«Αν δεν φας το φαΐ σου, θα έρθει ο μπαμπούλας. Να, να κοίτα, είναι πίσω από το ψυγείο». Αυτή είναι η πρώτη εξίσωση.
Η φράση που μεγάλωσε παιδιά και παιδιά. Ο γονιός παραδοσιακά, ουσιαστικά, εκμεταλλευόταν την εμπιστοσύνη που του είχε το μικρό παιδί και του έμαθε να φοβάται το μπαμπούλα.
Πέρασαν τα χρόνια, το παιδί μεγάλωσε κι έμαθε ότι μπαμπούλας δεν υπάρχει. Παρόλα αυτά ο μπαμπούλας την είχε κάνει τη δουλειά του. Το έτρωγε το φαγητό του σαν παιδί. Τουλάχιστον τότε, όταν ήταν μικρός, ο γονιός του δεν χλεύαζε, δεν κορόιδευε το φόβο του.
Πήγαινε σχολείο, διάβασε, μάθε, να γίνεις «κάτι». Διάβαζες, μάθαινες, τελικά έγινες «κάτι». Πιθανόν μέχρι σήμερα να μην έχεις συνειδητοποιήσει ότι, κατά κύριο λόγο, μάθαινες πάντα αυτά που κάποιος άλλος επέλεξε να μάθεις. Πιθανόν μέχρι σήμερα να μην έχεις διαπιστώσει ότι το μέγιστο που μάθαινες από την ιστορία της Ελλάδας ή την παγκόσμια, σταματούσε με την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς.
Οι δύο παραπάνω εξισώσεις έχουν δύο αγνώστους, τον μπαμπούλα και τη γνώση. Αν με κάποιον τρόπο δώσεις τιμή στον έναν άγνωστο, αυτόματα θα πάρει τιμή και ο άλλος. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να γίνεται…
Τα παραπάνω ακριβώς είναι αυτά που εκμεταλλευόταν από πάντα το οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα. Δεν είναι απαραίτητα κακιά η λέξη σύστημα, ούτε και η λέξη εκμετάλλευση. Γίνονται όμως καταστροφικές, τουλάχιστον, όταν συνδυαστούν μεταξύ τους, έχοντας και οι δύο, ταυτόχρονα, την κακή τους έννοια.
Αυτό ακριβώς ζούμε σήμερα. Ένα πολιτικό σύστημα που μεγάλωσε και λειτούργησε εκμεταλλευόμενο τη δύναμη που του δίναμε, ταΐζοντάς μας με συγκεκριμένη γνώση.
Αν όλα ήταν μια εικόνα κι εσύ ένα κομμάτι της, βγες από την εικόνα, ανέβα πιο ψηλά της και ξανακοίτα την. Άνοιξε το οπτικό σου πεδίο ε;
Ακριβώς αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο μπορείς να καταλάβεις μέσα στο χρόνο τι είναι αυτό που ζεις σήμερα. Να δεις την εικόνα από ψηλά, από εκεί που το οπτικό πεδίο μεγαλώνει.
Κοίτα το… Σα ποτάμι πάει μόνο του. Η πατρίδα σώζεται από αυτούς που είτε με την παρουσία τους, είτε με την απουσία τους, είτε με τα λάθη τους, είτε με την πολιτική τους δυσλειτουργία, μας σώζουν και μας ξανασώζουν και μας ξανασώζουν και θα μας σώζουν όσο τρώμε το φαΐ μας για να μην έρθει ο μπαμπούλας.
Ξανά πίσω στις εξισώσεις. Ο μπαμπούλας έχει πάρει τιμή, ισούται με την χρεοκοπία.. Την ασύντακτη. Τη συντεταγμένη τη βλέπεις στο λογαριασμό σου, στο ταμείο του μαγαζιού σου, στο μισθό σου, στο επίδομα ανεργίας…
Αφού ο μπαμπούλας πήρε τιμή, αναγκαστικά παίρνει τιμή και η γνώση. Απλόχερα προσφέρεται από τους εκδότες που κρατάνε στα χέρια τους με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο πάνω από το 70% των μέσων ενημέρωσης. Φυσικά δεν το κάνουν για την ψυχή της μάνας τους…
Κρίμα τους... Ο κόσμος της πληροφορίας έχει ανοίξει τόσο που ουσιαστικά είναι απέραντος. Πανικός στο σύστημα. «Ανεξέλεγκτη» πηγή γνώσης.
Αυτό είναι το κλειδί στη λογική. Μάζεψε την πληροφορία απ’ όσες περισσότερες και διαφορετικής προέλευσης πηγές μπορείς. Μη φοβάσαι να επεξεργαστείς. Το μυαλό σου είναι το μόνο καταφύγιο που σου έχει απομείνει. Όσο και να προσπαθεί κάποιος να στο ελέγξει με τον καταιγισμό της «γνώσης» που θέλει να σου προσφέρει, αντιστάσου. Βάλε τις παραμέτρους που θα σου δώσουν τις προτεραιότητες, μόνος σου!
Αυτό, η θέση των προτεραιοτήτων, είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος να προστατέψεις τη λογική σου. Μην πετάς τίποτε, μην αρνιέσαι τίποτα. Άκου και το MEGA, άκου και το MICRO.
Αναζήτησε την αλήθεια. Μη φοβάσαι την αλήθεια. Πονάει, πληγώνει, μα δεν σκοτώνει.
Μάθε επιτέλους αν υπάρχει πραγματικό χρέος και αν υπάρχει, πόσο είναι αυτό;
Μάθε επιτέλους αν μας χρωστάνε κι αν μας χρωστάνε, πόσα μας χρωστάνε;
Μάθε επιτέλους πού είναι τα λεφτά του ασφαλιστικού σου ταμείου.
Μάθε επιτέλους ποιος είναι αυτός που έστρεψε τον ιδιωτικό υπάλληλο, απέναντι στον δημόσιο και τ’ αντίθετο.
Δεν χωράει σε κανενός είδους λογική, πλην αυτής του στενού ατομικού συμφέροντος, ότι οι ίδιοι οι καταστροφείς μπορούν να γεννήσουν και την ελπίδα για αναγέννηση, πολύ δε περισσότερο να την πετύχουν.
Η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που βαρύτερη είναι η γνώμη της πλειοψηφίας αλλά υπάρχει και ο σεβασμός προς τη γνώμη της μειοψηφίας. Ο μοναδικός τρόπος να υπάρξει η Δημοκρατία είναι ο σεβασμός προς τη μειοψηφία. Σεβασμός χωρίς τη μερική ή γιατί όχι και την ολική αποδοχή της γνώμης της μειοψηφίας δεν είναι σεβασμός, είναι κοροϊδία και κατ’ επίφαση λειτουργία της Δημοκρατίας. Και η δύναμη της πολιτκής είναι αυτό... Ο συγκερασμός απόψεων, ο ορθός πολιτικός λόγος είναι αυτός που είναι αληθινός, κατανοητός και ενώνει, δεν απομονώνει, δεν χωρίζει, δεν διασπά. Συνθέτει...
Η Δημοκρατία δεν έχει συστατικό στοιχείο της την αλαζονεία. Το «Εγώ θα πάω έστω και μόνος μου μπροστά» δεν είναι ηρωϊσμός, δεν είναι πατριωτισμός. Πάρε 1.000€ το μήνα. πάρε και τα παιδιά σου μαζί, πλήρωσε και ό,τι σου επιβάλλουν και κάντο.
Η Δημοκρατία λειτουργεί μόνον σε κράτος δικαίου και σε κράτος πρόνοιας. Όταν δεν υπάρχουν αυτά, προφανώς δεν υπάρχει και η Δημοκρατία και το κράτος είναι ανάξιο του οποιουδήποτε σεβασμού.
Η Δημοκρατία δεν κρύβει φίδια στον κόρφο της. Το αυγό του φιδιού γεννιέται εκεί που υπάρχουν και τα φίδια. Ακόμα απορείς;
Η Δημοκρατία συγχωρεί αλλά και διδάσκεται από τη λειτουργία της. Όταν υπάρχουν ατιμώρητα σκάνδαλα, συγκαλύψεις, συνταγματικές εκτροπές, σύνταγμα a la carte, δεν υπάρχει Δημοκρατία, υπάρχει χλευασμός της.
Η Δημοκρατία δεν χάνει CD και δεν διώκει όποιον τα βρίσκει, ούτε γι’ αστείο.
Η Δημοκρατία υπάρχει και λειτουργεί μόνον όταν οι 3 εξουσίες της είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους. Δεν επιδέχεται μεταπηδήσεις από τη μία εξουσία στην άλλη, δεν επιδέχεται συνδιαλλαγή μεταξύ των εξουσιών, δεν επιδέχεται επικάλυψη ευθυνών. Αν το Ελεγκτικό Συνέδριο λέει ότι κάτι είναι αντισυνταγματικό, είναι αντισυνταγματικό, πάει και τελείωσε. Σ’ όποιον δεν αρέσει ας το καταργήσει και μετά ας κάνει ό,τι θέλει.
Η Δημοκρατία επιβάλλει την ανεξαρτησία του βουλευτή. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχει η έννοια της κομματικής πειθαρχίας. Στο Σύνταγμα δεν αναφέρεται καμία κομματική πειθαρχία. Όποιος επικαλείται κομματική πειθαρχία, αυτονόητα πλέον, διαπράττει συνταγματική εκτροπή.
Σκέψου χωρίς φόβο. Ένα πράγμα φοβάται ο Φόβος... Το να μην τον φοβάσαι.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Το ΧΩΝΙ" την Κυριακή 18/11/2012
Πηγή
«Αν δεν φας το φαΐ σου, θα έρθει ο μπαμπούλας. Να, να κοίτα, είναι πίσω από το ψυγείο». Αυτή είναι η πρώτη εξίσωση.
Η φράση που μεγάλωσε παιδιά και παιδιά. Ο γονιός παραδοσιακά, ουσιαστικά, εκμεταλλευόταν την εμπιστοσύνη που του είχε το μικρό παιδί και του έμαθε να φοβάται το μπαμπούλα.
Πέρασαν τα χρόνια, το παιδί μεγάλωσε κι έμαθε ότι μπαμπούλας δεν υπάρχει. Παρόλα αυτά ο μπαμπούλας την είχε κάνει τη δουλειά του. Το έτρωγε το φαγητό του σαν παιδί. Τουλάχιστον τότε, όταν ήταν μικρός, ο γονιός του δεν χλεύαζε, δεν κορόιδευε το φόβο του.
Πήγαινε σχολείο, διάβασε, μάθε, να γίνεις «κάτι». Διάβαζες, μάθαινες, τελικά έγινες «κάτι». Πιθανόν μέχρι σήμερα να μην έχεις συνειδητοποιήσει ότι, κατά κύριο λόγο, μάθαινες πάντα αυτά που κάποιος άλλος επέλεξε να μάθεις. Πιθανόν μέχρι σήμερα να μην έχεις διαπιστώσει ότι το μέγιστο που μάθαινες από την ιστορία της Ελλάδας ή την παγκόσμια, σταματούσε με την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς.
Οι δύο παραπάνω εξισώσεις έχουν δύο αγνώστους, τον μπαμπούλα και τη γνώση. Αν με κάποιον τρόπο δώσεις τιμή στον έναν άγνωστο, αυτόματα θα πάρει τιμή και ο άλλος. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να γίνεται…
Τα παραπάνω ακριβώς είναι αυτά που εκμεταλλευόταν από πάντα το οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα. Δεν είναι απαραίτητα κακιά η λέξη σύστημα, ούτε και η λέξη εκμετάλλευση. Γίνονται όμως καταστροφικές, τουλάχιστον, όταν συνδυαστούν μεταξύ τους, έχοντας και οι δύο, ταυτόχρονα, την κακή τους έννοια.
Αυτό ακριβώς ζούμε σήμερα. Ένα πολιτικό σύστημα που μεγάλωσε και λειτούργησε εκμεταλλευόμενο τη δύναμη που του δίναμε, ταΐζοντάς μας με συγκεκριμένη γνώση.
Αν όλα ήταν μια εικόνα κι εσύ ένα κομμάτι της, βγες από την εικόνα, ανέβα πιο ψηλά της και ξανακοίτα την. Άνοιξε το οπτικό σου πεδίο ε;
Ακριβώς αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο μπορείς να καταλάβεις μέσα στο χρόνο τι είναι αυτό που ζεις σήμερα. Να δεις την εικόνα από ψηλά, από εκεί που το οπτικό πεδίο μεγαλώνει.
Κοίτα το… Σα ποτάμι πάει μόνο του. Η πατρίδα σώζεται από αυτούς που είτε με την παρουσία τους, είτε με την απουσία τους, είτε με τα λάθη τους, είτε με την πολιτική τους δυσλειτουργία, μας σώζουν και μας ξανασώζουν και μας ξανασώζουν και θα μας σώζουν όσο τρώμε το φαΐ μας για να μην έρθει ο μπαμπούλας.
Ξανά πίσω στις εξισώσεις. Ο μπαμπούλας έχει πάρει τιμή, ισούται με την χρεοκοπία.. Την ασύντακτη. Τη συντεταγμένη τη βλέπεις στο λογαριασμό σου, στο ταμείο του μαγαζιού σου, στο μισθό σου, στο επίδομα ανεργίας…
Αφού ο μπαμπούλας πήρε τιμή, αναγκαστικά παίρνει τιμή και η γνώση. Απλόχερα προσφέρεται από τους εκδότες που κρατάνε στα χέρια τους με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο πάνω από το 70% των μέσων ενημέρωσης. Φυσικά δεν το κάνουν για την ψυχή της μάνας τους…
Κρίμα τους... Ο κόσμος της πληροφορίας έχει ανοίξει τόσο που ουσιαστικά είναι απέραντος. Πανικός στο σύστημα. «Ανεξέλεγκτη» πηγή γνώσης.
Αυτό είναι το κλειδί στη λογική. Μάζεψε την πληροφορία απ’ όσες περισσότερες και διαφορετικής προέλευσης πηγές μπορείς. Μη φοβάσαι να επεξεργαστείς. Το μυαλό σου είναι το μόνο καταφύγιο που σου έχει απομείνει. Όσο και να προσπαθεί κάποιος να στο ελέγξει με τον καταιγισμό της «γνώσης» που θέλει να σου προσφέρει, αντιστάσου. Βάλε τις παραμέτρους που θα σου δώσουν τις προτεραιότητες, μόνος σου!
Αυτό, η θέση των προτεραιοτήτων, είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος να προστατέψεις τη λογική σου. Μην πετάς τίποτε, μην αρνιέσαι τίποτα. Άκου και το MEGA, άκου και το MICRO.
Αναζήτησε την αλήθεια. Μη φοβάσαι την αλήθεια. Πονάει, πληγώνει, μα δεν σκοτώνει.
Μάθε επιτέλους αν υπάρχει πραγματικό χρέος και αν υπάρχει, πόσο είναι αυτό;
Μάθε επιτέλους αν μας χρωστάνε κι αν μας χρωστάνε, πόσα μας χρωστάνε;
Μάθε επιτέλους πού είναι τα λεφτά του ασφαλιστικού σου ταμείου.
Μάθε επιτέλους ποιος είναι αυτός που έστρεψε τον ιδιωτικό υπάλληλο, απέναντι στον δημόσιο και τ’ αντίθετο.
Δεν χωράει σε κανενός είδους λογική, πλην αυτής του στενού ατομικού συμφέροντος, ότι οι ίδιοι οι καταστροφείς μπορούν να γεννήσουν και την ελπίδα για αναγέννηση, πολύ δε περισσότερο να την πετύχουν.
Η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που βαρύτερη είναι η γνώμη της πλειοψηφίας αλλά υπάρχει και ο σεβασμός προς τη γνώμη της μειοψηφίας. Ο μοναδικός τρόπος να υπάρξει η Δημοκρατία είναι ο σεβασμός προς τη μειοψηφία. Σεβασμός χωρίς τη μερική ή γιατί όχι και την ολική αποδοχή της γνώμης της μειοψηφίας δεν είναι σεβασμός, είναι κοροϊδία και κατ’ επίφαση λειτουργία της Δημοκρατίας. Και η δύναμη της πολιτκής είναι αυτό... Ο συγκερασμός απόψεων, ο ορθός πολιτικός λόγος είναι αυτός που είναι αληθινός, κατανοητός και ενώνει, δεν απομονώνει, δεν χωρίζει, δεν διασπά. Συνθέτει...
Η Δημοκρατία δεν έχει συστατικό στοιχείο της την αλαζονεία. Το «Εγώ θα πάω έστω και μόνος μου μπροστά» δεν είναι ηρωϊσμός, δεν είναι πατριωτισμός. Πάρε 1.000€ το μήνα. πάρε και τα παιδιά σου μαζί, πλήρωσε και ό,τι σου επιβάλλουν και κάντο.
Η Δημοκρατία λειτουργεί μόνον σε κράτος δικαίου και σε κράτος πρόνοιας. Όταν δεν υπάρχουν αυτά, προφανώς δεν υπάρχει και η Δημοκρατία και το κράτος είναι ανάξιο του οποιουδήποτε σεβασμού.
Η Δημοκρατία δεν κρύβει φίδια στον κόρφο της. Το αυγό του φιδιού γεννιέται εκεί που υπάρχουν και τα φίδια. Ακόμα απορείς;
Η Δημοκρατία συγχωρεί αλλά και διδάσκεται από τη λειτουργία της. Όταν υπάρχουν ατιμώρητα σκάνδαλα, συγκαλύψεις, συνταγματικές εκτροπές, σύνταγμα a la carte, δεν υπάρχει Δημοκρατία, υπάρχει χλευασμός της.
Η Δημοκρατία δεν χάνει CD και δεν διώκει όποιον τα βρίσκει, ούτε γι’ αστείο.
Η Δημοκρατία υπάρχει και λειτουργεί μόνον όταν οι 3 εξουσίες της είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους. Δεν επιδέχεται μεταπηδήσεις από τη μία εξουσία στην άλλη, δεν επιδέχεται συνδιαλλαγή μεταξύ των εξουσιών, δεν επιδέχεται επικάλυψη ευθυνών. Αν το Ελεγκτικό Συνέδριο λέει ότι κάτι είναι αντισυνταγματικό, είναι αντισυνταγματικό, πάει και τελείωσε. Σ’ όποιον δεν αρέσει ας το καταργήσει και μετά ας κάνει ό,τι θέλει.
Η Δημοκρατία επιβάλλει την ανεξαρτησία του βουλευτή. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχει η έννοια της κομματικής πειθαρχίας. Στο Σύνταγμα δεν αναφέρεται καμία κομματική πειθαρχία. Όποιος επικαλείται κομματική πειθαρχία, αυτονόητα πλέον, διαπράττει συνταγματική εκτροπή.
Σκέψου χωρίς φόβο. Ένα πράγμα φοβάται ο Φόβος... Το να μην τον φοβάσαι.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Το ΧΩΝΙ" την Κυριακή 18/11/2012
