Καμιά φορά μια κακή λύση είναι προτιμότερη από την... προσδοκία μιας… καλύτερης λύσης!
Το Eurogroup, για πρώτη φορά από τότε που ξέσπασε η ελληνική κρίση, βρέθηκε αντιμέτωπο με το ενδεχόμενο μιας πραγματικής λύσης.
Κάτι οι πιέσεις της κας Λαγκάρντ και του ΔΝΤ.
Κάτι η κοινή παραδοχή ότι για τη σημερινή εφιαλτική κατάσταση στην Ελλάδα μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει και το πρόγραμμα της τρόϊκα.
Κάτι το «άγχος» της Γαλλίας, μετά την πρόσφατη υποβάθμισή της, για μια ουσιαστική λύση.
Κάτι η «πίεση» της Ισπανίας να «τελειώνουν» με την Ελλάδα για να «πάρει σειρά» και η ίδια.
Όλα αυτά μαζί, δημιούργησαν ένα εκρηκτικό σκηνικό.
Περιέπλεξαν μια ήδη πολύ σύνθετη πολιτική και οικονομική διαπραγμάτευση.
Και ήταν δύσκολο γιατί από το 2010 είχαν εθιστεί σε προσωρινές λύσεις, που ως γνωστόν αποδομούντο από τις αγορές εντός …τριημέρου.
Ήταν, επίσης η πρώτη φορά, που δεν μπορούσαν να… φορτώσουν τη… μη λύση στον συνήθη ύποπτο, δηλαδή στην Ελλάδα.
Όσο και να διαφωνεί κανείς με την απόφαση της κυβέρνησης να υιοθετήσει όλα τα προαπαιτούμενα της τρόϊκα, αυτή ακριβώς η απόφαση έβγαλε την Ελλάδα από το μέσον της αντιπαράθεσης, με αποτέλεσμα να αναδειχθεί η πραγματική ουσία του προβλήματος.
Και η ουσία είναι η διαφορετική προσέγγιση μεταξύ Γερμανίας και ΔΝΤ.
Η κα Λαγκάρντ το έχει τονίσει εμφατικά τις τελευταίες εβδομάδες οτι το ΔΝΤ επιθυμεί μια πραγματική και όχι μια λύση …δημιουργικής λογιστικής.
Όμως, η Γερμανία της κας Μέρκελ και του κ. Σόϊμπλε, που εδώ και τρία χρόνια διαχειρίζεται την κρίση με όρους που συμφέρουν την επιχειρούμενη ηγεμονία της στην Ευρώπη, βρέθηκε αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο μιας λύσης που ενδεχομένως θα της «κοστίσει», πολιτικά και οικονομικά.
Ο κ. Σόϊμπλε επιχείρησε και πάλι να προωθήσει μια από τις γνωστές…συμβιβαστικές του προτάσεις.
Όμως, η πραγματικότητα, πολιτική και οικονομική, δεν είναι πια η ίδια. Το γνωρίζουν όλοι.
Τι να αναμένουμε από εδώ και στο εξής;
Κατ΄αρχήν για όσους …γκρινιάζουν για την αδυναμία του Eurogroup να καταλήξει σε απόφαση, μέσα σε μια μέρα, ας σκεφτούν λίγο πόσους μήνες πήρε την Ελλάδα να καταλήξει στα μέτρα τα οποία είχε συμφωνήσει την περασμένη Άνοιξη.
Το θετικό της χθεσινής …νύχτας είναι ότι η Ελλάδα βγήκε από το κάδρο.
Βεβαίως, η αντιπαράθεση και η διαφωνία την αφορά, αλλά δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πλέον, αν η Ευρώπη μπορεί να τηρήσει και να σεβαστεί τις δεσμεύσεις της.
Αν μπορεί να στείλει ένα μήνυμα ότι έχει την πολιτική βούληση και την αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στην καρδιά του.
Όλοι αυτοί, που πρίν και μετά από κάθε Eurogroup ή Σύνοδο Κορυφής, μας κουνούσαν επιτιμητικά το δάκτυλο, επειδή δεν είχαμε «…συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις», τώρα θα πρέπει να απαντήσουν αν οι ίδιοι είναι έτοιμοι να τηρήσουν τις αναληφθείσες δεσμεύσεις τους.
Όλοι αυτοί που εκφραζόταν ανοίκεια και υποτιμητικά για ένα λαό που κυριολεκτικά ματώνει, εδώ και τρία χρόνια, τώρα πρέπει να εξηγήσουν και να απαντήσουν προς τι όλες αυτές οι θυσίες και όλα αυτά τα μέτρα;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τη Δευτέρα θα βρεθεί «μια κάποια λύση». Διακυβεύονται πολλά για να μη βρεθεί… καμιά λύση. Και αυτό, καλύτερα από τον καθένα, το γνωρίζουν οι Γερμανοί.
Όμως, το ζητούμενο είναι να βρεθεί μια πραγματική λύση που θα δίνει προοπτική. Χωρίς αστερίσκους, επιφυλάξεις, ημίμετρα και πρόσθετα μέτρα. Μια λύση όχι σαν τις προηγούμενες.
Δεν θα είναι εύκολο γιατί τόσο το ΔΝΤ, όσο και η Γερμανία θα πρέπει να υπερβούν τις «κόκκινες γραμμές» τους. Να υπερβούν εαυτούς. Δύσκολο πράγμα, εν μέσω κρίσης….
Η Γερμανία, έτσι που τα κατάφερε, βρίσκεται αντιμέτωπη μεταξύ μιας ακριβής και μιας …πολύ ακριβής λύσης. Δηλαδή, θα πληρώσει το τίμημα για τη σωτηρία της ευρωζώνης ή θα αναλάβει το κόστος διάλυσής της;
Αν ήταν να στοιχηματίσουμε, θα επιλέγαμε το πρώτο.
Όσον μας αφορά, ας είμαστε έτοιμοι, μήπως μας ξαναστείλουν ένα δυσβάσταχτο λογαριασμό. Γιατί αυτά που ήδη πληρώνουμε είναι αβάσταχτα.
Η ώρα της αλήθειας έφτασε!
