Ο Γιώργος Κούβαρης γράφει για την 3η ήττα του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ από τη Ρεάλ Μαδρίτης και τον αποκλεισμό του από το φετινό Final 4 της EuroLeague, στέκεται στην ανωτερότητα των Ισπανών, εξηγεί ότι οι «πράσινοι» έκαναν την υπέρβασή τους με τη πρόκριση στα playoffs και υπογραμμίζει ότι αυτό -βάσει της φετινής σεζόν- συνιστά επιτυχία!
Να είμαστε ρεαλιστές. Λίγο-πολύ έγινε το αναμενόμενο. Ο Παναθηναϊκός ήταν από την πρώτη στιγμή που σχηματίστηκαν τα «ζευγάρια» των φετινών playoffs το απόλυτο αουτσάιντερ απέναντι στη Ρεάλ και θα αποτελούσε έκπληξη εάν και εφόσον κατάφερνε να πάρει την πρόκριση.
Μετά Χριστόν Προφήτες θα πει κάποιος. Όχι. Οι ίδιοι οι παίκτες και όλοι όσοι βρίσκονται καθημερινά μέσα στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ πίστευαν ότι μπορούσαν να γίνουν... στενός κορσές στην πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ότι θα μπορούσαν να την ανησυχήσουν. Ότι θα έκαναν τα πάντα για την μεγάλη υπέρβαση. Φυσικά κανείς δεν αδικεί την προσπάθειά τους...
Ίσως το πρώτο ματς στη Μαδρίτη και ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκε μέχρι να γλιστρήσει η νίκη από τα «πράσινα» χέρια, να αποτέλεσε το κομβικό σημείο για τη συνέχεια της σειράς. Λίγο η απογοήτευση, λίγο το ψυχολογικό «άδειασμα» και λίγο η κούραση, συνετέλεσαν τα μέγιστα ώστε ο Παναθηναϊκός να παραδοθεί στην ανωτερότητα των Μαδριλένων.
Μερικές φορές ο αντίπαλος είναι καλύτερος. Και η Ρεάλ έδειξε ότι έχει περισσότερη ποιότητα και μεγαλύτερο «βάθος» ώστε να αντέξει τους κραδασμούς μιας σειράς playoffs. Θα πει κάποιος ότι τα «budget δεν παίζουν μπάσκετ» και μπορεί να φέρει ως παράδειγμα τη Ζάλγκιρις που κέρδισε το δεύτερο ματς στην Πόλη (ασχέτως αν έχασε στο Κάουνας) αλλά αυτό είναι η εξαίρεση και σε καμία περίπτωση ο κανόνας. Και... πάλι καλά, λέω εγώ. Πάλι καλά που ο Παναθηναϊκός κατάφερε να φτάσει μέχρι τα προημιτελικά της EuroLeague βάσει των όσων συνέβησαν κατά τη διάρκεια της χρονιάς.
Να θυμίσω που ήταν ο Παναθηναϊκός στην 20η αγωνιστική και τι άποψη επικρατούσε; Να θυμίσω ότι βρισκόταν με τα δύο πόδια εκτός playoffs με μόλις 8 νίκες και 12 ήττες; Να θυμίσω ότι τα «προημιτελικά» ήταν... άγνωστη λέξη στους «πράσινους»; Δεν λέω ότι συνιστά επιτυχία μια απλή πρόκριση στα playoffs για το μέγεθος και την ιστορία του Παναθηναϊκού. Σε καμία περίπτωση. Όμως πρέπει κάποιες φορές να κοιτάζουμε την αλήθεια κατάματα και να προσαρμοζόμαστε με τα δεδομένα και τις καταστάσεις.
Με απλά λόγια. Οι εποχές των παχέων αγελάδων έχουν περάσει (τουλάχιστον προς το παρόν και δεν ρισκάρω να πω τη λέξη «ανεπιστρεπτί») και ο Παναθηναϊκός δεν βρίσκεται πια στο γκρουπ των ΤΟΡ-5 ομάδων της διοργάνωσης. Εάν και εφόσον είχε πάρει μια φορά το εισιτήριο του Final 4 απ' όπου απουσιάζει... συστηματικά την τελευταία επταετία, σίγουρα θα ήταν. Όμως τώρα, δεν είναι. Τόσο από πλευράς συνέπειας, όσο και από οικονομικής πλευράς.
Σίγουρα όμως μπορεί να ξαναμπεί. Έχει την τεχνογνωσία και το brand name. Και θα ξαναμπεί. Η φετινή χρονιά ήταν ένα καλό μάθημα για όλον τον Παναθηναϊκό, η οποία άφησε μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος. Γλυκιά επειδή κατάφερε να επιστρέψει από την... κόλαση του αποκλεισμού και πικρή για τον λόγο του ότι έδειξε ότι στο Game 1 μπορούσε να «τρυπήσει» το ταβάνι του, το οποίο «άγγιξε» και με το παραπάνω τη φετινή σεζόν.
Άλλωστε οτιδήποτε περισσότερο και αν έκανε στα playoffs θα ήταν κέρδος και μόνο κέρδος. Πλέον καλείται να αφήσει πίσω του την ευρωπαϊκή περιπέτεια και να επικεντρωθεί στο καλύτερο κλείσιμο της σεζόν που θα είναι η κατάκτηση του εγχώριου πρωταθλήματος. Η EuroLeague θα μας απασχολήσει -πλέον- από του... χρόνου.
Από εκεί και πέρα. Ένα μεγάλο μπράβο στον κόσμο του Παναθηναϊκού, που γνωρίζοντας τις μέτριες εμφανίσεις του Νικ Καλάθη, σηκώθηκε όρθιος στο ΟΑΚΑ και του χάρισε απλόχερα ένα εκκωφαντικό standing ovation! Όταν υπάρχει αναγνώριση της τεράστιας προσπάθειας που έκανε, αυτομάτως υπάρχουν ελπίδες και για ένα καλύτερο μέλλον. Μην ξεχνάτε ότι ο αρχηγός των «πρασίνων» πήρε την ομάδα του από το χέρι και την οδήγησε στο σημείο να διεκδικεί την είσοδο στο Final 4 με... μισό πόδι τους τελευταίους μήνες! Το ότι δεν το έλεγε ή ότι δεν ακούστηκε, δεν σημαίνει ότι δεν ίσχυε κιόλας. Ο Καλάθης σε κάθε προπόνηση έσφιγγε τα δόντια του και το έκανε γιατί είχε την ομάδα πάνω από εκείνον... Ξέρετε, μερικές φορές η έννοια της λέξης «ηγέτης» δεν μεταφράζεται μόνο από πόντους, ριμπάουντ και ασίστ. Υπάρχουν και άλλα πράγματα. Ίσως πιο σημαντικά...
ΥΓ1: Πιτίνο: «Αν θα μείνω θα κάνω τα πάντα για να πάρουμε τον τίτλο, όχι μόνο για να πάμε στο Final 4». Αυτή είναι η νοοτροπία του νικητή!
ΥΓ2: Δεν μπορούσε ο Βουγιούκας να είναι 10 χρόνια νεότερος; Και πάλι τα έβαλε με όλους τους ψηλούς της Ρεάλ.
ΥΓ3: Ο (περισσότερος) κόσμος του Παναθηναϊκού ξέρει μπάσκετ. Και γι' αυτό αποθέωσε την ομάδα του, αναγνωρίζοντας την τεράστια προσπάθεια που έκανε μέχρι να φτάσει στα playoffs. Έμελλε να γράψουν τον καλύτερο επίλογο της βραδιάς.
ΥΓ4: Αυτός ο Καμπάσο τι... μπασκετική αλήτρα που είναι; Ο παίκτης που λατρεύουν οι οπαδοί της ομάδας που αγωνίζεται και ο παίκτης που... αγαπούν να μισούν οι αντίπαλοι.
ΥΓ5: Πόσο πολύ χρήσιμος είναι ο καλός και υγιής Λοτζέσκι...
ΥΓ6: Νίκος Χατζηβρέττας: Γύρισε τον χρόνο καμιά δεκαριά χρόνια πίσω που ακούστηκε το όνομά του. Δίκαιη η αποθέωση σε έναν από τους πιο τίμιους και χρήσιμους παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα του Παναθηναϊκού.
