θυμάμαι συμμετείχα και εγώ σε μια πορεία, έχω καταγωγή από τη Βέροια βλέπεις. Έπειτα οι πορείες της ζωής μας χωρίσανε. Εσύ ήσουν στρατιώτης, φοιτητής, εξεγερμένος άνθρωπος, εγώ ήθελα να αποδράσω, έφυγα από την Ελλάδα, πήγα στην Αμερική, έζησα τον καπιταλισμό στο έπακρό του, αλλά και το Αμερικανικό Όνειρο, διεκδίκησα τις δικές μου ευκαιρίες, μελέτησα και τον Μαρξ και τον Κέινς, σπούδασα και δούλεψα σε ξένες χώρες, μη θέλοντας να ζήσω μια ζωή εγκλωβισμένη σε μια εγκαταλελειμμένη επαρχία, αλλά παράλληλα μη θέλοντας να ζήσω σε μια Αθήνα, μια πόλη τόσο δύσκολη, τόσο αφιλόξενη. Επέστρεφα κατά διαστήματα και πάντα απογοητευόμουν όλο και περισσότερο, και ξαναέφευγα.
Μερικά χρόνια μετά ζήσαμε παρέα τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την απατηλή τους λάμψη. Ίσως τότε να είχαμε πολλά όνειρα. Για ειρήνη στον κόσμο, για δικαιοσύνη, για ισότητα, για ίσες ευκαιρίες, για ειλικρίνεια, για αλήθεια. Εγώ γυρνούσα τον κόσμο καταγράφοντας με μια κάμερα τους αγώνες των ανθρώπων, και εσύ έδινες τον δικό σου αγώνα. Έναν αγώνα που ίσως σε έφερε και στο όριο, θυμάμαι παλαιότερα οι λόγοι σου θύμιζαν μανιφέστα ακραίων οργανώσεων. Εγώ πήρα τον φιλελεύθερο δρόμο και εσύ τον αριστερό. Και όμως οι αξίες μας ήταν οι ίδιες. Και παραμένουν. Θέλουμε ένα καλύτερο αύριο, θέλουμε δικαιοσύνη, αλήθεια, θέλουμε να απαλλαχθούμε από όλα αυτά τα στοιχεία που έφεραν τον τόπο έως εδώ.
Σε βλέπω σήμερα να αρνείσαι να συμμετάσχεις σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με όλους εκείνους που έχουν ρημάξει τον τόπο, και σκέφτομαι ότι από την μία, είμαστε στο χείλος του γκρεμού, βρείτε τα ρε παιδιά, και από την άλλη πόσους συμβιβασμούς θα πρέπει να κάνεις μέσα σου για να σταθείς δίπλα στον Σαμαρά, και στον Βενιζέλο;
Και τώρα τί μένει; Σε βλέπω στα 38 σου χρόνια, πραγματικά πολλά υποσχόμενο. Ακόμη και μέσα στις ακρότητες που εξαπολύουν μέλη της παράταξής σου, θέλω να πιστεύω ότι είσαι λογικός και καταλαβαίνεις τι μπορεί να εφαρμοστεί πραγματικά και τι όχι σήμερα. Και φαντάζομαι ξέρεις πολύ καλά ότι τα ταμεία του κράτους αδειάζουν και ότι αν αύριο ο κόσμος πεινάει και αγγίξει τα όρια της εξαθλίωσης, θα είσαι ο πρώτος που θα λιντσάρουν αν είσαι αυτός που κυβερνάει.
Και δεν λέω, τρέμω. Τρέμω στην ιδέα μιας εξόδου από το ευρώ, τρέμω στην ιδέα ότι θα αναγκαστώ να ξαναφύγω από τη χώρα. Τρέμω να δω ανθρώπους σε ουρές και συσσίτια, σε μια Ελλάδα απομονωμένη. Αλλά τρέμω και στην ιδέα ενός μέλλοντος στατικού, με τους ίδιους ανθρώπους, με τα ίδια δεδομένα, με τα ίδια ιδανικά, με τους Έλληνες να έχουν χάσει κάθε ελπίδα, να μην έχουν καμία ηθική αναστολή, να ψηφίζουν την ακροδεξιά. Ειλικρινά, Αλέξη, ελπίζω να είσαι όσο καλός πιστεύεις ότι είσαι, να είσαι όσο ελπιδοφόρος σε περιγράφουν τα ξένα μέσα. Και όποιο κι αν είναι το μέλλον μας, να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων και να τα καταφέρεις να μας οδηγήσεις σε έναν άλλο δρόμο. Εύχομαι να επιλέξεις τους συνεργάτες σου με σύνεση και σοφία, και να μην ενδώσεις στους εύκολους πειρασμούς και στα στερεότυπα μιας κοιμώμενης, επί χρόνια, αριστεράς που ξυπνάει και γίνεται τέρας. Μπορείς να μας δείξεις έναν ευρωπαϊκό δρόμο με καλύτερες συνθήκες; Mπορεις να συνομιλήσεις με πυγμή μαζί τους και να διεκδικήσεις; Αν όντως μπορείς, εγώ είμαι μαζί σου. Η ερώτηση είναι μια, είσαι έτοιμος να κυβερνήσεις;
