Το ερώτημα είναι λογικό, αν και προέρχεται από τον απόλυτο παραλογισμό, αφού κοινή διαπίστωση είναι πως είτε σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν πλέον Έλληνες είτε υπάρχουν αλλά δεν έχουν καμία σχέση με το όνομα που κουβαλούν.
Πού είναι οι Έλληνες;
Βγήκαν στον δρόμους για το Πολυτεχνείο. Και πολύ καλά έκαναν. Όμως, τις άλλες ημέρες που είναι εξαφανισμένοι; Πού βρίσκονται; Το μοναδικό τους πρόβλημα είναι το… Πολυτεχνείο που ανέδειξε πράκτορες ως ηγέτες, που ανέδειξε την λαμογιά ως προαπαιτούμενο της επιτυχίας, που ανέδειξε τα μηδενικά και τα πρόσθεσε σε τραπεζικούς λογαριασμούς εμπόρων της δημοκρατίας;
Πού είναι οι Έλληνες;
Το καλοκαίρι το πέρασαν στις παραλίες, επειδή δεν έβλεπαν αυτά που ερχόντουσαν, επειδή δεν έβλεπαν την σχεδιασμένη καταστροφή και την προγραμματισμένη εξαθλίωσή τους. Και σήμερα που τα βλέπουν, τι κάνουν;
Η απάντηση είναι τραγική. Δεν κάνουν τίποτε. Απλά, κάθονται, φοβισμένοι και ελπίζουν πως η καταστροφή δεν θα τους συμπαρασύρει. Ελπίζουν πως θα σταματήσει στο σπίτι του γείτονα. Ελπίζουν πως εάν μείνουν ακίνητοι, τότε δεν θα τους δει το καθεστώς και δεν θα τους συμπεριλάβει στους στόχους του. Ελπίζουν και ξεγελούν τους εαυτούς τους πως αυτοί θα αντέξουν, επειδή άντεξαν μέχρι σήμερα, αγνοώντας πως η καταστροφική επιτηδευμένη λαίλαπα δεν σκοπεύει να αφήσει τίποτε όρθιο στο πέρασμά της, πως δεν σκοπεύει να αφήσει κανέναν αλώβητο, κανέναν που δε θα γονατίσει στην παράνομη εξουσία που ζητά ανθρώπινες ζωές για να ενισχυθεί και να παραμείνει.
Πού είναι οι Έλληνες;
Μας περιγελούν οι ξένοι. Γίνανε εκλογές αυτοδιοικητικές και είπαν: «Κέρδισε το μνημόνιο», αφού οι ψηφοφόροι ψήφισαν μνημονιακά κόμματα. Έγιναν βουλευτικές εκλογές και πάλι κέρδισε το μνημόνιο, αφού κυβέρνηση έγιναν πάλι τα μνημονιακά κόμματα.
Μας χλευάζουν οι βασανιστές μας. Και το άσχημο για εμάς είναι πως έχουν δίκιο…
Έχουμε μεταμορφωθεί (μετά από χρόνιες παρεμβάσεις ειδικών επιστημόνων και αρκετού χρήματος) σε υπανθρώπους εξαρτώμενους, σαν πρεζόνια, από την εκάστοτε δοτή εξουσία.
Μας κοροϊδεύουν παίζοντας με τις λέξεις και δεν κατανοούμε πως το κάνουν για να κερδίσουν χρόνο και να κλέψουν περισσότερο από την περηφάνεια μας, να κλέψουν περισσότερο από την ζωή μας, να κλέψουν περισσότερο από την πατρίδα μας, να κλέψουν και να υποθηκεύσουν τις ζωές των παιδιών μας…
Μας λένε «επειδή τα μέτρα είναι πολύ σκληρά, βρέθηκαν άλλα, ισοδύναμα»… κι εμείς δεν τους παίρνουμε με τις πέτρες, δεν τους οδηγούμε σιδηροδέσμιους στις φυλακές για να περάσουν το υπόλοιπο του βίου τους. Προφανώς, επειδή σαν λαός δεν γνωρίζουμε πλέον ούτε τη γλώσσα μας, δεν κατανοούμε ότι το «ισοδύναμο» ενός απάνθρωπου μέτρου, είναι εξίσου απάνθρωπο… αλλά, ελπίζουμε πως όσο και αν μας το διαλαλούν σε όλους τους τόνους και με κάθε τρόπο, οι απάνθρωποι άρχοντες δεν θα μας εξαθλιώσουν, δεν θα μας καταστρέψουν…
Πού είναι οι Έλληνες;
Γιατί δεν βγαίνουν στους δρόμους; Μόνο οι άνεργοι ξεπερνούν επισήμως το 1,5 εκατομμύριο (ανεπίσημα η ανεργία έχει προ πολλού ξεπεράσει τα 3 εκατομμύρια), αλλά κανένας ή σχεδόν κανένας δεν βγαίνει να διεκδικήσει το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στην ζωή!!!
Γιατί;
Μήπως προτιμούν να μυξοκλαίνε πως δεν τα βγάζουν πέρα;
Μήπως προτιμούν να φωνάζουν για το δίκιο τους σε παρέες και στην οικογένεια, αλλά φοβούνται να παλέψουν για όσα έχασαν και όσα συνεχίζουν να χάνουν;
Μήπως προτιμούν να βρεθεί κάποιος άλλος, που θα αγωνιστεί γι αυτούς, χωρίς αυτούς, και θα λύσει τα προβλήματά τους, επειδή οι ίδιοι φοβούνται να σηκώσουν ανάστημα, επειδή οι ίδιοι φοβούνται να απαιτήσουν την επιβολή του Συντάγματος και το δικαίωμά τους στην αξιοπρεπή διαβίωσή τους και όχι στην καθημερινά απειλούμενη επιβίωσή τους;
Πού είναι οι Έλληνες;
Χαθήκανε στους καναπέδες τους;
Χαθήκανε στην μιζέρια που επέλεξαν να κάνουν σύντροφό τους;
Χαθήκανε μεταξύ λογικής και ισοδύναμων και έχουν γίνει θεατές της φυσικής εξόντωσής τους;
Πού είναι οι Έλληνες;
Περάσαμε από τη γενιά του Πολυτεχνείου, στη γενιά του Μνημονίου. «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» ήταν τα συνθήματα τότε, αλλά και σήμερα. Όμως, τώρα δεν υπάρχουν Έλληνες να βγούνε στους δρόμους, επειδή φοβούνται πως θα τους καπελώσουν άλλοι πράκτορες, άλλα λαμόγια… και διατηρούν στην εξουσία τους παλιούς πράκτορες, τα γνωστά λαμόγια…
Ποια σχέση έχουμε εσύ κι εγώ με τους προγόνους; Εκείνοι βάζανε μπροστά τα στήθια τους κι εμείς το… συμφέρον μας. Εκείνοι δεν λογάριαζαν την ζωή τους κι εμείς δεν λογαριάζουμε τίποτε πέρα από την μικρή ζωή μας, πέρα από τον μικρόκοσμό μας, στον οποίο έχουμε γίνει κατάδικοι… άβουλα ανθρωπάκια που μετράνε το βιός τους και όχι την περηφάνεια τους. Κι όταν θα χάσουμε και το βιός μας, τότε δεν θα έχουμε τίποτε, αφού πρώτα είχαμε παραδώσει τα όνειρά μας και τις ελπίδες μας, την ιστορία μας και τα παιδιά μας, τα ιερά και τα όσιά μας…Αλήθεια, νομίζετε πως αξίζει ο σεβασμός σε εκείνους που δεν σέβονται τους εαυτούς τους;
Αλήθεια, νομίζετε πως αξίζει το αύριο σε εκείνους που ζούνε και συμβιβάζονται μόνο για όσα έχει να τους δώσει (ή να τους επιτρέψει να έχουν) το σήμερα;
Αλήθεια, νομίζετε ότι αξίζει η τιμή σε εκείνους που προτίμησαν να την παραδώσουν για να μην χάσουν τον καναπέ τους;
Ξεχάσαμε πολλά οι σημερινοί Έλληνες. Μα το πιο σημαντικό είναι πως ξεχάσαμε από που ερχόμαστε κι έτσι σήμερα δεν ξέρουμε που να πάμε. Ξεχάσαμε, απομακρυνθήκαμε από τις ρίζες μας. Και λαός που δεν γνωρίζει τις ρίζες του είναι λαός που δεν έχει αύριο…
Όποιος δεν μπορεί να δει αυτά που έρχονται, τότε δεν μπορεί να δει και όσα χάνει. Δεν μπορεί να δει πως αλλάζει και από άνθρωπος γίνεται δούλος. Και σε ανθρώπους που δεν νιώθουν την ελευθερία που χάνουν, τότε αυτή δεν τους αξίζει, επειδή ποτέ δεν την τίμησαν και ποτέ δεν θα την τιμήσουν.
Κι αν δεν είμαστε περήφανοι γι αυτό που γίναμε και γι αυτό που σήμερα είμαστε, δεν μένει παρά να κάνουμε ό,τι πρέπει να για αλλάξουμε... Αλλιώς ας σωπάσουμε για πάντα.
