, και περιμένουν να νικήσει τη λιτότητα και το νεοφιλελευθερισμό. Και στην τελική, αυτοί που θέλουν να οδηγήσουν τους καλούς ανθρώπους, πέρα από το να έχουν κάπου για να τους παν, θα πρέπει να αντέχουν το πολύ το ξύλο.
