Η έκδηλη εσωτερική αποδόμηση ακυρώνει τις εθνικές αντιστάσεις!
Του Άνθου Λυκαύγη
ΕΚΕΙΝΟΙ που αναφέρονται στον κίνδυνο εμφυλιοπολεμικών εκτροπών, με όρους παλαιοτέρων εθνικών παθημάτων, ασφαλέστατα υπερβάλλουν. Όχι γιατί δεν σοβούν διχαστικά σύνδρομα. Σοβούν. Αλλά ο πραγματικός κίνδυνος έγκειται περισσότερο στον εσωτερικό κερματισμό, με την έννοια της αποσυναρτήσεως και τελικά της αποδομήσεως του εσωτερικού μετώπου, ως αποτέλεσμα και της αποσυνθέσεως του κοινωνικού ιστού.
Άλλο εμφύλιος όπως τον εννοούν και τον φοβούνται κάποιοι, ως αιματηρή εκτροπή. Και άλλο συγκρουσιακές δυναμικές, που ήδη εκδηλώνονται και που δηλητηριάζουν το πολιτικό τοπίο, αποδυναμώνοντας καίρια τις εθνικές αντιστάσεις και δημιουργώντας έως και θανάσιμες ρηγματώσεις στο εσωτερικό μέτωπο. Που όσο ποτέ άλλοτε στη μεταπολιτευτική περίοδο, αποτελεί προϋπόθεση τελεσφόρου αντιμετωπίσεως εθνικών προβλημάτων και προφανών κινδύνων που συναπορρέουν από αυτά. Αρχής μεν γενομένης από τα οικονομικά. Που αυτήν τη στιγμή αποβαίνουν κρίσιμο διακύβευμα για τις πολιτικές και τις πρακτικές που αναπτύσσονται απ’ όλες τις πλευρές.
Απλοποιώντας λοιπόν, αλλά κυρίως συγκεκριμενοποιώντας: Από την ώρα που κατατέθηκε και με διαδικασίες «του κατεπείγοντος» εγκρίθηκε η νέα μνημονιακή δέσμη, ο λαός έχει βρεθεί μπροστά σε κυριολεκτικώς πτωχευτικές μετεξελίξεις, με παράγωγα που τον οδηγούν ευθέως και ταχύτατα σε πλήρη εξαθλίωση! Κι εννοούμε κυρίως τις μάζες των μικρομεσαίων, στους ώμους των οποίων και θα πέσει τελικά το σύνολο σχεδόν βάρος των βαναύσων αποφάσεων και των καταθλιπτικών προοπτικών.
Και τότε ακριβώς θα υπάρξουν εντελώς νέες συνθήκες, κάτω από το επαχθές πλαίσιο ζωής που θα έχει μονοδρομικώς επιβληθεί. Οπόταν και δεν είναι δυνατόν να μην υπάρξουν αντιδράσεις. Αντιθέτως αυτές είναι προβλεπτές. Και δεν θα είναι καθόλου ανώδυνες για το σύστημα. Με τη διαφορά ότι τις συνέπειες δεν θα τις πληρώνει μόνο το σύστημα. Θα τις πληρώνει και ο πολίτης-θύμα! Που θ’ αποβεί τελικά θύμα και των ιδίων του των αντιδράσεων. Γιατί έχει εγκλωβισθεί από τη βαναυσότητα της εκτροπής. Κυρίως στο επωδύνως διλημματικό αδιέξοδο του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».
Κάτω από το φως αυτών των δεδομένων και όσων σε συνάρτηση μπορούν να προϋπολογισθούν, είναι απολύτως φυσικό ν’ ανακύψουν νέοι και ζοφεροί καθόλα κίνδυνοι.
Που έχουν να κάμουν με την εσωτερική τάξη και γαλήνη. Που αφορούν δηλαδή το εσωτερικό μέτωπο και τις δυνατότητές του, οι οποίες σχετίζονται όχι μόνο με όσα ο λαός θα υποστεί, αλλά και με την απαιτούμενη εγρήγορση όσον αφορά κρισιμότερα εθνικά ζητήματα.
Γιατί –όπως έχουμε άλλωστε φορτικά επανεπισημάνει σ’ αυτήν εδώ την ίδια στήλη– τα μεν θέματα της οικονομικής χρεοκοπίας και τα συναρτώμενα κάποτε θα επιλυθούν. Αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν διέξοδοι.
Αλλά για τα άλλα –που αφορούν ζητήματα εθνικής ασφάλειας και κυριαρχικών δικαιωμάτων– τυχόν απώλειες δεν θα είναι δυστυχώς αναστρέψιμες! Ό,τι απολεσθεί ως προς αυτά, θα έχει χαθεί οριστικά. Και το γνωρίζουν όσοι ποδηγετούν, είτε ως κυβερνώντες είτε ως αντιπολιτευόμενοι, τη μοίρα του τόπου. Γι’ αυτό και οι ευθύνες του σύνολου πολιτικού συστήματος είναι ασήκωτες. Καθόλα ιστορικές. Κι αυτό δεν αποτελεί ρητορική επισήμανση. Αποτελεί προειδοποιητική αναφορά, την οποία δεν πρέπει να υποτιμήσει κανένας από τους θεσμικούς διαχειριστές του τόπου.
Για να επανέλθουμε όμως στο θέμα της διχαστικής πολυδιασπάσεως και των έωλων συνδρόμων που αναπαράγονται από το κακό παρελθόν: Ενώ είναι φυσικό να υπάρχουν αντιθέσεις και διαφορετικές προσεγγίσεις –κάτι απολύτως υγιές– εντούτοις ο ανατεταγμένος και πολωτικός τόνος και οι οπωσδήποτε υποτροπιάζουσες συγκρουσιακές διαθέσεις μεταξύ όλων των πλευρών, όχι μόνο δεν αφήνουν περιθώρια για τις αναγκαίες ελάσσονες έστω συναινέσεις, αλλά δυναμιτίζουν και αποδομούν ακόμη και τα εναπομένοντα ψήγματα συγκλίσεων. Η πάσα αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι ότι: Εάν δεν υπάρξουν τέτοιες συγκλίσεις, τώρα που η χώρα γονατίζει και απειλείται με οικονομικό εξανδραποδισμό, η καταστροφή θα είναι η μόνη απομένουσα δίοδος. Οπόταν και αν ποτέ υπάρξει οποιουδήποτε βαθμού συναντίληψη, αυτή να εκδηλωθεί επί εθνικών ερειπίων! Και δεν κασσανδρολογούμε. Απλώς προειδοποιούμε με αυτές τις σκόπιμες απλουστεύσεις.
Γιατί τα σήματα κινδύνου είναι αρκούντως ευκρινή. Μόνον κωφοί δεν τα συλλαμβάνουν. Και μόνο εθελότυφλοι τα παρακάμπτουν.
Πηγή: Το Παρόν
